Koniec, końców wylądowałem w małym miasteczku z którego wylatywałem w świat. Można powiedzieć, że sytuację zawodową mam ustabilizowaną i jakby nie patrzeć w perspektywie małego miasta, to co mam, to jest "coś". Po dużych zakrętach w moim życiu, gdy ostatecznie wylądowałem bez kasy, bez pracy, bez dziewczyny i bez znajomych z dawnych lat. To, to, co mam to jest coś. Powoli krok po kroku wydobywałem się z gruzów. A to długi oddałem, a to rower kupiłem, meble, przeprowadziłem parę remontów, no i nabyłem wreszcie samochód. Juppiii ... .

W małym miasteczku, jak to w małym miasteczku jest mało miasteczkowy klimat. Kto żyje w małym miasteczku i nie ma nasrane we łbie, to wie jak jest, a mianowicie, że z jednej strony się kocha swoją małą ojczyznę, a z drugiej się jej nienawidzi, bo gówno tu się dzieje, a ludzie zajmują się pierdołami. Prócz tego nadmienię, że z doświadczenia własnego podpisuje się pod stwierdzeniem HEATHCLIFFA, o tym, że nie należy żyć w iluzji.
Wśród znajomych wykuliśmy takie stwierdzenie, że dziś już wszyscy są cwani i każdy wie, że do życia potrzebne jest zdrowie i pieniądze, a reszta jest tylko po to, by w życiu się nie nudzić, no to ludzi się bawią, a to w pasje, a to w alkohol, a to w narkotyki, a to w romanse, a to w wpierdalanie się w życie innych i robienie pierdół.

Co u mnie ? No cóż. Jestem sam. Spotykam różne kobiety, ale to, albo ja dla nich jestem za słabą partią (za brzydki / za biedny), albo jeśli otrzymuje "miękkie piłki" to od dziewczyn, które nie są ani specjalnie urodziwe, a walory ich umysłu są tak przeciętne, jak poranna kawa przed pierwszą zmianą. Może faktycznie się wywyższam, ale sorry swoje standardy też mam. Dla mnie też liczy się wygląd, charakter i to czym dana panna się zajmuje. A dajmy spotykam pannę. Dziewczę pracuje już pięć lat za najniższą krajową bez składek emerytalnych, jeśli nie uderzy w nią piorun i oboje przeżyjemy dekadę, to ona nadal będzie robiła, to co robi i żyła złudzeniami, którymi żyje, a ja nadal nie będę chciał z nią być.

A teraz taka dygresja. W 2007 roku pracowałem w takim ośrodku wypoczynkowym, gówno większość zarabiała, był tam kucharz. Jeździł do pracy rowerem. W wakacje 2015 podjechałem tam coś zjeść. Kucharz nadal tam pracował i nadal jeździł rowerem. Wnioski wysnujcie sobie sami.

Ogarnięcie spraw po wielkim tąpnięciu w życiu mojej rodziny zajęło mi niecałe dwa lata. Zacząłem się nudzić, więc postanowiłem pójść na studia. Wybrałem sobie kierunek inżynierski i to nie z tych typu marketing. Studia sam"se" opłacam. Te trzecie studia rozpocząłem dekadę po moich pierwszych studiach. Różnica jest. Różnice generują zarobione przeze mnie PLN - y, dzięki którym sobie jadę w eleganckim samochodziku, parkuje na parkingu przed uczelnią i nie pieprze się z dojazdami, które dekadę wcześniej wiązały się ze staniem na mrozie na przystanku w grudniu o godzinie 5:30.

I to na razie tyle.