Ostatnio w wybiórczej,w pracy mam prenumeratę, więc nie szczekać, że ścierwo kupuję (prawko-lewaki sytuacyjne, przeczytałem wywiad z pewnym psychologiem/terapeutą. Wywiad przeprowadzony był z okazji dnia ojca. Miejscami mógł być uznany za kontrowersyjny, bo specjalista opowiadał między innymi o sytuacjach, gdy jego pacjenci proszą o przytulenie, a on realizuje ich prośbę, co w pewien sposób rekompensuje brak przytulenia ojcowskiego w okresie dzieciństwa.
Sam mam okazję widywać mężczyzn w różnych sytuacjach. Załamania, życiowej tragedii. Niemal do końca próbują oni powstrzymywać łzy. Płakać zaczynają dopiero w momencie, gdy ich pancerz całkowicie pęka i są całkowicie rozbici.
Moim zdaniem, tłumiąc swoje emocje robimy błąd. Dlaczego tak uważam? Bo bez emocji:
1. W przypadku bycia ojcami, nie przekazujemy dzieciom, że ich matka/nasza żona jest czymś więcej niż suką do rżnięcia. Nie pokazujemy, że z kobietą można budować ciekawą, wielowarstwową relację opartą na wymianie zdań, pasji, uczuć.
2. Zubożamy nasze relacje z kobietami. Nie ofiarujemy siebie w pełni i nie czerpiemy z nich w pełni. Tłumienie emocji, zwłaszcza tych pozytywnych (bo o to się w tym wpisie rozchodzi) działa destrukcyjnie dla naszego zaufania.
3. W trakcie podrywania prowokujemy pewną namiętność i nie wchodzimy w nią w całości, lecz traktujemy ją jedynie jako drogę do udanego stosunku. W czasie gdy udany stosunek jest, w moim odczuciu, rezultatem namiętności - przeżycia emocjonalnego - który ma ją upiększać, a nie jedynie celem, mającym dostarczyć krótkotrwałą przyjemność.

Jak zwykle zostawiam tezy pod dyskusję. Można się z nimi zgadzać lub nie zgadzać. Nie wiem, czy odpowiednio prowadzę ten blog, ale taki jest i już. Pozdro.