Witajcie
Przeglądając ostatnimi czasy nasze skromne forum uwodzicieli zauważyłem coraz mocniejsze odchodzenie od znanego nam wszystkim motta "Kochaj kobiety, nigdy nie krzywdź". Postanowiłem, że wypadałoby do niego wrócić opowiadając na swoim pierwszym blogu moją własną historię

Przenosimy się 4 lata wstecz, moje początki technikum, zapoznawanie się z forum, czytanie wpisów jeszcze bez żadnego konta, zbieranie doświadczenia czytając błędy popełniane przez innych, wiele nieudanych i żenujących prób zapoznania się z płcią przeciwną. Tygodnie mijały, licznik nieudanych podrywów przekroczył wartość jednocyfrową, lecz ja niczym z uporem maniaka dalej próbowałem i próbowałem z coraz większymi sukcesami.
W końcu, po miesiącach budowania pewności siebie, zmiany wizerunku i nawyków zdecydowałem się na dość samobójczy krok -> podejść do najlepszej laski w szkole, totalnej dychy, która dla większości z Was byłaby skategoryzowana jako SHB. Wysokiego wzrostu ( 175cm ) dziewczyna o idealnych proporcjach, dużym biuście, zgrabnej figurze, piękna z twarzy i jak się później okazało, również z charakteru.
Materiał idealny, lecz z jednym mankamentem, a raczej dwoma - 2 lata starsza ( wiadomo, aspekt różnicy wieku, kiedy jeszcze ma się te -naście robi niejaki problem) i z chłopakiem od trzech lat, któremu nawet do pięt nie dorastałem ;D

Pierwsze podejście, krótka rozmowa i kontakt na Facebooku. Kilka rozmów i numer. Parę wieczorów z rozmowami, przelotne uśmiechy w szkole i pierwsze spotkanie. To było dla mnie jak bajka, dziewczyna wręcz idealna, a ja taki szarak rozmawiam z nią na pełnym luzie, o wszystkim co popadnie. Z zewnątrz przenikliwie zimna i niedostępna niczym K2 zimą, lecz ja sukcesywnie krok po kroku przełamywałem kolejne bariery idąc prosto po nią.
Trzecie spotkanie było dla mnie idealnym majstersztykiem, w końcu zauważyłem efekty dziesiątek godzin poświęconych na analizowaniu podstaw i zmienianiu nawyków. Dużą uwagę przykuwałem do kontaktów niewerbalnych, zwłaszcza do kontrolowania własnego ciała. Usłyszałem od tej dziewczyny największy komplement jaki dostałem do tej pory - "Wiesz, w zasadzie nie wiem dlaczego Ci to mówię, ale bardzo mi się podoba jak chodzisz." - dla niedoświadczonych totalnie nic nie znaczący, lecz forumowi wyjadacze powinni raczej przyznać mi rację w sprawie jego wyjątkowości Uznałem to za istną nagrodę za pracę nad sobą, co napędziło mnie jeszcze bardziej.
W ciągu następnej godziny spotkania znalazłem idealny moment na próbę pocałunku, powiem Wam tak panowie - jeżeli myślicie że Mike Tyson, czy Bruce Lee mieli super refleks, to ciężko mi opisać jak szybko ta dziewczyna uniknęła pocałunku skierowanego w jej stronę ;D zrobiła to iście nadludzko.
Nastąpiła chwila niepewności, lecz nie odpuściłem, po prostu zażartowałem, że warto było spróbować. Wtedy nastąpił moment którego całkowicie się nie spodziewałem - mówiąc mi na ucho, by nikt się o tym nie dowiedział pocałowała mnie zgrabnie... I wtedy zaczęło się na dobre.
Spotkania kilka razy w tygodniu, będące kwintesencją flirtu damsko-męskiego. Buzujące emocje tygodniami, długie i namiętne, szczere rozmowy i ogrom różnego rodzaju gierek. Co najwspanialsze - każde wyjście z tą dziewczyną było jak podejmowanie wyzwania, które ona mi narzucała - podrywać ją na nowo i nowo, wręcz walczyć o to by znów się pocałować i przełamywać granice coraz dalej.
Możecie z przymrużeniem oka patrzeć na tę historię jak jedną z tych błahych, ale zwyczajnie nie jestem w stanie wyrazić słowami jak wyjątkowe były wszystkie z tych spotkań.
Jak się okazało, była równie cudowna z wyglądu jak i z charakteru, lekko zagubiona, współczującą i niezwykle urokliwa. Można powiedzieć, że wręcz się zakochałem w ciągłych staraniach się o nią.
Toczyła się w niej wewnętrzna walka, z jednej strony jej chłopak, niczemu winny którego szczerze kochała, a z drugiej strony ja - rozgrywający każda partię idealnie, tak jakby przy każdym spotkaniu chciała to zakończyć, lecz ja wciąż na nowo ją zaginałem.

Po dwóch miesiącach, pod koniec lata, usłyszałem, że zaczyna czuć do mnie więcej niż do niego. Była to dla mnie jak lodowata woda, istny wstrząs dla mojej osobowości. Większość z nas prawdopodobnie z miłą chęcią by to wykorzystała, dalej czerpiąc korzyści z pięknej kochanki...
... lecz we mnie coś wtedy pękło, zmieniłem się po tym jednym zdaniu o 180° jakby ktoś zdjął mi klapki z oczu. Zmieniłem się z zajaranego gówniarza, chcącego ruchać wszystko co z wyglądu chociaż przypomina kobietę, we współczującego hmm.. Mężczyznę... I wcale tu nie przesadzam. Moje spojrzenie na kobiety całkowicie się odmieniło, dotarło do mnie jak duży błąd popełniłem krzywdząc ją tak na prawdę już na zawsze.
Zadecydowałem, by całkowicie zerwać tą znajomość. Umówiłem się z nią i nie przyszedłem.

Oczywiście, bardzo dużo myślałem, lecz doszedłem do wniosku że tak będzie lepiej. Przyszedł czas zmian, napotkałem po pewnym czasie inną kobietę, z którą byłem blisko 3 lata. Niestety, rozstanie w dość kiepskich warunkach.. Jakby to ująć, karma się zwróciła i dostałem dokładnie to, czym sam poczęstowałem pierwszą swoją miłość - zdradą. Tyle, że tym razem to ja byłem tym niczym winnym gościem.
Wiele wieczorów poświęciłem myśląc o niej, dochodziłem do różnych wniosków, lecz ostatecznie upewniłem się w sobie, że nie powinienem doprowadzić kogoś do zdrady innej osoby. Pomimo tego, że byłem w związku to dalej o niej czasami myślałem. Teraz po rozstaniu mogę wręcz stwierdzić, że dalej po tych czterech latach ją kocham, za to jaka była i za to co jej zrobiłem. Jestem na siebie niezwykle wściekły jak mogłem coś takiego uczynić, obiecując sobie ze już nigdy żadnej kobiety nie skrzywdzę.
Z tego co wiem, była z tym chłopakiem następne trzy lata po czym się rozeszli. Ja dalej o niej myślę, słucham pięknej piosenki która mi wysłała idealnie opisującej ten romans. Wciąż po tylu latach buzują mi emocje jakby to było wczoraj i wciąż zjada mnie sumienie.
Można powiedzieć, że wręcz odkupuję winy za to co zrobiłem. Wciąż ją kocham, a raczej wspomnienie o niej i jedyne o czym marzę to o słowach "Przepraszam za to co zrobiłem."
Ta wyjątkowa dziewczyna dalej siedzi mi w głowie, obecnie ma już kogoś innego, lecz obiecałem sobie, że się do niej odezwę, zachowam się tak jak trzeba, porozmawiam z nią i przeproszę, tak po ludzku, upewniając ją, że nie zniszczę jej kolejnego związku. Myślę, że ona też często wraca wspomnieniami do mnie i mam szczerą nadzieję, że zgodzi się na spotkanie

Teraz siedzę tu przed Wami i chciałbym, swoją historią, pokazać że kobiet nie warto krzywdzić, bo jeżeli spotka się tą jedyną, krzywda jej zadana zostanie już na Waszym sumieniu na zawsze.
Niedawno poznałem iście wyjątkową dziewczynę, niezwykle romantyczną, która jakby chodziła po chmurkach, jednocześnie piękna fizycznie jak i tam w środku. Z rozmowy na rozmowę coraz goręcej, lecz ja zdecydowałem się "dać jej kosza", ponieważ wciąż nie jestem gotowy, nie jestem gotowy zaryzykować możliwością jej zranienia. Oczywiście, dalej jestem podrywaczem, w związku byłem trochę jak tygrys, tyle że w klatce w cyrku. Dalej będę podrywać, lecz nie chce ranić

Dziękuję dla tych, co wytrwali do końca mojego monologu.

Jeszcze raz : "Kochaj kobiety, nigdy nie krzywdź"