-Cześć, szukasz materiałów z tego? Mogę Ci coś podesłać.
Tak się zaczęła historia z X. Trwała od końca listopada do końca stycznia. Może trwa nadal? Nie chcę tego.
Początek banalny. Dziewczyna ładna, mądra, poukładana. Wszystkie spotkania doprowadzały Nas do zachwytu drugą osobą. Może ją zbyt idealizowałem? Może zbytnio skupiałem się na wybranych aspektach jej osoby? Nie wiem…
Ostatni dzień nauki, przed Sylwestrem. Ostatnie zajęcia. W piątki zawsze kończyliśmy o różnych porach. Nie tym razem. Katedra była pusta, żadnej żywej osoby.
-To widzimy się za rok, X.
-Taki jest plan, panie Medykowski.
Zbliżyłem swoje usta do jej i …. Rzuciła się na mnie. Namiętności nie było końca. Ile to trwało? Długo.
Początek Nowego Roku- relacja w pełni rozkwitu. Komunikacja, wysyłanie zdjęć, rozmowy po nocach, miłe określenia. Zgodnie z radami kolegi- trzymałem dystans. Nie rzucałem się na telefon, żeby odpisać w tej samej sekundzie. Miałem własne życie. Żyłem nim.

Ciągle mówiła, że jestem dla niej wielką zagadką. Wszystko by oddała, żeby tylko zobaczyć co mam w tej głowie. Była ‘……….’ we mnie. Właśnie, co była. Zauroczona, zakochana? Chciała mi coś wyznać, ale miała z tym zaczekać. Na pewno więź była bardzo silna. Z pozoru.
Nastał ten moment. To właśnie wówczas, wszystko się spierdoliło. Ja to spierdoliłem.
Po przerwie świątecznej i noworocznej, spotkaliśmy się u niej. 70% to całowanie, rozmowy. Nic jej nie wyznałem, nic nie obiecałem. Powiedziałem tylko, że fajnie jest poznać takiego człowieka jak ona. Wspomniałem coś o wyglądzie. Nie był to banał, wciskany przez 90% facetów.
Wieczorem wiadomość:
„Przepraszam, że takie sprawy przez telefon, jestem fajny, bla bla, nie jestem chyba gotowa na bliskość 2 osoby, muszę się z tym oswoić, nie mogę ci zaufać. Na razie nie mogę się zaangażować… bla, bla”
Walec po nie przejechał. Odpisałem ,że będzie musiała się zaangażować z kimś innym, my pozostajemy na stopie koleżeńskiej. Było jej przykro, że tak stawiam sprawę, że nie mogę tego zrozumieć.
Dlaczego to mi napisała? Nie chciałem związku. Dlaczego ta myśl u niej w głowie?
Dzień następy. Przez noc ujebało mi jaja. Zadzwoniłem z rana i przeprosiłem. Skomlałem jak pies. Mały, opuszczony pies. Zjebałem. „Miałeś rację Medykowski, w tej sytuacji pozostańmy znajomymi, bez tych dodatków (całowanie itp.) ”. Kolejny walec tańczył na moich jajach.
Odpuściłem, ciężko mi było. Cholernie. Po kilku dniach chłodnych wymiany informacji, przeprosiła. Dużo o tym myślała. Jestem dla niej ważny. Nadal nic nie wyznałem. Kontakt raczej średni. Początek sesji. Coraz mniej kontaktu. Wymiana info co 2,3 dni. Cichnie wszystko. Dwa dni przed Walentynkami (jedno z bardziej popierdolonych świąt, wg mnie). Krótka rozmowa. Ostatnie pytanie, kiedy wraca do domu. W poniedziałek, bo w walentynki jest umówiona z jakimś fagasem, przychodzi do niej od kilku dni, ‘’tak jakoś wyszło’’. W tym wypadku nie będę Ci się wtrącał w życie. Koniec, nie ma.
Widujemy się przypadkiem, 4-5 słów to max. Ostatnio, napisała sms z pytaniem co tam. „Wróciłem do sportu, rozwijam pasje, liczne spotkania- wracam do gry po sesji’’. Koniec, koniec.
To koniec? Może tak, raczej tak. Oby tak.
Pytając kiedyś o związki, określiła to jako sinusoidę. Kilka w lo, ostatni 3 lata. 3lata z przyjacielem, który na jakiś czas stawał się chłopakiem, przyjacielem, chłopakiem…. Czułem, że ze mną to samo chce zrobić.
Nie uda jej się to. Poznałem lepsze, poznam jeszcze lepsze, od niej.