PATENT NA LODA – WAKACYJNE WSPOMNIENIA.

Uwodzenie stało się dla mnie czymś podobnym do oddychania. Nie robię tego świadomie i moje myśli już dawno nie krążą wokół tego tematu, a jednak gdzieś tam głęboko jest i momentami nakryję się na tym że właśnie łapię wdech. Tak to jest. Ostatnimi czasy miałem, wróć.. nadal mam wiele ważniejszych spraw na głowie. Włącznie z najdziwniejszym i jednocześnie najdłuższym w historii mojego krótkiego życia związkiem. Kiedyś zdecydowanie od tego uciekałem, zarzekałem się że spocznę na mieście, albo w klubie. Można ująć to też w inny sposób, że nie dam się uwiązać i faktycznie przez długi czas wychodziło mi to świetnie. Jednak to również zmieniło się z czasem i jestem teraz w zupełnie innym miejscu, nieco ponad tym wszystkim. To dziwne.. bo nie spodziewałem się że coś co kiedyś oznaczało dla mnie mniej więcej tyle co kaganiec dla psa, może stać się wielkim źródłem satysfakcji, wkurwienia i radości. Czyli tego czego potrzeba aby nie porzygać się szczęściem na drugiego człowieka, ale w razie czego móc włożyć ten palec do gardła i jebnąć ostrzegawczo w torebkę po jajkach.

Na tej stronie jestem już dość długi czas, co w żadnej mierze nie przekłada się na ilość materiałów które tutaj zamieściłem. Jest to głównie spowodowane tym, że po napisaniu pierwszego bloga który był raczej materiałem „do pośmiania się”, postanowiłem wplatać w swoje historie jakiś sens oraz wartość. Nie ilość, tylko jakość.

Jednak kolejny raz, postawiłem na prostotę i suchy przekaz.

Lipiec, wieczór. Godzina 23:00. Odjazd pociągu, w którym miałem spędzić 12 godzin podróżując nad morze gdzie zamiast wakacji czekała na mnie praca. Sam nie wiedziałem czego oczekiwać. Jedyne co było pewne, to trzy desperadosy w reklamówce i dwie dziewczyny w przedziale. Nie czekałem długo, szybko zaczęliśmy rozmawiać. Okazało się że jadą tam gdzie ja, jednak jedna z nich nie chciała pić i nie mają alkoholu który druga planowała kupić. Przyznałem się że mam skromny prowiant więc zaproponowałem że wypijemy na pół i tak mijał nam czas, a procentów ubywało. Trzeba było coś wymyślić. Dogadaliśmy się w trójkę, że niepijąca koleżanka zaopiekuje się bagażami, a ja z drugą wyskoczę z pociągu w Częstochowie i w 15 minut spróbujemy znaleźć jakiś sklep gdzie uzupełnimy zapasy. Próbowałem przed tym zapytać konduktora, czy zdążymy itp. jednak najwyraźniej jemu nie brakowało niczego, bo trudno było się z tym człowiekiem dogadać. Chwilę później biegałem z nieznajomą dziewczyną po nieznanym mi mieście. Od budki do budki, bo tylko kebaby były otwarte. Nigdzie, dosłownie nigdzie nic. Zresztą, dogadaj się z Turkiem w innej sprawie niż rodzaj sosu.. Mnie się nie udało, a ona już wołała że zapowiadają odjazd. Sprintem wróciłem do pociągu opłakiwać porażkę.

Niedługo później, wpadliśmy na pomysł żeby pochodzić po przedziałach i spróbować odkupić coś od innych ludzi. Nic prostszego, prawda? Otwierając drzwi pierwszego, usłyszałem „O, nareszcie, Pan od piwa..”. Z każdym następnym, moja nadzieja krwawiła coraz bardziej. Kiedy myślałem że już po wszystkim, zauważyłem że na samym końcu pociągu, tuż obok kibli siedzi rozwalona na podłodze grupa studentów w podróży do których długo nie myśląc również się udaliśmy.

-Macie może jakieś piwo?
-Niestety.. słabo z tym..
-No cóż, to trzymajcie się.
-Ej.. albo czekaj, masz..

Żytnie, nie pijcie tego gówna! Nawet za frajer, ohyda..
Nie istotne, po jakimś czasie znaleźliśmy się znów w przedziale. Okazało się że ta grzeczniejsza śpi, więc zaproponowałem „spacer”. Kilka wagonów dalej, no.. może dwa, staliśmy sobie w oknie. Rozmawialiśmy o wyjeździe. Zastanawialiśmy się jak będzie, chyba coś tam o sobie powiedziała, średnio pamiętam. No i tak od słowa do słowa, znalazłem się za nią. Objąłem ją, a ona stała sobie w oknie. Nie słuchałem co mówi, bawiąc się jej włosami zjechałem na usta. Poczułem że lekko je otworzyła, więc zwyczajnie włożyłem jej palec do buzi. Zaczęła go jakby ssać. Trzeba było grać ostro, więc powiedziałem jej do ucha coś w stylu „jeśli tak dobrze jak tego palca, ssiesz kutasa to musisz być w tym zajebista”, po czym odpowiedziała tylko że robi to jeszcze lepiej. Zaproponowałem żebyśmy to sprawdzili i po chwili byliśmy w kiblu. Dodałem tylko że ta znajomość kończy się równo z przyjazdem pociągu na miejsce, z czym najwyraźniej nie miała problemu. Gdzieś tak pod koniec, ktoś zaczął dobijać się do kibla.. więc zanim stamtąd wyszliśmy założyłem czapkę głęboko na oczy. Okazało się że to matka z dzieckiem.

„Co to ma znaczyć, co tu się dzieje?!”, na co młody do niej z taką wyjebką,
„No co mamo, Pani z Panem już wychodzi”.

Jakoś ten czas zleciał, pod koniec drogi jeszcze trochę porozmawialiśmy. Nie wiem jak miała na imię. Pamiętam, że opowiadała o swoim byłym chłopaku, podobno byli długo. Kto wie, może w tamte wakacje nadrobiła sporo straconego czasu.. w każdym razie, miło było być tym pierwszym..

Przepis na loda? Palec do buzi i kilka niegrzecznych słów.