Cześć, ostatnio było o zdradzie. Minęły dwa miesiące i cholera teraz będzie lincz, ale zakochałem się w niej mocniej niż kiedykolwiek. Związek ma się w najlepsze.

Nadchodzi lato, mam od cholery na głowie, zaczynam zaniedbywać wszystko co mnie otacza, rodzinę, dziewczynę, przyjaciół i siebie.

Trochę o sobie:
Studiuję zaocznie i właśnie zmieniam od lipca pracę. To była trudna decyzja bo w aktualnej jest mi wygodnie i się nie przemęczam ale też mam najmarniejsze pieniądze, teraz czeka mnie trzyzmianowa robota i kurwa nie wiem jak przy czymś takim jak praca w nocy wszystko pogodzę.

Związek mój jest na odległość 75 km i bardzo martwię się jak to pogodzimy, bo ona pracuje i myśleliśmy o mieszkaniu razem ale jak to wszystko przemyśle to z jednej strony zdaję sobie sprawę, że chyba mnie pojebało a z drugiej chciałbym tego.
Powiecie mieszkanie z kobietą to błąd, ale serio nie wiem jak to jest więc mnie kusi, może ktoś już to przerabiał to może mi podesłać bloga, żebym się opamiętał. Wiem, że jest to trochę jakbym się z nią spinał kajdankami.

A teraz o emocjach bo gdy pomyślę, że moglibyśmy się nie widzieć przez dłuższy czas albo po prostu rozstać to mam aż łzy w oczach, może dlatego, że to pierwsza prawdziwa miłość, nie wiem.
Może jestem ciotą która się zaczyna uzależniać od kobiety a może po prostu zależy mi na relacjach które sam budowałem i w nie zainwestowałem, boję się straty.

Jak w ogóle przestać się tego bać i ograniczyć emocje, przecież nie tylko z nią mógłbym być szczęśliwy ale z nią aktualnie tak się czuję.
Na początku u mnie działało "żeby kochać musisz nauczyć się to stracić" i miałem wywalone na początku relacji aż mnie ustrzelił ten zasrany kupidyn w tyłek i trwa walka między sercem a mózgiem.

Pozdrawiam