Akt I

- Nie czuję tego co kiedyś… - powiedziała mi.
- Ale jak to? Masz kogoś? Co w takim razie źle zrobiłem? – zapytałem niedowierzając.
- Nie wiem…nie umiem tego powiedzieć.
- Związek jest po to by go wspólnie próbować naprawić, a nie rujnować przy pierwszym, lepszym niepowodzeniu. Był trudny czas, ale teraz jest lepiej niż wcześniej więc po co to zarzucać?
- Wiesz, myślałam nad wieloma rozwiązaniami i to jest jedyne…
- Rozumiem, cześć. Kochałem Cię. – odpowiedziałem i ruszyłem w swoją stronę.

Tak się skończyła czteroletnia sielanka. Cztery lata wyrwane z życia. Panna stwierdziła, że musi się wyszaleć, że dorosłe życie nie dla niej mimo wcześniejszego się zarzekania. Cóż…nowi przyjaciele zrobili jej pranie mózgu, a ja zostałem sam jak palec.

Dwie godziny później cichutko łkam w poduszkę i przypominam sobie wszystkie miłe chwile razem spędzone, czuję jej zapach w pościeli na której leżę. Miałem dość codziennych pytań „Co słychać u Ciebie i u M?”. Dajcie mi wszyscy święty spokój. Niech Facebook zrobi swoje i powie, że jestem sam jak palec.

Trzy godziny później zaczynam po mału wracać do normalności. Dziwka, myślę sobie. Woli swoich znajomych, woli się bawić a pierdoliła o wspólnym życiu przez te cztery lata. Jej wybór.

Cztery godziny później. W głowie pojawia się myśl: „A może zajrzę tam gdzie się wszystko zaczęło?” Wpisuję pierwszy raz od ponad dwóch lat www.podrywaj.org i zaczynam czytać. W głowie szybko przewijają się obrazy ze wspomnień, przypominają się ludzie, a jednocześnie pojawia się myśl „Inne też mają…”. No tak, jak mogłem o tym zapomnieć. Idę spać. Na pewno się zejdziemy! Wierzę w to.

Akt II

Mija dzień, dwa, trzy dni i do zejścia mam tak blisko jak do Australii. W międzyczasie zamieniłem z M dwa słowa. Powiedziałem, że jesteśmy dorośli i nie zamierzam jej unikać i nie szukam konfrontacji oraz że może odebrać swoje rzeczy od mojej siostry. Była jak moja rodzina, a ja byłem jak jej. Taka relacja nie znika z dnia na dzień.

Użalanie nad sobą mam już z głowy. Minął dzień i już się lepiej poczułem. Przyjaciele to coś wspaniałego. Pocieszą, sprawią, że zapomina się o wszystkim i chce się dalej żyć.

Czytam blogi, zaczynam się znów udzielać na forum, a w głowie świta myśl że pora wracać do akcji. Coś za czym tęskniłem od czasu do czasu staje się realne i mogę w końcu po to sięgnąć.

Kim jestem zadaję sobie pytanie? Byłem kimś wielkim, kimś kto spoczął na laurach i miał w dupie swój rozwój, swoje zasady. Wszystko odeszło na boczny tor. Zrobiłem to co chciałem przecież. Poderwałem dziewczynę, prowadziłem związek jak forum przykazało i żyłem sobie z dnia na dzień bez jakiegokolwiek postępu. Czysta stagnacja.

Gdy doszedłem do tego rozmyślając nad powodem zerwania poczułem się jak kompletny idiota. Miałem mnóstwo okazji żeby się rozwinąć, a wszystko olewałem, miałem kompletnie w dupie.
Stwierdzam, że pora w końcu wziąć się za siebie. Czytając blogi trafiam na blog Przema o „Demonic Confidence”. Coś co straciłem jak mi się wydawało bezpowrotnie cztery lata temu. „Co mi szkodzi?” – myślę. „Spróbuję”.

Akt III

Dzień I – godzina. Banał myślę sobie. Jakoś poszło i pierwszy raz od wielu lat wszedłem w interakcję z nieznanymi dziewczynami. Pojawiły się uśmiechy, miłe słowa. Coś czego dawno nie doświadczyłem.

Dzień II , III, IV…Wszystko idzie jak po maśle. Budzę się z czteroletniego letargu. Zaczynam sobie przypominać wszystko i jednocześnie uczyć się czegoś nowego.

Dzień V – Dzień komplementowania dziewczyn. Nigdy nie byłem zwolennikiem takich otwieraczy. Twierdziłem, że to głupota gadać takie żałosne teksty do dziewczyn…że niby „Hej, masz ładne okulary. Podobają mi się” ma niby coś wskórać? Pomyśli sobie, że jestem idiotą, a ludzie w autobusie będą się ze mnie śmiać. Tak myślałem do tej pory. Dopóki nie spróbowałem.

Wyruszyłem do centrum miasta. Zewsząd otaczają mnie dziewczyny, a ja do nich podchodzę i mówię coś miłego:
- Hej, masz ładny szalik. Pasuje Ci do Twojego stylu.
- A czemu tak uważasz?
- Bo masz niecodzienny styl, a ja lubię takie dziewczyny…
Poszło jak po maśle. Po 5 minutach miałem numer do dziewczyny. To działa myślę sobie…Lecimy dalej!
- Hej, masz super okulary! Gdzie je kupiłaś?
- Wooow…eeee…

Kolejne 10 minut, kolejny numer od miłej dziewczyny, której policzki przybrały kolor buraczany po moich słowach.

Idę do sklepu mięsnego. Pora zrobić sobie dzisiaj sos bolognese na kolację bo gotowanie to moja pasja. Zamiast mówić standardowo jak przykładny obywatel:
- Dzień dobry, poproszę pół kilo mięsa mielonego, wołowego.
Myślę sobie: "a jebać te zasrane konwenanse" i mówię:
- Dzień dobry Pani…to co zwykle proszę!
- Eeeee czyli co?
- No wie Pani! Tyle tu przychodzę i Pani nie pamięta? Mięso wołowe jak zawsze!
Efekt? Dwa złote rabatu. Niby nic, a jednak wejście w interakcję przyniosło rezultaty.

Od tamtego dnia wchodzę w interakcję z ludźmi gdzie i kiedy się da. Widzę panią, z jakimś futerałem i pytam na czym gra, czy da się z tego wyżyć oraz, że moim głównym instrumentem na którym gram są nerwy. Mówię innej, że wygląda drapieżnie w butach, które ma na sobie. Mówię innej, że ma fajny szalik i pytam co robi na co dzień. Poznaję ludzi…nic nie sprawia mi takiej frajdy jak zagadywanie zupełnie obcych dziewczyn. Czuje się jakbym wykuwał nowego siebie z nieobrobionej skały. Każda zlewka jaką otrzymuję, a których jest naprawdę mało wzbogaca mnie o nowe doświadczenie i uodparnia na przyszłość. Sram na to co sobie ludzie pomyślą. Liczę się ja i mój rozwój. Czuję się jak młody bóg.

Akt IV

Kolejny dzień DC. Pewnym krokiem ruszam w miasto i zagaduję każdą dziewczynę jaka mi się wyda interesująca. Nie tylko my się wstydzimy chłopaki. Oto przykład:
- Hej, czy ty czasem nie ćwiczysz czegoś? Masz bardzo wysportowaną sylwetkę!
- Yyyyyy dzięki… - tutaj złapała się za policzki.
- Spokojnie, nie czerwienisz się.
- Hahaha…
- O, już tak – Tutaj jej twarz przybrała kolor dojrzałego buraczka
Dalej rozmowa poszła na luziku. Niestety domknąć się nie udało. Trudno się mówi. Nie ta to inna.

Ruszam dalej.
- Hej, masz super okulary! Gdzie je kupiłaś?
- Eee English? German?
- Hey, where did you buy those glasses?!

O to marzenia się spełniają. Poznałem gorącokrwistą dziewczynę z krajów południowych, która wczoraj przyjechała na rok do mojego miasta. Po około 10 minutach rozmowy po angielsku zgarnąłem numer od niej, który mam nadzieję aktywuje w końcu bo dopiero kupiła starter Powiedziałem, że to jej szczęśliwy dzień, że ją zagadał taki przystojniak jak ja. Przytul, przytul i cześć.

Ruszam dalej. Siedzę sobie w sklepie i czytam książkę. Pora iść na spotkanie z kumplem. Widzę ładną dziewczynę stojącą niby nic przy schodach. Podchodzę, staję na 10 sekund i pytam:
- Hej…wydajesz mi się wstydliwą dziewczyną.
- Dlaczego tak twierdzisz?
- Stoję tutaj już 10 sekund, a Ty jeszcze się do mnie nie odezwałaś!

Gadka szmatka. Wyszło, że jest młodsza ode mnie o 7 lat…Trochę za dużo więc nawet nie mam ochoty domykać tego mimo miłej rozmowy. Żegnam się i życzę miłego dnia. To był dobry dzień. Dla mnie i dla osób z którymi rozmawiałem.

Akt V - Epilog, a raczej Prolog do nowego mnie

Po co to piszę? Piszę to wyłącznie dla siebie, żeby zobrazować sobie jakie postępy zrobiłem raptem w tydzień. Rozbiłem skorupę, która mnie otaczała przez ostatnie lata. Wziąłem się za siebie w kwestii rozwoju zdolności interpersonalnych oraz rozwoju osobistego. Pora rozwinąć nowe pasje – iść na siłownię, nauczyć się tańczyć i być otwartym na nowe doznania. Nie było mnie w Polsce prawie pięć miesięcy. Znajomi ze studiów już powyjeżdżali. Mam czystą kartę, którą mogę zapisać w dowolny sposób, a co za tym idzie zbudować nowego siebie. Wszystko zależy ode mnie. Czy myślę o byłej? Oczywiście, że czasem tak. Myślę co może w tej chwili robić. Pewnie się kisi w domu i rozkminia co ja robię całe dnie. Myślę jaka z niej głupiutka istotka, że zostawiła tak fajnego kolesia jak ja Inne też mają oraz te inne są miliard razy fajniejsze! Kocham to!