Normalność. Za dzieciaka i jak to dzieciak miałem paru kumpli, latało się to tu to tam. Odwiedzaliśmy się. Pamiętam domy normalne, otwarte, zwykłych rodzin robotniczych, czy rodzin zajmujących się pracą na roli. Tam nikt nikogo nie ustawiał, nikt nie mówił nikomu, że ktoś komuś jest coś winien, że ktoś komuś coś zawdzięcza było biednie, ale znośnie zresztą na początku lat '90 jak ktoś miał malucha to był gość, jak ktoś miał Atari, to całe blokowisko przychodziło grać do kolegi i nikt nie robił nikomu z tego powodu wyrzutów, ani problemów. Mówię tu oczywiście o stosunkach w rodzinach których byłem. Były też rodziny w których czuło się taką stęchliznę, że się przebierało dzieci na lepsze i gorsze, kolegów na lepszych i gorszych. Dziś właściwie wszystkie te rodziny się porozpadały. Ludzie sobie sami robią kwas, jakąś presję na lepsze życie kosztem życia razem tu i teraz. Wymieniacie, że trzeba zaskakiwać, zabierać, że my mamy czymś zaskoczyć, że kobiety mają zaskoczyć nas bielizną - ja pierdolę. Zakup drewna, i węgla, przygotowanie opału, remonty, tynkowania, malowania, naprawa kotła jak się zepsuje, wymiana drzwi, bojlera, codzienne porządki, utrzymanie ładu w domu i higieny osobistej, jak ktoś ma ogródek to liście opadły i trzeba go przekopać, przedtem grabienie liści i trawy, cały sezon od późnej wiosny do lata przycinanie trawników, zamiatanie podjazdu, a zimą odśnieżanie przed domem chodnika żeby się ludzie nie pozabijali, przygotowywanie konfitur (potraficie to jeszcze panie), ogórki kiszone, buraczki, kompot z czereśni, wiśni, jabłek, ogórki po chińsku, masz auto no to wymiana opon, olejów, filtrów, kupowanie mebelków, skręcanie ich, śniadania, obiady, kolacje, pojawią się dzieci, nauka chodzenia, jeżdżenia na rowerze, pływania, gry w siatkówkę, piłkę nożną, zarobienie na pieluchy, a potem na podręczniki, wspólne siedzenie i tłumaczenie zadań z matematyki, polskiego, niemieckiego, wyprawy do lasu na grzyby, z tatą na ryby, a z mamą i tatą na łyżwy, święta rodzinne, wspólne ubieranie choinki, chowanie "zajączka" na święta Wielkanoce ... i nikt Wam za to medalu nie da, więcej znajdzie się pełno zawistnych chujków którzy powiedzą, że oni by dzieci inaczej chowali (a nie mają), samochód inny kupili (a mają grechota), że w ogóle źle.

Czasami myślę, że te teksty o samorealizacji piorą mózg. W związku po prostu trzeba przy sobie BYĆ w dobrych i złych chwilach, nie kalkulować, że mąż nie ma chwilowo pracy i niechspada, albo że żona po ciąży nie wygląda tak jak przed i niech spada. Bycie razem i wspieranie się przez bycie u boku partnera w złych chwilach (śmierć rodziców, choroba waszego dziecka), a nie uciekanie od problemów. Związki są normalne i zwyczajne tak jak zwyczajny i normalny jest codzienny chleb od którego wielu z Was ucieka. Wstawanie do pracy o 5:00 z radością, że pracuję blisko miejsca zamieszkania i widzę moich bliskich codziennie, a nie raz na 4 miesiące (jak ma wielu polskich emigrantów - ale za to zarabiają taaaaaaakie pieniądze - też pracowałem na emigracji i przypomina mi się rozmowa z mężczyzną który robił w tym miejscu, co ja 7 lat i mówił, że jak wraca do domu to córki nie pytają, co u Ciebie tato, tylko co nam kupiłeś).

Także do normalnego związku trzeba być gotowym. Sam przed sobą szczerze powiedzieć jestem gotowy na to, żeby być z drugą osobą niezależnie co się będzie działo na dobre i na złe i znaleźć taką osobę, nie gwiazdę, nie laskę która pójdzie z Tobą do łóżka po dwóch spotkaniach. Trzeba zadać sobie też pytanie, co jest dla mnie ważniejsze moja kobieta i dzieci, czy koledzy. Znam facetów którzy chwalą się przed kumplami, co robią z żoną w łóżku (!!!). Do normalnego związku potrzeba dwojga zwykłych ludzi, którzy lubią stabilizację. Te wszystkie sztuczki, napinania się, puszenia gówno dają w spotkaniu z bezlitosnym życiem w którym możesz liczyć tylko na siebie ewentualnie na najbliższą rodzinę i partnera.

Żeby nie było ja do stabilnego związku nie jestem gotowy. Nudzi mnie.

Pzdr.