Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie piszę tego dla nikogo innego - tylko dla siebie. Piszę, żeby zapamiętać to jaki byłem kiedyś, żebym nigdy nie wrócił do tego. Dlatego drogi PUAsie, Podrywaczu czy po prostu czytelniku, nie oczekuj fajerwerków po tym tekście. Jestem również młokosem, za dwa miesiące kończę 18 lat. Opiszę w nim swój krótki żywot i pragnienie zmian, gdyż jestem dopiero na początku swojej wędrówki zwanej życiem. Musicie mi wybaczyć również rozwlekły styl pisania. Tworzyłem i dalej tworzę trochę felietonów, artykułów i tego typu rzeczy. Jeśli nie masz zbyt wolnego czasu, nie trać go na taką błahostkę jak ten tekst.

Denerwuję się. Boję się. Ale wiem, że to tylko doda mi sił. Adrenalina skoczy do najwyższego poziomu, a wtedy ciało może dokonać rzeczy z pozoru niemożliwych. Dlaczego o tym piszę? Przede mną najważniejsza walka w życiu - walka z samym sobą. Muszę walczyć, żeby się zmienić. Muszę go znokautować, położyć na deski, odklepać, aby wyjść z tej walki zwycięsko. Nie mogę przegrać. Pojedynek nie jest ograniczony czasowo, tzn. nie ma rund, nie zakończy się dopóki ktoś nie wygra - a tym kimś będę ja. Przeciwnik zna moje słabości, moje wady, wie o mnie wszystko. Ale ja wiem o nim to samo. Dlatego przez cały czas trwania walki muszę przekuwać swoje wady w zalety. Walczyć ze swoimi słabościami, z lękiem. Zdominuję samego siebie i wygram to, bo czuję głód zwycięstwa, motywację do działania i siły do położenia go na łopatki. Ale dlaczego do tej walki doszło? Dlaczego muszę stoczyć ten pojedynek?

Zawsze byłem tym drugim. Byłem drugim (właściwie trzecim, moja matka raz poroniła) dzieckiem. Moja starsza o 5 lat siostra zawsze miała łatwiej. To ja miałem pod górkę. Zawsze słuchałem, jaka to moja siostra jest zdolna, jak wspaniale się uczy. Miało mnie to zmotywować - i motywowało. Starałem się jej dorównać ze wszystkich sił od najmłodszych lat. Radziłem sobie tak dobrze, że rodzice wysłali mnie rok wcześniej do szkoły. Emocjonalnie jeszcze do tego nie dorosłem, ale dalej dawałem z siebie 110%. Wygrywałem konkursy, interesowałem się historią, pogłębiałem swoją wiedzę. Ale przez ten czas nabawiłem się również kompleksów. Chodząc do szkoły w biedniejszej dzielnicy miasta byłem obiektem żartów i drwin. Że byłem chudy, nosiłem okulary, byłem nieśmiały i zamknięty w sobie. Nazywano mnie kujonem, okularnikiem, ale wtedy udadwałem przed sobą, że nie robi to na mnie wrażenia. Dziewczyny omijały mnie szerokim łukiem. Jednak wtedy pojawiła się największa miłość mojego życia - piłka nożna. Mój ojciec po namowach zapisał mnie do szkółki piłkarskiej. Nie była to drużyna, tylko zorganizowana przy drużynie szkółka, która miała wypełnić dzieciakom czas wolny. Trenerzy szybko zauważyli mój talent do tej dyscypliny i przenieśli mnie do drużyny. Poświęciłem piłce wiele godzin, hektolitry potu, przeżyłem wiele porażek, ale jeszcze więcej zwycięstw. Byłem coraz lepszy i tylko gdy wychodziłem na boisko nie czułem kompleksów, ponieważ wiedziałem że jestem w stanie pokonać każdego. Mimo tego koledzy w szkole dalej się ze mnie naśmiewali. Trenowałem też przez 7 lat karate, jednak po tych siedmiu latach czułem że to nie jest to, co chciałbym robić dalej.

Wszystko miało się zmienić w gimnazjum, jednym z najlepszych w mieście. Na początku wszystko szło świetnie. Dalej odnosiłem sukcesy w sporcie, znalazłem swoją pierwszą dziewczynę (cóż to było za uczucie, heh). Koledzy w szkole nie dokuczali mi już z powodu okularów, wydawało się, że wreszcie wszystko idzie tak jak powinno. Jednak gdzieś w połowie gimnazjum prawie wszystko się zmieniło. Zawsze starałem się ukrywać, że jestem o rok młodszy. Jednak gdy to się wydało, wszycy zaczęli sobie robić żarty ze mnie. Że nie powinno mnie tu być, wytykali mnie palcami. Oceny się pogorszyły, nie miałem już tego zapału do nauki. Powrócił temat mojej budowy ciała, jaki to jestem chudy. Straciłem wcześniej dziewczynę, czułem się samotny. Jedyną przyjemnością była dla mnie piłka. Tam dawałem z siebie wszystko. Radziłem sobie na tyle dobrze, że dostałem powołanie najpierw do kadry województwa, a później i do młodzieżowej reprezentacji Polski. Starałem się nie przejmować wszystkimi komentarzami, ale uwierzcie - było ciężko.

Gdy pod koniec gimnazjum umarł mój ojciec, dotknęło mnie to mocno, mimo że tego nie pokazywałem. Nauczyłem się nie okazywać uczuć i emocji na zewnątrz, przeżywając wszystko w środku. Rodzina mi zarzucała, że nie przejąłem się jego śmiercią. Jednak wstrząsnęło to moim światem. To mój ojciec zapisał mnie do szkółki piłkarskiej, dzięki niemu odkryłem swoją drugą miłość - jazdę na snowboardzie. Te dwie rzeczy utrzymywały mnie w chęci do życia. Jednak gdzieś w środku przejmowałem się całą krytyką spływającą na mnie, przejmowałem się moimi wadami. Byłem chudy, nosiłem okulary (choć wada nie była na tyle duża, żebym nie mógł grać w piłkę, a do soczewek miałem awersję), brakowało mi zupełnie siły w rękach, które były mniej umięśnione od nóg(tak, miałem z tym problem). Gimnazjum się skończyło ze średnimi ocenami, zupełnie jakbym wtapiał się w tłum.

Największym moim błędem był brak chęci do walki ze swoimi wadami. Chciałem tylko przetrwać liceum, przeczołgać się jakoś. Wtopić się w tłum, nie wychylać. Coraz bardziej ludzie mi dokuczali, widząc we mnie odludka. A im oni bardziej dokuczali, tym bardziej ja zagłębiałem się w swój świat piłki i snowboardu. W pierwszej liceum zauroczyłem się w rudowłosej dziewczynie z mojej klasy. Latałem za nią jak głupi, jednak mój wygląd i reputacja mi nie pomagały. Gdy zaproponowała, byśmy zostali przyjaciółmi załamałem się. Trafiłem wtedy na stronę. Dzięki temu potrafiłem jej odmówić, gdyż wiedziałem, że nie mógłbym być jej przyjacielem. Oceny były coraz gorsze, bez ojca moja matka starała się stworzyć nam odpowiednie warunki do życia, często pracując od 8 do 22. Było ciężko, ale dawałem sobie jeszcze jakoś radę. Później na imprezie, na którą zostałem wyciągnięty przez mojego wspaniałego przyjaciela, poznałem dziewczynę dla której znowu straciłem głowę. Jeszcze bardziej niż poprzednim razem...

Biegałem za nią, błagałem nawet o szansę u niej. Była starsza ode mnie, ale przyzwyczaiłem się już do tego. Praktycznie od zawsze byłem z ludźmi starszymi od siebie, nie przeszkadzało mi to. Do dzisiej nie jestem w stanie ogarnąć tego, jaki byłem głupi. Aż w końcu, chyba z litości, dała mi szansę. Byliśmy ze sobą dwa miesiące. Pamiętam tę euforię, gdy się zgodzia. Było to w styczniu zeszłego roku. Jednak już w marcu przyszły dwa najgorsze wydarzenia, których bałem się bardziej niż śmierci. Najpierw dziewczyna mi powiedziała, że nie czuje niczego do mnie i możemy zostać przyjaciółmi. Cały świat wywrócił się do góry nogami. Ale jak to? Przecież było tak dobrze. Zgodziłem się na przyjaciół, dalej myśląc że coś z tego wyjdzie. Jednak jeszcze w tym samym tygodniu zdarzyło się coś strasznego - kontuzja. Byłem tak wściekły na swoją byłą dziewczynę, że zacząłem grać bardziej agresywnie. I po jednym wślizgu stało się najgorsze. Mój świat właśnie spłonął niczym Troja. Rzepka. Po wizycie u lekarze dostałem werdykt - operacja i brak powrotu do piłki. Nie wytrzymałem ciśnienia i sięgnąłem po wódkę. Za dużo było na moich barkach. Czułem się jak śmieć. Samo chodzenie o kulach przed i po operacji sprawiało mi ból gdzieś tam w środku. Przez problemy z nogą zacząłem opuszczać szkołę. W czerwcu miałem zostać poddany operacji, dlatego też nie mogłem zaliczyć wszystkich przedmiotów. Miałem poprawkę z fizyki. Ostatnie wakacje spędziłem całe w domu. Po operacji przez 3 tygodnie nie mogłem ruszać kolanem. Po tym czasie okazało się, że mój mięsień czworogłowy zanikł. Zacząłem chodzić na rehabilitację, masaże, basen, różne zabiegi. Ale jednak dalej ze smutku piłem. Coraz częściej i więcej. Zawaliłem poprawkę i musiałem zostać na drugi rok w tej samej klasie. Niby nie ma tragedii, dogoniłem swój rocznik. Ale dla mnie to był cios.

Żyłem tak w smutku aż do pewnego wieczora, gdy postanowiłem znów zajrzeć na tę stronę. Nie przestałem pić, jednak dało mi to kopa do działania. Czytałem artykuły, chłonąłem wiedzę niczym gąbka. Jednak noga nie pozwalała na działania w terenie. W tym samym czasie nadażyła się okazja do gry, był listopad i zostałem zaproszony do Poznania na mecz organizowany przez znajomych. Lekarze i moja matka pewnie by mi tego zabronili, ale postanowiłem pojechać i zagrać.

To mi dało poczucie szczęścia, byłem pozytywnie nastawiony jadąc w pociągu. Mimo problemów z nogą ustąpiłem wtedy miejsca w przedziale matce z małym dzieckiem. Stojąc na korytarzu zauważyłem dziewczynę, niską blondynkę, uśmiechającą się od ucha do ucha. Dawałem jej max. 19 lat. Chciałem podejść, ale strach mnie sparaliżował. Po jakichś 20 minutach walki w mojej głowie, nogi zdecydowały się wykonać ruch w jej stronę, a ręka lekko ją zaczepiła, zwracając jej uwagę na mnie. Widziałem kątem oka sporo chłopaków czekających na korytarzu, którzy natrętnie się na nią gapili, a nie mieli odwagi zagadać. A jednak zrobiłem to ja. Na początku mój głos drżał, jednak z czasem udało mi sie go opanować. Pierwszy raz zaczepiałem obcą dziewczynę. Serducho wali 100 razy na sekundę, ale staram się tego nie okazywać. Rozmowa szła dobrze, dopóki się nie okazało, ze dziewczyna studiuje architekturę w moim mieście. To nic. Potem dowiedziałem się, że jest na jednym roku z moją siostrą. Ten fakt mnie mocno zaniepokoił, w głowie dokonały się szybkie obliczenia i mózg podał wynik - 5. 5 lat starszą dziewczynę właśnie podrywałem. Zakrztusiłem się piciem, które piłem żeby się uspokoić Na ten widok ona uśmiechnęła się najpiękniej jak tylko mogłem sobie wyobrazić. Oczywiście nie planowałem żadnych dalszych działań, ale to dodało mi trochę wiary w siebie. Gdy okazało się, że zaraz pociąg wjeżdża do Poznania zapytałem ją o numer. Ona się zgodziła jakimś cudem. Gdy wyciągnąłem komórkę i zacząłem wpisywać jej numer, ręce mi drżały jak w ostatnim stadium parkinsona. Poważnie. Wpisałem numer, zabrałem torbę i wysiadłem. Duma mnie rozpierała, do tego miałem zagrać w piłkę pierwszy raz od pół roku.

Niestety mecz nie wyszedł tak jak trzeba, na skutek bólu w kolanie musiałem zejść. Ale mimo tego czułem się szczęśliwy. Po powrocie napisałem esemes do niej z wynikiem meczu, gdyż zapowiedziałem że tak zrobię. Nie dostałem odpowiedzi. I do teraz śmiać mi się chce, gdy pomyślę o tym. Dlaczego? Ponieważ prawdopodobnie pomyliłem się z wpisywaniem numeru, byłem tak przejęty całą sytuacją Imienia z przejęcia chyba też nie zarejestrowałem w pamięci, aż śmiać mi się z tego chce.

Ale nadszedł nowy rok. Sylwestra spędziłem w domu. Miałem propozycję wyjścia, ale nie chciałem bawić się. Chciałem, aby ten rok się już skończył. Najgorszy rok w moim życiu. Zostałem w domu i zastanawiałem się co mogę zmienić. Doszedłem do wniosku, że muszę zmienić całego siebie, gdyż źle się z tym czuję. Nie będę już pizdą, nie dam się poniżać.

No właśnie, tak zaczął się mój pojedynek z samym sobą. Na pierwszy ogień poszły okulary. Poszedłem 1 stycznia do znajomego okulisty, on dał mi soczewki. Poszedłem również do fryzjera, ścinając włosy na znak przemiany. Za każdym spojrzeniem w lustro będę sobie przypominać o celu mojego obecnego życia. Postanowiłem się zapisać na krav magę. Sztuki walki dodadzą mi pewności siebie. Planuję również kupić karnet na siłownię, nie będę wiecznie chudą pokraką. Mimo ustających już, małych problemów z kolanem postanowiłem zacząć biegać i pływać. Lubię te sporty, pomogą mi zapomnieć o piłce.

Gdy 1 stycznia o 9 rano wybiegłem na dwór, ludzie patrzyli się na mnie jak na debila. Ale ja nie zwracałem na nich uwagi, tylko biegłem. Gdy po 10km upadłem, gdyż noga po operacji nie wytrzymała takiego wysiłku, podniosłem się i biegłem dalej. Musiałem osiągnąć wyznaczony cel. Nic w życiu nie smakuje tak bardzo, jak uczucie zwycięstwa nad swoimi słabościami. Dobiegłem do końca wyznaczonej trasy i byłem z siebie dumny. Wygrałem z samym sobą, choć w tej rundzie tylko na punkty.

Całe życie chciałem się uczyć hiszpańskiego. Więc wiecie co? Pójdę i poszukam jutro najlepszego nauczyciela hiszpańskiego. Chciałbym w tym roku zdać certyfikat z angielskiego, a w przyszłości również z hiszpańskiego. Chciałbym na studia wyjechać z tego kraju. Może do Danii, może do Hiszpanii, nie wiem jeszcze.

Chciałbym również znaleźć osobę, z którą będę mógł się dzielić emocjami, uczuciami, która byłaby przy mnie, gdybym tego potrzebował. Nie chcę szukać dziewczyn tylko na jedną noc, aczkolwiek dopóki nie znajdę tej wyjątkowej, która mnie zainteresuje, zamierzam bawić się. W końcu korzystać z życia, gdyż jest zbyt krótkie. Straciłem już prawie 18 lat swojego życia.

Moja walka rozpoczęła się z nowym rokiem. Obiecałem sobie, że ten rok będzie o wiele lepszy od poprzedniego. Wiem, że ją wygram. Piszę to wszystko, żeby nigdy nie zapomniec jaki byłem kiedyś i więcej nie popełniać swoich błędów. Dlatego jeśli ktoś był na tyle uparty aby przeczytać ten tekst, a ma wiele problemów - walczcie. Podejmijcie wyzwanie tak jak i ja podjąłem. Walczę o siebie, o to kim będę i jak się będę czuł. Chcę być zajebisty i taki będę. Kto mi zabroni?

Pod koniec każdego miesiąca postaram się opisywać postępy swojej przemiany. Wszystkie wzloty i upadki, porażki i zwycięstwa. Podejścia i zlewki, kilogramy wyciśnięte na klatę i hektolitry potu wylane podczas biegania.

Trzymajcie kciuki i walczcie o siebie, nie zadowalajcie się swoją gorszą wersją!

Pozdrawiam,
Shanav