Powitać.

Nawet mi się tego nie chcę pisać ale zmuszę się, może to coś da jak wyrzucę z siebie te smęty

Mam 23 lata, za sobą tak naprawdę jeden poważny związek (kiedyś zakładałem o nim wątek, pośrednio). Większość czasu mieszkam sam, co podejrzewam też jest powodem obniżonego nastroju. Dobrze czasem posiedzieć samemu ale na mnie finalnie chyba działa to w negatywny sposób. Co dalej... pracuje sobie, bardzo dużo pracuje i generalnie to mnie napędza na swój sposób. Na etacie pracuję jako handlowiec w prywatnej ale dużej firmie. Pracuję tam od 7 miesięcy, po tym jak z poprzedniej roboty zostałem prosto mówiąc wyje... za konflikt z pewną zakompleksioną kobietką, która mój tekst o fajnym tyłku potraktowała jako mobbing i doniosła na mnie wyżej. Szef, z którym miałem zajebiste relacje musiał mnie usunąć z miejsca pracy ponieważ bał się dalszych konsekwencji z jej strony, cóż, trzeba zrozumieć, a ja mam nauczkę. Nie załamałem się jakoś strasznie chociaż praca była bardzo dobrze płatna. Właściwie po tygodniu znalazłem pracę tu gdzie pracuję obecnie, jako handlowiec, okazało się, że na jeszcze lepszych warunkach... A z poprzedniej pracy odezwali się z propozycją na innej lokalizacji, także zgodziłem się pracować z nimi na weekendach. I w ten oto sposób pracuję 250-270h miesięcznie. Nie jestem zmęczony bo jedną i drugą pracę lubię, cieszy mnie też spora kasa. Ale co w związku z tym... moje życie osobiste nie istnieje. Związek, o którym wspominałem na początku zakończył się miedzy innymi z powodu małej ilości czasu, już wtedy dużo pracowałem i robiłem studia jednocześnie. Miesiąc temu zakończyłem też fajną relację z rok starszą kobietą. Ja starałem się utrzymywać wszystko na zasadzie friends with benefits, ale ona widziała to inaczej. Przez moment nawet brałem pod uwagę transformację w związek ale doszedłem do wniosku, że raczej nie odpowiada mi to jaka jest na co dzień i nie ma co się zmuszać... Chociaż wszyscy znajomi dookoła robili oczy, gdy oświadczałem, że nie chcę się w to pakować, a to przecież taka cudowna kobieta jest. Podświadomie wycofałem się z tego, wracając myślami do poprzedniego związku i wysłuchiwania o swoim pracoholizmie. I tak sobie pracuje, czasem gdzieś się wyskoczy ale bardzo rzadko... Raczej czas poza pracą spędzam sam, a to na siłowni lub na rowerze itp. Kiedyś sport zajmował sporą część mojego życia, dzisiaj jak mi się zachce.

Z tego wszystkiego zacząłem brać różne suplementy, witaminy, minerały... kończy się to tak, że po buzdyganku naziemnym, który ma wiadome działanie, patrzę na dziewczyny przedmiotowo (pewnie pornografia, której nadużywałem też ma na to wpływ). Mam ochotę wyskoczyć na imprezę, wyrwać pierwszą lepszą i przelecieć bez zobowiązań. Myślę, że nie jestem jakiś brzydki, często słyszę od kobiet, że jestem przystojny i mam powodzenie. Moja pewność siebie w relacjach jest wysoka i czują to ale często słyszę, że jestem oschły, chamski i dużo przez to tracę... To chyba taka moja "sukotarcza" w męskim wydaniu, aby nie wpakować się przez przypadek w związek.

Podsumowując, mam 23 lata, moje życie to praca i zarabianie mamony, która nie daje mi nic oprócz cyferek na karcie. Kobiety uważają mnie za przystojnego, a ja spierdalam żeby czasem się któraś nie zakochała. Znajomi odzywają się tylko jak mają jakiś temat do mnie lub na odwrót. I chyba mam deprechę, niech już przyjdzie ta wiosna