Siemaneczko

Napisałem już tutaj kilka "raportów z pola walki", rozwoju samego siebie i zaprzestania życia w szambie. Zacznę od pozytywów.
Zacząłem być konsekwentny w kwestii swoich treningów, swojej pracy. Biorę się do roboty, gdy pojawia się wyzwanie.
Poprawiłem relacje z otoczeniem, oduczyłem się szukania akceptacji podczas rozmowy z ludźmi (przez co relacje z innymi się poprawiły).
Zaczyna mi bardzo dobrze wychodzić diagnozowanie samego siebie i problemów w relacjach z ludźmi.
Jestem dosyć opanowany.
W niektórych grupach, zacząłem budzić szacunek, zdarza się, że gdy się odzywam, cała grupa nagle milknie, żeby posłuchać co mam do powiedzenia - zajebiste uczucie (w niektórych grupach nadal jestem dla innych śmiesznym spoko ziomeczkiem, który nie budzi respektu, ale to w przyszłości też się zmieni).
Świetnie czuję się we własnej skórze, akceptuję siebie.
Zaczynam pomału czuć siebie. I nie chodzi tu o brak prysznica, a o spójność z samym sobą i świadome zachowania zgodne z tym, jaki jestem.
Zwiększając ilość aktywności fizycznej, poprawiając dietę, jedząc witaminy i minerały, poczułem się lepiej. Lepiej spię.
Odkryłem w sobie ogromne pokłady kreatywności. A nawet obok tej duszy skrupulatnego i zorganizowanego naukowca, również duszę artysty. Pasjonuje mnie ogromna ilość rzeczy, życie generalnie. Mam masę pomysłów na siebie i to co mogę w życiu robić. Zaczynam bawić się życiem po prostu. Panowie, to jest zajebiste!

Dwa wyzwania, którym wychodzę obecnie z wypiętą klatą na przeciw to :
- porno i walenie gruchy : mam problem z tym, nie potrafię wytrzymać dłużej niż tydzień, a po dwóch dniach mam ochotę wyruchać każdą laskę, którą choć trochę uznam za atrakcyjną
- marnowanie czasu przed kompem i w internecie : gdy nie mam nic do roboty, siadam przed kompa i scrolluję, scrolluję, scrolluję. Komputer u mnie w domu był odkąd pamiętam. Od wielu lat siedzę przed kompem codziennie. Rodzice próbowali mnie tego oduczyć przymusem, ale bez mojej własnej inicjatywy, na wiele się to nie zdało. Zdałem sobie sprawę, że to źle. Będę teraz siedział przed komputerem dla przyjemności tylko w weekendy, tak po godzinkę w sobotę i godzinkę w niedzielę. A poza tym limitem tylko jeżeli na prawdę będę musiał (no i sprawdzić, czy mi ktoś tutaj odpisał )

A teraz odniosę się do rzeczy, której mój umysł nie ogarnia, nie wiem jak sobie z nią poradzić. Czyli to, co napisałem w tytule - brak mi jaj.
Co to znaczy u mnie? Brak mi jaj, żeby się komuś postawić. Brak mi jaj, bo gdy ktoś mi zajedzie drogę na ulicy, a ja go strąbię, boję się na niego spojrzeć na światłach, bo na pewno mi wpierdoli. Kurewsko boję się konfrontacji fizycznej z agresorem. Nie zależy mi na tym, żeby być super kozakiem i napierdalać każdego lamusa, co się krzywo spojrzy, czy udowadniać wcześniej wspomnianemu idiocie za kółkiem, że jego jazda mnie wkurwia i ma tak nie robić - mam to w dupie.
Boli mnie to, że boję się panicznie, że ktoś postanowi mnie zaatakować, że nie będę w stanie obronić swojej kobiety. Że gdy dorobię się czegoś wartościowego, a ktoś będzie mi to chciał odebrać, ja nie będę miał jaj, żeby obić mu mordę i obronić co moje. Że gdy będę spotykać się z kobietą, która mi się podoba, to jakiś zazdrośnik będzie chciał mi jebnąć. Albo okaże się, że ma faceta i on będzie chciał mi jebnąć. W czasach szkolnych, zawsze byłem chłopcem do bicia. Rodzice zapisali mnie na treningi sztuk walki. Jednak na nic sztuki walki, jak nadal nie umiem się postawić. Z wiekiem to się zmieniło i koledzy mnie już nie bili (liceum, normalniejsze towarzystwo, sam zmieniłem siebie, zacząłem budzić większą sympatię wśród ludzi). Ale jednak nadal miewam problemy z zaczepkami i agresorami.
Nie wiem jak to zmienić. Wierzę, że skoro już tak dużo zmieniłem, to jeszcze ogromną ilość rzeczy jestem w stanie zmienić. Panowie, jeżeli jest wśród Was ktoś, kto poradził sobie z takim problemem, to będę ogromnie wdzięczny za Waszą pomoc.

Piątka!

EDIT:
Jedna ważna rzecz, o której nie napisałem, a przypomniałem sobie o niej w drodze do kuchni:
Nie podchodzę obecnie w ogóle do kobiet, moje relacje z kobietami ograniczają się do tych codziennych, czyli bez szaleństw. Uznałem, że najpierw ogarnę swoje życie na tyle, żebym nie obawiał się, że kobieta gdy się pojawi, a później ewentualnie odejdzie, to żeby nie rozpierdoliła go na nowo.

Spotkałem się z teorią, że w pewnym momencie to właśnie podchodzenie do kobiet buduje charakter na wielu płaszczyznach. Samo podchodzenie. Jednak szczerze, to jeszcze tej teorii na sobie nie sprawdziłem. Jak ktoś ma wyrobione zdanie na ten temat, również zapraszam do dyskusji.