Dzień dobry drodzy użytkownicy strony,
Mój problem jest może nietypowy i na dobrą sprawę może sprawiać wrażenie wyimaginowanego, niemniej podzielę się z Wami tym, co mi leży na sercu, licząc na jakieś złote rady mogące zmienić moje ostatnio kiepskie samopoczucie.
Do rzeczy: Mogłoby się wydawać, że jestem jako-tako spełnionym człowiekiem. Mam wspaniałą dziewczynę, jesteśmy razem półtora roku, jest mi z nią dobrze. Nigdy nie sądziłem, że tak dobrze może być z dziewczyną.

Przez ostatnie półtora roku zmieniłem się względem siebie sprzed tych lat. Co dokładnie zmieniłem?
-Ano rzuciłem fajki, nie palę już ponad rok (przedtem 9-10 lat palenia papierosów)
-Prawie w ogóle nie piję (kiedyś byłem znany z tego, że „za kołnierz nie wylewam”)-Od roku napieprzam na siebie codziennie strumienie zimnej wody co ranek (polecam zimne prysznice!)
-No i najważniejsze, od niecałych ośmiu miesięcy zero pornografii i walenia konia (byłem mocno uzależniony, trzepałem do klimatów hardkorowych, jakieś cuckoldy i inne posrane rzeczy. Dla osób sądzących, że mogą być uzależnieni polecam stronę www.nadopaminie.blogspot.com)

Koniec chwalenia się, więc o co mi chodzi?

Budzę się rano i czasami brak mi w tym wszystkim sensu. Dni przelatują mi przez palce. O ile kiedyś byłem mocno zdeterminowany w tym, aby wypełniać swój dzień od rana do wieczora, tak teraz stałem się jakiś strasznie zobojętniały, rozleniwiony, taki jakby z głową w chmurach. Potrafię cały dzień nie robić nic pożytecznego, później kładę się z wyrzutami sumienia kolejnego straconego dnia, a rano znowu pobudka i powtórka z rozrywki. Co dziwne wobec takiego samopoczucia – z dziewczyną układa mi się wspaniale.
Może za dobrze mi?

Kiedyś ludzie nie marudziliby na forach, tylko zebraliby dupę, przestali pieprzyć, zabraliby się do roboty. A ja jakoś nie mogę się zebrać, dzień mi mija na totalnych pierdołach, mam wrażenie, że jestem uzależniony od internetu, od lenistwa, a jednocześnie komputer to moje narzędzie pracy, więc nie mogę tego ograniczyć.

A co do pracy też nie mam co narzekać. Jest całkiem ciekawa, koordynator w sporej i znanej instytucji. Może nie jest to super płatna praca, ale z pewnością jest to ekstra wpis do mojego młodego CV.

Ostatnio zaplanowałem, że samodzielnie zacznę się uczyć rosyjskiego i kurwa nie mam motywacji. Siadam do tych książek i po prostu nie mogę. Siadam do komputera w poszukiwaniu materiałów i gdzieś po drodze gubię się w stronach.

Kiedyś biegałem regularnie, później to porzuciłem. Ostatnio znowu przebiegłem się i całkowicie zobojętniały poszedłem spać. Endorfiny nie rozpalały mi żył, jak to bywało kiedyś. Na drugi dzień ledwie przypomniałem sobie, że wcześniejszego dnia biegałem. Odpływam myślami myśląc o niczym konkretnym. A jak już myślę o czymś konkretnym, to chyba tylko o przemijającym czasie, o tym, że to wszystko tak szybko się dzieje, o tym, że życie jest schematyczne. Zawsze miałem charakter kontemplacyjny, ale ostatnio te myśli orbitują wokół jakichś bliżej nieokreślonych negatywnych prawd życiowych.

Co gorsza ostatnio w pracy zauważyłem, że też przetracam czas. Pół roku temu byłoby to nie do pomyślenia. Ciężko mi się pracuje, co zresztą już rzutuje na jakość pracy. Czasami ktoś się mnie „czepnie”, że coś nie jest skończone. I słusznie kurwa, ale jakoś nie chce mi się tego zmieniać. Może powinienem upaść, aby się podnieść?

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że opisuję Wam suche objawy tego co mi dolega, a tak naprawdę nie potrafię skonkretyzować ich przyczyny. Bo poza tym u mnie naprawdę wszystko jest dobrze.Co poradzicie? Czy to depresja? Czy ktoś z Was miał takie przeżycia, że niby wszystko idzie dobrze, niby wszystko jest w porządku, a jednak tak wiele w duszy nie gra?

Ostatnio przeszedłem piechotą prawie 20 km - chciałem pokontemplować o swoim życiu. Nie pomogło, podczas "oczyszczającej" podróży myślałem tak naprawdę o dupie marynie. O tym o czym codziennie. Ten spacer w ogóle nie zrobił na mnie samym wrażenia. Nie wiem kurwa, meteor powinien spaść aby wzbudzić we mnie jakieś emocje?
Nie wiem jak wyjść z tego złego samopoczucia.

Co ciekawe, nigdy nie byłem pesymistą.

Dzięki za uwagę i pozdrawiam.