Cześć;

Mam od dawna problem kiedy dziewczyna, z którą coś mnie łączy czymś mnie wkurzy/zirytuje. Nie krzyczę, nie odgrywam się, natomiast moją rekacją obronną jest po prostu zamknięcie japy i nie odzywanie się co zazwyczaj kwitowane jest tekstem w stylu "znowu się obraziłeś!?". Nie odpowiada mi to, ale mam jakąś zawsze wewnętrzną obawę przed powiedzeniem tego co mi nie pasuje otwarcie.
Przykład- ostatnio panna przy wspólnej koleżance zaczęła sobie żartować ze mnie poprzez żartobliwe pytanie mnie czy nie jestem gejem (akurat była dyskusja o gejach) albo teksty w stylu otwórz nam piwo, daj to, daj tamto.
Ja wiem, że na 100% że ona ma takie poczucie humoru i nie miała na celu zdyskredytowania mnie, niby było to mówione z usmiechem, no ale wkurwiło mnie to. Po prostu się wyłączyłem z interakcji z nimi (a siedzieliśmy razem przy stole) oczywiście nie robiąc tego co chciała. Później w łóżku pyta dlaczego się nie odzywam i dlaczego jestem obrażony. Więc dopiero wtedy mówię, że nie jestem, tylko nie mam ochoty gadać. Nawet jeśli to są żarty nie życzę sobie tego, nie podoba mi się takie traktowanie, możemy z siebie robić jaja z siebie w 4 oczy ale przy osobach trzecich nie mam na to ochoty, ja cię przy kumplach swoich nie pytam czy jesteś lesbą nawet w przymrużeniem oka itp itd. Rozgorzała żarliwa dyskusja w której dowiedziałem się, że jestem bardziej uparty i czepiam się pierdół, wszystko przy ciężkim wzdychaniu jaki to ja jestem kłótliwy, bez poczucia humoru i jak nie rozumiem jej punktu widzenia. Nie była to jakaś kłótnia bo ogólnie się nie kłócimy ale dość zacięta wymiana zdań, jakkolwiek w pewnym momencie nie wytrzymałem i wypaliłem, że jak tak jej słucham i się z nią męczę to chyba jednak wolałbym być tym gejem.
Mam wrażenie, że moja reakcja w takich sytuacjach jest zła tj. zaprzestanie odzywania się. Mam wtedy takiego silnego wewnętrznego wkurwa i po prostu odechciewa mi się cokolwiek z nią gadać, a bojąc się, że dojebie jej coś z grubej rury wolę się zamknąć. Wtedy dostaję łatkę obrażalskie i jak zaczynam udowadniać, że nie jestem i dlaczego nic nie mówię to zaczyna się długa dyskusja i przekonywanie się do swoich racji co skutkuje tym, że dostaję z kolei łatkę upartego i robiącego z igły widły bo rozdmuchuję problem.

Jak zbiorę się czasem na konkretne zdanie, przedstawie swój punkt widzenia, zawsze dostaję kontrargument (najczęściej w stylu- ale ty się czepiasz o szczegóły, o jaaa co za gość, naprawdę cię to rusza? itp itd.). No i to powoduję, że się wciągam w dyskusję tłumaczać, że tak i dlaczegoZdaje sobie sprawę, że to średnio konkretne zachowanie. Jak radzić sobie w takich przypadkach?