Witam. Z powodu awarii forum, pozwolę sobie jeszcze raz napisać ten wątek. Może ktoś poświęci swój czas ponownie na przeczytanie i odpowiedź...

Długo się zamierzałem do napisania tego postu, ale myślę, że już nadszedł czas.

Część z Was czytała pewnie moje wątki, kto nie wie - mam 28 lat. Pracuję, mam samochód, ubrania. Wystarcza mi złotówek do przeżycia miesiąca.

Odczuwam w życiu niezadowolenie i nie sądzę abym był szczęśliwym. W pracy jest jeszcze w porządku, skupiam się na tym, co robię, po pracy spotkam się ze znajomymi, podjadę na zakupy, jakoś czas leci. Wieczorami natomiast jest mi po prostu, najzwyczajniej w świecie smutno. Umysł świruje, wraca do wspomnień, kiedy miałem kobiety, zawsze było do kogo się przytulić, z kim porozmawiać i uprawiać seks. Nie potrafię się tego cholerstwa pozbyć - zawsze lekarstwem na nieudane związki były kolejny kobiety, jednak ostatnio czuję jakiś impas.

Jedna z nich zapadła mi w pamięci i chyba na zawsze w niej zostanie - głównie przez seks.

Na studiach udawało mi się jak cholera (czy udawało? nie wiem, dobre pytanie) obracać w towarzystwie kobiet. Niekoniecznie z nimi spałem, po prostu chciały mnie poznać, może za sprawą dobrego humoru, może wyglądu (byłem szczupły)... to były czasy. Teraz mi tego brakuje, ale trzeba żyć dalej. I właśnie w obecnym życiu nie umiem, nie potrafię się przełamać do zapoznawania płci przeciwnej. Nigdy nie zagadałem na dyskotece, na ulicy czy w galerii to już łohoho, no way. Ciągły stres, ciągła niska samoocena, bo gdzie ktoś z takim wyglądem mógłby z jakąś porozmawiać. Zazdrościłem kolegom, kiedy dziewczyny same ich zaczepiały, pisały na Fejsbuku, czy innych portalach. Do mnie nigdy nie napisała żadna - stąd pewnie obniżona samoocena. Wiem, że nie powinienem jej uzależniać od tego, ale tak już mam.

Poznałem niedawno sympatyczną i seksowną panią, spotkaliśmy się kilka razy, były namiętności, łóżko, jednak nie spełniła moich oczekiwań i podziękowałem za znajomość. I wiecie co? Kilka dni później zacząłem za tym tęsknić... za wiadomościami, rozmowami, spotkaniami. Mimo iż podświadomie wiem, że pani nie miała nic poza urodą do zaoferowania, umysł znów wariuje.

Jestem świadom na swoim przykładzie nawet, do czego są zdolne kobiety, jak potrafią nami zawładnąć i manipulować gdy jesteśmy za słabi - mieszkałem z jedną 2 lata. Mimo to, znów podświadomie/świadomie (nie wiem, co właściwe) chciałbym spotykać się z kobietami, przespacerować się za rękę po mieście czy wypić wino do filmu i uprawiać namiętny seks.

Mam wiek jaki mam, zdaję sobie sprawę, że jestem niezbyt stary, 99% moich rówieśników tylko jedna kobiet, żona, dziecko itp. (o zgrozo - chroń!), stąd też wyjścia ze znajomymi są mocno przez ich partnerki ograniczane. Praktycznie nie mam możliwości wyjścia sam na sam z dobrym kumplem, bo on chce spędzić czas z żoną/kobietą. No k...a, rozumiem! Ale codziennie, po kilka godzin, non stop i nie jest w stanie oderwać się na kilka godzin na piątek/sobotę? Chore. No, ale cóż, ich wybór.

Najlepsze są docinki niektórych, że nie potrafię sobie znaleźć kobiety na stałe. Pytam: w jakim celu? Bo ruchać coś trzeba. Trochę to płytkie, ale mówią to Ci, którzy widzieli jedną szparę i w wieku 24 lat siedzą z dzieckiem na dupie w domu.

Dręczy mnie samotność, pomimo możliwości. Dręczy mnie brak kobiety, pomimo milionów na ulicy. Dręczy mnie przeszłość, pomimo życia dalej.

Jak nabyć pewności siebie? Jak się zacząć obracać w towarzystwie kobiet (niekoniecznie tych z górnej półki, aż tyle siana nie mam)? Jak czuć tu i teraz, przestać myśleć o tym, co było? W jaki sposób odczuwać przyjemność w relacjach z kobietami (o ile takie jeszcze będą) i na litość, nie zakochać się od pierwszego włożenia? I wreszcie - jak wyrzucić z głowy myśli, że już nigdy nie zapoznam żadnej?

Dziękuję za cierpliwość. Mam nadzieję i wiarę, że ktoś doczytał do końca i postara się pomóc.