Od pół roku jestem z dziewczyną. (ja 23 ona 19) Dojrzała, religijna - aż za bardzo.. Z figury może nie super laska ale dla mnie jest piękna i charakter jakiego ze świecą szukać.
miesiąc temu zaczęliśmy współżyć choć starałem się o to od dłuższego czasu. Niby wszystko fajnie i ok, ale ostatnio stwierdziła, że musi ze mną porozmawiać. Przeprasza i mówi, że nie jest gotowa bo uważa, że jest to coś dla niej ważnego, że powinno być zarezerwowane dla kogoś kogo się kocha, a mnie nie kocha (spoko ani ona mnie ani ja jej, można powiedzieć że jesteśmy zakochani). Tyle razy słyszałem i sam mówiłem słowo "kocham", że wolę używać go w 100% pewności, po co się oszukiwać?
Dodam tylko że byłem jej pierwszym, robiliśmy to wiele razy i była wniebowzięta. W związku się układa, jednak ona uważa, że to złe skoro mnie nie kocha. Pisząc, że jest religijna mam na myśli mocne zaangażowanie w życie kościoła, oazy jakieś spotkania z dzieciakami itp itd, także tak to wygląda.

Nie wiem czy to zlać i działać dalej choć wiem, że mówiła mi to całkiem poważnie, czy po prostu ją opierdolić lekko, że nie wie czego chce i niech się w końcu zdecyduje.
Jest to dla mnie podwójnie trudne. Zdobywałem jej zaufanie i stopniowo prowadziłem w tą sferę intymności, a gdy słyszałem odmowy po kolejnej próbie okazywałem zrozumienie. Jak już się przełamała to sama chciała to zrobić, a teraz się wycofuje?
Ani jej zdradzać nie zamierzam, ani nie chcę się masturbować lub żyć w celibacie, no kurwa...
Ona chce być ze mną, zależy nam obojgu.
Może po prostu powiedzieć jej o swoich potrzebach, a z czasem po prostu postawić sprawę jasno. "Skoro mnie nie kochasz i z tego powodu nie chcesz współżyć, to powinniśmy się rozejść", bo jaki jest sens bycia razem w taki sposób?
Serio z inną panną dawno bym odpuścił, trzyma mnie jej moralne ogarnięcie i charakter, ale przecież mam też kutasa,
jak żyć?