kontynuując, wybaczcie za mały problem techniczny, znaliśmy się przez 3 lata, ale ja na poważnie zainteresowałem się nią dopiero rok temu. I co tu dużo mowić, zainteresowałem się nią na tyle, że robiłem wszystko, żeby ją zdobyć. Przeleciałem przez wiele kobiet, i znalazłem kogoś, z kim chciałem stworzyć coś poważnego. Było wiele zaciętej walki o nią, z nią przede wszystkim, była niesamowicie trudna w obyciu. Chyba z 3 miesiące pushowałem, pullowałem, aż do ostatniej krwi, jej i mojej, bo widziałem, że ona coś do mnie czuje, ale z tym walczy, i trzeba to przełamać, kosztem moim, jej i naszym. W końcu po 3 miesiącach takiego kotka i myszki, po 2 moich odrzuconych propozycjach, dziewczyna sama wyszła z inicjatywą. I tak zaczęła się, panowie, wielka miłość, która, mam nadzieje, jako sam koncept, nie rąbnie tutaj łbem o ziemie. Bo ja w prawdziwą miłość dwóch silnych niezależnych jednostek wierzę i tak starałem się to strugać. Kiedy bariera w niej puściła jej zachowanie zmieniło się o 180 stopni. I tak przeżyliśmy już 10 miesięcy

Sytuacja aktualna jest idealna. Jest nam ze sobą bardzo dobrze. Nie widzę nigdzie braków. I teraz przejdę do mojego problemu. Otóż od początku tak nakreśliłem zasady, że nie wchodzimy sobie w życie prywatne, a szczególnie towarzyskie. Jej to nigdy nie obchodziło co ja robię, mnie co ona robi. Zero kontroli, całkowite zaufanie. Kiedy się spotykamy, świat na zewnątrz dla nas nie istnieje. Stad wszystko co poza nami jest autonomicznym i niezależnym obszarem drugiej strony w który nie wchodzimy.

Ale jakiś czas temu widzę że moja mała pisze smsa do kogoś, pytam z głupia frant do kogo, ona mówi ze do kumpla. Trochę ją wypytałam, dowiedziałem się, że to stary znajomy jeszcze z czasów gimnazjalnych, spotyka się z nim 1-2 razy w miesiącu, bo, generalnie, się kumplują już długie lata. Przyznam, lekko mnie to wytrąciło z równowagi, bo pierwszy raz wpadłem na genialny pomysł, że może jej życie towarzyskie nie ogranicza się na mnie.

Generalnie za chuj nie lubię takich sytuacji, bo grunt jest dla mnie całkiem nowy i nie wiem jak i czy w ogóle powinienem na to zareagować.

Z jednej strony sam mam koleżankę, z którą raz na jakiś czas się spotkam, ale chodzę z nią na studia, więc robimy to z doskoku jak przypadkowo wpadniemy na siebie na ulicy. Ale z drugiej strony, sam tych okazji nie szukam i nie utrzymuje z nią stałego kontaktu, bo byłoby to dla mnie niepoważne.

Grunt, jak już wspomniałem chuyowy, bo wychodzi na to, że jakikolwiek mój krok będzie wyglądał jak słaba zazdrość, stąd narazie kroków żadnych nie robię, ale wierci mi to dziurę w brzuchu.

I moje pytanie, uwaga, do osób które mają już staż w stałych związkach. Relacja z dziewczyną jest cały czas cacy, jestem mega wyczulony na sygnały, potrafię wyczuć jej intencje i nastawienie do mnie, i gdyby coś się pierdoliło, albo dziewczyna miała braki w związku, to bym to wyczuł. Wszystko jest nienagannie. I pytanie moje jest takie, czy moja reakcja jest taka jak powinna. Czy powinienem niepokoić się tym, że ona ma kolegę/kolegów z którymi może spotkać się na towarzyskiej stopie, czy to niepotrzebna pizdowato-futerkowata reakcja z mojej strony, i powinienem dalej ją darzyć zaufaniem jak to do tej pory robiłem. Moja matka jak byłem jeszcze dzieckiem potrafiła wycinać tak ojcu straszne numery, i nie wiem czy to nie przez to czuję się w takiej sytuacji nieswojo.

Życie prywatne może skonkretyzuję do życia towarzyskiego. I tak, powiedzmy, jeśli spędzam z nią noc z soboty na niedziele, to przez ten czas nie staram się poznac całego jej harmonogramu na tydzień od poniedziałku do piątku, nie muszę wiedzieć co robi każdej godziny i każdego dnia, z jakimi koleżankami się spotka, gdzie pojedzie wtedy i wtedy, o której wróci.. Jeśli chce, to mi mówi, czasem ja spytam, ale moim zamiarem nie jest stopienie się w jedność i boska symbioza 24/7 z synchronizowanymi zegarkami. Granica, miałem i mam taką nadzieje, jest sama w sobie. Zrozumiała sama z się. Nie sadziłem że kiedykolwiek będę musiał jej tłumaczyć gdzie ona jest. I stąd moje nieswoje uczucia w tym poście, bo nie wiem, czy granica którą chce postawić jest rozsądna, czy to raczej przejaw moich problemów ze sobą brakiem zaufania i tymi podobnymi.