Hej,

zdążyłem juz wcześniej wspomnieć, ze podjąłem jeden krok dalej i uwolnilem sie od toksycznej pracy. Pracowałem w wielu miejscach, na rożnych pozycjach, w korporacji, zagranicą będąc pracownikiem fizycznym. Spotkałem rożnych szefów - od tych najbardziej wyluzowanych, z którymi na serio nie dało sie pogadać, bo robili sobie ciagle jaja, od tych, którzy rzucali w Ciebie kijem od miotły, a potem po dwóch latach pisali w ramach przeprosin, za to jak się zachowywali i chcieli Ciebie na nowo zatrudnić.

Zawsze starałem sie byc miły, rzetelny, zaangażowany, praca na zasadzie win-win; ja sie rozwijam, zarabiam, realizuje zadania, a Ty cieszysz się z mojej pracy.

Zatrudniłem się ponad rok temu w firmie, która na pozór wygladała na firmę z nowoczesnym podejściem (ludzie w podobnym wieku do mnie, stad liczyłem, ze bedą znali moje potrzeby), fajne miejsce, interesujący produkt, aż poleciałem karuzelą...

Tak samo podszedłem do sprawy, jak zawsze - jako, ze jestem handlowcem, zawsze dążyłem do tego by byc perfekcyjnym i najlepszym w tym, co robię. Problem polega na tym, że po pewnym czasie dostałem łatkę "grzecznego ucznia", który sumiennie wykonuje każde zadanie, dociera do nieosiągalnych klientów, ma najwyższe wyniki, ale nic z tego nie mam. Wiele razy dawałem znać, ze mam wyższe oczekiwania, chciałem dodatkowo studiować, wiecej zarabiać (wiecej zarabiali Ci, co nic nie robili, niż Ci co generowali przychód), ale to jak walenie głowa o ścianę.

Przyszedł czas w firmie na zmianę strukturalną i dostałem szefa, który swoim myśleniem i zachowaniem nie odbiega od czasów prehistorycznych, gdzie szef mysli, ze to on ma racje, nawet gdy jej nie ma. Nigdy nie przeprasza, a jak się nie zgadza z Tobą, to się drze. Do tego zachowuje się jak typowy cebulak, który nie umie zachować sie w żadnej sytuacji.

No i się zaczęło. Przez to, ze jestem jaki jestem / jaki byłem, zawsze chciałem postępować dobrze, zeby druga osoba była zadowolona - zacząłem robic wszystko, co zostało mi wydelegowane, nawet wyobraźcie sobie, ze papierkowe/administracyjne rzeczy, które rownie dobrze on mógł sam sobie zrobić. Właściwie to siedział i cała brudna robotę za niego robiłem. Wszystkie deale/oferty ja przygotowywałem a on spijał śmietankę mówiąc, ze to jego robota a zarząd tylko mu przyklaskiwał. On nawet nie wiedział o czym mówi, a co dopiero znać warunki umowy.

Rożne akcje odchodziły. Od tekstów w stylu: masz się kajać, jak popełnisz błąd. Ja jestem Twoim szefem i to ja wydaje Ci polecenia. Po darcie się w samochodzie, w momencie gdy prowadziłem, "bo dobry handlowiec słucha, a nie mówi". Kasa, która dostawałem totalnie nie dawała mi żadnej satysfakcji. Żadnej! Kolejny raz usłyszałem, ze wypełniam tylko dokumenty.

Nigdy nie miałem w zwyczaju chorować - aż nagle zachorowałem na anginę, tak ze nie mogłem wyjsć na zewnątrz. Zostałem zmuszony do tego, zeby pracować zdalnie, bo sam nie wiedział o co chodzi i nie dawał rady. Pracowałem tak intensywnie, ze czasami swoje śniadanie + antybiotyki jadłem miedzy 12.00 a 13.00. Raz musiałem wyjsć do apteki, bo leki mi sie skończyły i został na pare godzin sam. Widziałem tą lawinę maili, której nie mógł ogarnąć a przy tym dostałem extra maila, ze "co ja sobie wyobrażam, ze go tutaj zostawiam samego i ze grozi mi to zatrudnieniem kolejnej osoby". To był punkt zwrotny we wszystkim.

Złożyłem wypowiedzenie jako pierwsza osoba w tym idealnym światku. Moj szef (najwyższy boss) wiedział o jego zachowaniach, ale nie miał jaj, zeby przerwać tego typu zachowania, bo koleś według niego odwalał świetna. W ogóle nie chcieli mi iść na rękę, przez to, ze nie mieli nikogo na moje miejsce, a dział był osłabiony przeze mnie.

Dostałem zapytanie, czy moge zrezygnować ze świątecznego urlopu na rzecz pracy, bo bedzie bardzo cieżko beze mnie. Nie zgodziłem się. Podczas urlopu usłyszałem od paru osób, ze moj toksyczny szefuńcio szuka na mnie haka i chce mnie dojebać za to, ze go zostawiłem z tym wszystkim. Bez zastanowienia poszedłem na L4 do psychiatry (nigdy bym sie nie spodziewał, ze bede musiał siegnąć po tego typu działania), zeby uratować własna psyche.

Panowie,

to, że dałem sie tak, to jedna sprawa, ale ciągle sie głowię, czy dobrze zrobiłem, ze chciałem odpocząć i wzialem L4, zeby uniknąć jakichkolwiek konfrontacji? Ciagle w pracy było mi powtarzane, ze są ludzie na moje miejsce i nie ma ludzi niezastąpionych. Waham się, czy dobrze zrobiłem, bo z jednej strony bardzo potrzebuje odetchnięcia, zwłaszcza, ze podupadłem mentalnie i jestem zdemotywowany, to z drugiej strony zawsze chciałem odchodziłem z prac w dobrych relacjach, ale tutaj się nie udało zrobic dobrej miny do złej gry. Patowa sytuacja. Nawet lepiej zostali potraktowani Ci, którzy zostali zwolnieni z dnia na dzień, aniżeli ja, ten, który chciał odejść na własną rękę.

Przez ten cały czas jak pracowałem - straciłem motywację, siłę, czas dla siebie, czas ze znajomymi, energię i determinację, czas to zmienić, ale jakoś nie mogę wstać.