Witam całą społeczność zebraną na tej stronie. Odkąd zacząłem interesować się kobietami, bardzo często czerpałem z nieocenionych zasobów tej witryny. Niezależnie od tego czy byłem zauroczony, czy przeżyłem gorzkie rozczarowanie - cała wiedza i wszyscy tutaj zebrani byliście dla mnie jak matka. Zdaję sobie sprawę że porównywanie internetowego forum o chwytliwej nazwie "podrywaj.org" może być śmieszne aczkolwiek w moim odczuciu jest jak najbardziej trafne. Czemu? Gdyż zawsze wiedzieliście jak poradzić, a wiedza i doświadczenie które wyniosłem dzięki zawartej tutaj nauce są dla mnie czymś wyjątkowym, i zawsze czułem szczere intencje każdego z Was. Mógłbym to nazwać swego rodzaju zaufaniem, choć nigdy się nie widzieliśmy. Tyle tytułem wstępu, w dalszej części tekstu opiszę sytuację w której się znalazłem i która zmotywowała mnie do napisania tutaj również mojej, jakże krętej historii oraz moich rozterkach - stąd też nazwa tego tematu - moja terapia.

Pochodzę z raczej biednego domu, w którym nigdy się nie przelewało. Wychowałem się w niepełnej rodzinie, bez ojca, który się dawno, dawno temu wykoleił ze swoich życiowych szyn. Znam wiele osób które wychowały się w podobnych tudzież gorszych warunkach i zauważyłem, że na wielu sytuacja rodzinna z najmłodszych lat bardzo odbiła się na ich dorosłym życiu. Mówię tu o wszelakich uzależnieniach, patologiach, chorobach psychicznych. Sam się z takimi osobami bardzo długo zadawałem. Powiem nawet, że stawałem się człowiekiem którym nigdy nie chciałbym być. Zawsze utwierdzano mnie w przekonaniu że jestem osobą bardzo inteligentom, z wielkimi możliwościami do nauki, lecz zawsze przez towarzystwo gdzieś marnowałem swoje predyspozycje. Gdy miałem 17 lat (teraz mam 24) nadszedł moment przełomowy. Całkowicie odciąłem się od złego towarzystwa. Przeprowadziłem mocną selekcje ludzi, którzy mnie otaczają i skupiłem się na sobie i swojej przyszłości. Byłem z siebie dumny, jednak często tak jest że pozbycie się jednego problemu powoduje powstanie następnego. Moim problemem wtedy stało się poczucie wykluczenia. Nagle w przeciągu tygodnia mój telefon milczał, z codziennych propozycji wyjścia na blanta, piwo czy siedzenie na ławce została mi głucha cisza. Samotność zaczęła mi doskwierać, szczególnie w tygodniu, po szkole, jedno wielkie uczucie pustki. Zaakceptowałem wówczas rzeczywistość taką jaka jest aż w końcu poznałem dziewczynę. Blisko dwuletni związek, świetny seks, dużo znajomych, imprezy, wyjazdy. Czułem się szczęśliwy. Nie będę w tym momencie się dłużej rozwijał nad tą relacją gdyż sprawa samego związku jest już dawno zapomniana. Nie potrafię jednak wyzbyć się jednego uczucia, które mnie bardzo mocno potrafi zdeptać do ziemi. Czasem tak mocno że nie mogę w nocy spać.

Wcześniejszy związek o którym wspominałem zakończyłem ja, zacząłem żyć dalej jednak z brakiem tamtej osoby wiązała się po raz kolejny cholerna pustka. Coś czego nie potrafię wytłumaczyć, gdyż miałem co w życiu robić, mam wieloletnią już pasję w którą angażuje się od blisko 10 lat. Sytuacja ze znajomymi poprawiła się gdyż miałem w końcu towarzystwo w którym czułem się dobrze, jednak dalej czułem że czegoś mi w życiu brak. Nie potrafiłem jednak stanąć przed lustrem i powiedzieć o co mi chodzi. Przez półtorej roku od rozstania z tamtą dziewczyną miałem kilka randek, raz zdarzył się seks, generalnie nie narzekałem, jednak brakowało mi czegoś stałego. Nie jestem typem mężczyzny którzy przebiera w pannach, jestem bardziej emocjonalny i stały w uczuciach. Tamten okres był dla mnie okresem w którym niby było mi dobrze ale nie czułem się spełniony emocjonalnie. Moja wypowiedź jest już dość rozległa dlatego przejdę już do sytuacji aktualnej. Mam nadzieje że rozległy opis poprzednich lat pomoże zrozumieć Wam moją historie dokładniej.

Był Luty 2017 roku. Poznałem dziewczynę w sposób tak dla mnie nieprzewidywalny że do dziś nie potrafię w to uwierzyć. Sytuacja prosta: Zaproszenie na FB - zapytałem czy się znamy - a potem już poszło. Miesiąc później byliśmy już parą. To wszystko wydarzyło się tak prosto i tak po mojej myśli że myślałem że złapałem Boga z nogi. A dziewczyna była tak atrakcyjna, tak dobra dla mnie że pierwszy raz w życiu w wieku 22 lat (wiem, to zabawne) pomyślałem... To jej w życiu szukałem. Związek rozwinął się bardzo szybko, powiedziałbym nawet że w ciągu roku przeskoczyliśmy kilka etapów związku. Od zauroczenia do fazy starego małżeństwa. I tak nam było dobrze ze sobą, codzienny lub prawie codzienny kontakt, wspólne noce, wyjazdy w góry, do większych miast na zwiedzanie, zagraniczne wakacje. Panowie i Panie - to była sielanka.
Obietnice rodzenia dzieci, namawianie mnie "kiedy mi się w końcu oświadczysz?". Muszę subiektywnie przyznać, podobało mi się to, czułem się szczęśliwy. W czasie tego związku udało mi się zarobić trochę kasy, kupić własny samochód, spełnić kilka swoich marzeń. Czułem że mam wsparcie i było mi łatwiej iść przez życie do przodu. Aż w końcu ona zmieniła pracę, a praca bardzo zmieniła ją. Opiszę to w miarę krótko i zwięźle. Ona po 11h w pracy, po pracy wiadomo brak siły, ja zirytowany z powodu braku czułości, ona zła że ja się denerwuje. Z sielanki w ciągu dwóch tygodni zapanował całkowity chaos. Zacząłem się oswajać z myślą że to będzie koniec. Zrobiło się toksycznie, awantury, wyjścia z domu, trzaskanie drzwiami. Ona czuła się źle, ja też. Postanowiliśmy sobie dać trochę luzu. Czas tego "luzu" trwał około tygodnia. W końcu mieliśmy się spotkać i pogadać. Pierwsze spotkanie było bardzo miłe, rozmowa, czułość tak jak kiedyś. Na pożegnanie buziak, i gdy myślałem że wszystko wraca do normy, na następnym spotkaniu ona powiedziała że nie chce tego związku. Nie zniosłem na początku tego jakoś źle. Odszedłem z klasą, mówiąc że rozumiem, i dziękuje za wspólny czas. Złapałem kontakt z jedną dziewczyną (niestety jest dużo młodsza), zacząłem ćwiczyć i pływać. Odnowiłem kontakty z ludźmi którymi dawno nie gadałem. Niby wszystko ok, zachowałem się z klasą, mam co robić. Ale znowu czuję tę cholerną pustkę.

Przechodząc już do końca tego jakże długiego wpisu chcę zadać Wam kilka pytań oraz przedstawić kilka przemyśleń:

Przemyślenia:
- Wydaje mi się że zbyt bardzo uzależniałem szczęście od kobiety.
- Wspominałem o przeszłości i niepełnej rodzinie, oraz uczuciu wykluczenia. Wydaje mi się że może mieć to na mnie wpływ do dziś, w jakiś podświadomy sposób.
- Moje życie to emocjonalna sinusoida. Mam momenty w których czuje euforyczne szczęście i zadowolenie z siebie samego, by po rozstaniu czuć że jestem fatalny.
- Muszę to gorzko przyznać przed sobą i Wami. Boje się, że już nigdy nie znajdę swojej drugiej połówki. Chodzi o osobę z którą stworze coś więcej.

Pytania:
- Jak sobie mam ze swoimi rozterkami radzić, skoro nie pomaga mi sport, znajomi i pasja ?

- Czy to co czuje to normalne w mojej sytuacji po rozstaniu ? Chciałbym poznać wasz punkt widzenia i to co działo się u was po teoretycznie fajnych związkach .

- Czy spotkanie z byłą dziewczyną ma jakikolwiek sens? Ona do mnie pisze od około dwóch tygodni że chce się spotkać. Jestem twardy i nieugięty, choć im dłużej to trwa tym mi gorzej utrzymać się w ryzach. Czy jej intencje są szczere, czy tylko sprawdza czy jestem dalej jej?

- Jak wyzbyć się tego strachu o którym pisałem w przemyśleniach? Jestem pewną siebie osobą, nawet przystojny ale targają mną dwie sprzeczne siły. Coś jak diabeł i anioł siedzący na ramieniu. Pierwszy mówi- Ty już nigdy nikogo nie znajdziesz, a drugi - Na pewno będziesz jeszcze szczęśliwy.

Dziękuje tym którzy dotrwali do końca, pozdrawiam i zapraszam do dyskusji.