Siemanko wszystkim.
Na wstępie chcę powiedzieć, że nie będzie to kolejny wpis dotyczący problemu z kobietą lub kobietami - no może pośrednio
Ostatnio mam w chuj dobrej energii. Zacząłem praktykować i z każdym podejściem czuję się co raz lepiej. I może nie było ich jak narazie dużo, to muszę Wam powiedzieć, że z tego ostatniego jestem mega zadowolony. Mimo że rozmawiałem krótko, to czułem się naturalnie, jakbym zdawał kolejny egzamin na studiach. I nie chodzi tu o jakiś schemat, wyuczenie, ale o brak stresu. No dobra, może lekki był
Język mi się nie plątał, nie czułem suchości w ustach, nogi mi się nie uginały - coś pięknego. Tak btw. to muszę dodać, że gdyby nie wspólny wypad z wingami, to pewnie siedziałbym dalej w tej swojej strefie komfortu i widząc ładną kobietę mówił do siebie:
- Jutro!
Oczywiście jakieś opory jeszcze mam. Niestety nie zawsze mogę się tak wyłączyć, żeby nie myśleć o tym co będzie i po prostu podejść.
Jednak nie o tym dzisiaj. Mój problem dotyczy czegoś innego. A mianowicie, będąc z kumplami, których znam dość długo, nie mam blokad, nie myślę o tym co o mnie powiedzą, bo wiem, że jeżeli laska mnie zleje, to oni będą się z tego śmiać, a ja razem z nimi.
Natomiast jeżeli jestem ze znajomymi ze studiów, których znam od pierwszego roku, tj. w tym momencie całych 2 lat, nie potrafię... I wiecie co jest najzabawniejsze? To, że nie blokuję się tym, że będą się śmiać, gdy spalę, ale to, że mogą pomyśleć, że się wywyższam nad nimi, że ja potrafię a oni nie. I błagam, nie mówcie mi, że przejmuję się tym, co sobie o mnie pomyślą obcy ludzie, bo szczerze mówiąc mam to gdzieś. Gdy podchodzę do kobiety, to się wyłączam i całe otoczenie tak jakby nie istniało, jestem tylko ja i ta dziewczyna. Nie wiem czy to przez stres, czy przez coś innego, czy jest to dobre, czy złe, bo przecież nie reaguję na to, co się wokół mnie dzieje.
Dziś np. siedząc na ławce, na moim wydziale, widziałem sympatyczną szatynkę, która otoczona była kolegami. Pomyślałem sobie, że spoko, kolejny poziom wtajemniczenia - wyciągnę ją z tego kręgu i porozmawiam, kolejna cegiełka do mojego muru pewności siebie.
I nagle obok usiadł mój kolega. Z jednej strony czułem ogromną chęć poznania jej, ale z drugiej blokowało mnie, że on pomyśli, że mam się za nie wiadomo kogo, bo podchodzę do obcej dziewczyny i jak gdyby nigdy nic po prostu ją poznaję.
Myślicie, że to przez to, iż czuję swoją niższą wartość w otoczeniu, w którym przebywam i boję się wyjść przed szereg?
Dlaczego z kumplami nie łapię się na tym? Może ktoś już miał podobny problem?
Z góry dzięki za wszystkie odpowiedzi