Zgadzam się w 100%

A do Autora wątku:
słuchaj, im więcej pracujesz, tym więcej musisz odpoczywać. Chodzi o jakość: odpoczynek powinien być przeciwstawny temu, co robisz zawodowo. Czyli jeśli pracujesz przy biurku, a po godzinach również uczysz się przy biurku - wyłuskaj czas na ruch na świeżym powietrzu. Jeśli pracujesz wśród ludzi i masz dużo bodźców - poszukaj czasu dla siebie, ciszy, skupienia, spokoju. To radzą koledzy wyżej: medytacja, Bieszczady. Ja z kolei wsiadam na rower i przejeżdżam 20 km albo idę na basen na 2 godziny i pływam do totalnego "oczyszczenia" się ze stresu lub złości.

Niby oczywiste, ale na co dzień łatwo o tym zapomnieć. A stres (wchodzenie w dorosłość potrafi boleć, masz rację) i zmęczenie (musi się pojawić, kiedy robisz tyle rzeczy naraz), kiedy trwają długo i nie są umiejętnie rozładowywane i pacyfikowane, potrafią się na siebie nałożyć. I tak się skumulują, że nawet nie zauważysz, kiedy wpadniesz w marazm (jak teraz), albo byle pierdoła wyprowadzi Cię z równowagi, albo zachorujesz lub nabawisz się idiotycznej i niepotrzebnej kontuzji (jak ja ostatnio), bo Ci organizm nie wytrzyma.

***

Jeszcze jedno:
czasem, kiedy się wreszcie osiągnie upragniony cel (np. zdobędzie wymarzoną lub bliską ideałowi pracę, jak Ty to zrobiłeś), pojawia się dziwny bezruch życiowy i... pustka. Nic się nie chce, bo nie wiadomo, czego chcieć dalej.
Tak mi się też zdarzyło: po znalezieniu się w wymarzonej pracy przyszło mi na myśl: "Jak to? To tak to wygląda? To wszystko?". Akurat u mnie było tak, że idealna praca okazała się w gruncie rzeczy problematyczna i horrendalnie czasochłonna. Tyle że nie było mowy o wzięciu oddechu i odpoczynku.

Za mnie zdecydował przypadek: kontuzja, długie godziny w szpitalu, który - przysięgam - nie wyglądał jak szpital, tylko umieralnia. Cud nad Wisłą się dokonał: zamiast osoby, która ciągle jest w jednej pracy, w drugiej pracy, na trzecich studiach, w czwartej podróży i na piątym meczu w miesiącu, nagle pojawiło się ciało zagrożone kilkutygodniowym unieruchomieniem i umysł WŚCIEKŁY na całą tą sytuację.
Bo przecież: "Jak to?! Dlaczego teraz, kiedy mam tyle zajęć i muszę być w kilku miejscach jednocześnie? Może ktoś ma czas na kontuzje, rehabilitacje i powroty do zdrowia, ale na pewno nie ja :/ Jak mam w ogóle poruszać się w gipsie, skoro nawet bez gipsu jestem wszędzie zawsze na styk lub z 5 minutami spóźnienia?! Kur...a!!!".

Na szczęście ponurzy lekarze w szpitalu dają do podpisu deklarację, kogą mają na naszą prośbę zawiadomić, gdyby coś poszło nie tak, i robią serię ponurych badań za pomocą jeszcze bardziej ponurych przyrządów. W takich chwilach docenia się każdą minutkę życia, każdego bliskiego człowieka, każdą naprawdę ważną sprawę. To był dla mnie kop.
Po wyjściu z umieralni stwierdzam to samo, co Mr A.: ostatecznie najważniejsze, że się żyje i jest się zdrowym.

Więc radzę Ci, Autorze, przemyśleć sprawę i zacząć umiejętnie odpoczywać, albo mądrze planować i kalkulować rozkłady zajęć, albo wyznaczyć sobie nowy cel - cokolwiek, żeby samemu sobie dać kopa. Inaczej dostaniesz go z zewnątrz prędzej czy później, jak ja.