Nie wiem, czy HMS po prostu chce przeczytać felieton o zazdrości, czy bierze mnie pod włos i rzuca wyzwanie . Niezależnie od tego, napiszę o zazdrości z mojego punktu widzenia ale de facto będzie to kolejny artykuł o samoocenie. Dlaczego? Gdyż niska samoocena jest właśnie powodem zazdrości. I prawdopodobnie znów wywołam polemikę, bo niektórzy uważają, że tzw. zdrowa zazdrość, zazdrość konstruktywna jest dobra. Uważam osobiście, że każde uczucie zazdrości jest złe, negatywne. Jeżeli cenimy sami siebie, znamy swoją wartość i nie jest ona przesadzona, jeżeli wiemy, że to co robimy, robimy dobrze i z należytym podejściem, uczucie zazdrości nie wystąpi.

Zacznę od przykładu:

Jak już wiecie sporo czasu w życiu poświęciłem pracy nad sobą. Wyeliminowanie zazdrości było jednym z pozytywnych skutków gdyż przestałem widzieć siebie jako osobę gorszą lub słabszą. Więc jeżeli jestem równie dobry jak inni to dlaczego mam zazdrościć. Zazdrościmy wtedy jeżeli czegoś chcemy a boimy się po to sięgnąć. A jeżeli czegoś chcę to wiem, że to osiągnę! Oczywiście za jakąś cenę, bo wszystko ma swoją cenę. Jeżeli jesteśmy wstanie podjąć ryzyko i pracę czyli ponieść cenę, to na pewno to osiągniemy. I dotyczy to zarówno życia osobistego, pracy jak i związku czy uwodzenia. Ale zajmiemy się stosunkami damsko-męskimi.
Nigdy nie zabraniałem kobietom chodzić beze mnie i tak samo robię dzisiaj. Moja kochana żona, wychodzi czasami na imprezy z pracy, szkolenia, na dzień kobiet itp. Jeszcze nigdy się nie zdarzyło, żebym był o nią zazdrosny, wiedząc nawet, że będzie się świetnie bawić a nawet może trochę poszaleje. Też lubię dobrą zabawę i też zdarza mi się czasami zachowywać jak młodzik. To dlaczego żona/kobieta nie może? Może. Warunkiem jest zaufanie i wysoka samoocena. Na moim przykładzie napiszę tak: jestem przekonany na 99,9%, że moja żona na żadnej imprezie nie spotka nikogo, kto będzie mógł zagrozić naszemu związkowi. Dlaczego zostawiam sobie furtkę na jedną setną procenta? Bo jest coś takiego jak czynnik zewnętrzny, na który nie mam wpływu. Życie różnie się może potoczyć i czasami jako ludzie popełniamy błędy, z których nie jesteśmy dumni, i które z chęcią byśmy wymazali. Są to błędy, których nie potrafimy wytłumaczyć. Napiszę inaczej: robię wszystko, żeby moja żona nie chciała mnie zdradzić, ale jakby to zrobiła niewiadomo z jakiej przyczyny, to będę musiał sobie z tym poradzić. Ale dopiero jak zrobi, a nie może zrobi. Rozbijam na szczegóły:
- gram żonie na wszystkich emocjach, pozytywnych i negatywnych, z tą różnicą, że pozytywnych jest więcej. Żyję według moich zasad i ich nie naginam, nawet jeżeli ona o to prosi wielokrotnie i później chodzi naburmuszona bo nie dałem tego czego chce,
- staram się aby ze mną się nie nudziła, i nie chodzi tu o codzienne wymyślanie zabaw bo na to nie ma czasu, ale co jakiś okres, daję żonie zaskakującą niespodziankę (nie chodzi o rzecz materialną), np. w zeszłym roku, w któryś piątek zapytałem, czy chciała by do Paryża pojechać. No i za dwie godziny jechaliśmy na lotnisko. Jeden dzień i z powrotem. Mało kosztowna wycieczka, ale wycieczka z prawdziwego zdarzenia, zaskakująca,
- staram się być coraz lepszy we wszystkim co robię. Głównie dla siebie, ale też dlatego, żeby widziała, że nie usiadłem na laurach, dzięki czemu ma powody do dumy z tego powodu, że jest ze mną. Może się mężem pochwalić. Trochę to może być dziwne dla niektórych, ale kobiety uwielbiają rozmawiać o własnych partnerach,
- mam na tyle silny charakter, że jestem dla niej jak filar. Wie, że może na mnie polegać i nie zobaczy mnie załamanego,
- i jeszcze jedna rzecz: seks, bo seks jest ważny. Kocham się dla własnej przyjemności, dla naszej przyjemności oraz dla jej przyjemności. Mi ma być dobrze ale nie zapominam o jej potrzebach. Staram się dać jej jak najwięcej i działa to w dwie strony, gdyż im lepiej jest kobiecie, tym bardziej ona się stara bo chce się odwdzięczyć lub pokazać, że też umie sprawić mi radość i przyjemność.

Wszystko to co napisałem powyżej zależy od dwóch rzeczy:
- naszej samooceny
- pracy, którą wkładamy w to co robimy.
Jeżeli postrzegamy siebie, jako osoby wartościowe, jeżeli w związek wkładamy dużo pracy i energii (nie mylcie z pomaganiem czy pantoflarstwem) to nie mamy się czego bać, czyli zazdrościć. Bo po co, jeżeli pierwszy lepszy na imprezie nie jest w stanie nawet zbliżyć się do poprzeczki, którą ustawiliśmy? No właśnie, ale jeżeli ...

Jeżeli którakolwiek opcja nie posiada solidnego fundamentu, to zaczynamy się bać. Jeżeli nasze kompleksy wychodzą na wierzch, jeżeli sobie z nimi nie poradziliśmy tylko schowaliśmy za kolejny parawan, to każda konkurencja będzie postrzegana jako zagrożenie związku, gdyż w każdym będziemy widzieć kogoś lepszego od nas a tym samym kogoś, kogo ona lub on będzie wolała lub wolał od nas. Z drugiej strony, jeżeli nasza samoocena jest wysoka, ale wiemy, że nie włożyliśmy dość pracy w nasz związek to też będziemy mieli obawy, że ktoś po prostu zrobi coś jak należy, bo będzie mu się chciało a nam nie.

Inną kwestią jest jeszcze zazdrość wypływająca z naszego postępowania i podejścia. Proszę niech każdy zapyta sam siebie, czy jeżeli spotka piękną i bardzo chętną kobietę, to odmówi czy nie. Ja odmówię i piszę to z całą świadomością i odpowiedzialnością. Trochę seksu nie jest warte tego, co stworzyłem z własną żoną przez ostatnie lata. Ale jeżeli dopuszczamy w głowie myśl o innej kobiecie, o zdradzie, to nasze myślenie wypływa z nas na zewnątrz i jest ukierunkowane na zdradę naszej/naszego partnera/partnerki. Bo jeżeli my możemy to ona czy on też może. Błędne koło, ale większość naszych lęków wychodzi bezpośrednio z nas i ma swoje źródło w nas samych. Jeżeli ktoś jest szczery i uczciwy to nie myśli o tym, że ktoś go chce oszukać. Jego uczucia kierunkują się na druga osobę.

Napiszę jeszcze o tzw. zdrowej zazdrości. Według mnie nie istnieje. Zazdrość jest zazdrością. Bardziej bym napisał, że chęć bycia z drugą osobą, lub strach przed utratą pcha nas do pracy nad związkiem. Jeżeli z upływem czasu przyzwyczajamy się, na partnerkę czy partnera patrzymy już inaczej, jest nuda, to wtedy nam się nie chce i przestajemy o nasz związek walczyć. Zwał jak zwał ale takie jest moje zdanie.

Podsumowując, zazdrościmy gdy wiemy, że nie wkładamy tyle wysiłku ile powinniśmy w nasz związek oraz jeżeli nasza samoocena jest zbyt niska i każda inna osoba jest według nas zagrożeniem. Więc po raz setny piszę: głowa do góry i do pracy. Jeszcze jedna rzecz. Charakter buduje się latami. Dzisiaj jestem o wiele mocniejszy i pewniejszy siebie niż dwadzieścia lat temu. Więc spokojnie młodzież, macie czas na naukę i pracę. Rzymu od razu nie zbudowano, na wszystko potrzebny jest czas i ciężka praca.