Tego dnia czekało mnie zebranie w stylu corpo co do marketingowego projektu. Sala powoli zapełniała się. W końcu pojawiła się tytułowa bohaterka. Młoda, wysoka, atletycznej budowy brunetka, o ładnych rysach twarzy i odważnym spojrzeniu. Zwinnie jak kotka przemykając wokół krzeseł, usiadła znajdując miejsce przy podobnej wiekiem kobiecie. Na miejsce zaś każdy facet musiał odprowadzić ją wzrokiem. Dłuższa czarna obcisła biurowa kiecka może i zasłaniała połowę nóg ale uwydatniała świetną pupę, a choć zapięta biała koszula skrywała dekolt to było wyraźnie widać że ma co skrywać. Taka kombinacja sprawiała że była najgorętszym towarem w okolicy. Każdy facet poczuł zapalającą się lampkę w głowie, no cóż natury nie oszukasz...

Z kilku słów o sobie wynikło że Aleksandra jest mieszczuchem pełną gębą a do tego ambitną stażystką która miała za cel zapewnić sobie ciepłą posadkę z widokiem na awanse. Wyglądała i była tą która skrzętnie wykorzystuje swój sexapil by osiągnąć to co zechce i z wyrachowaniem używa swojej waluty-urody.

Karuzela zaczeła się kręcić a wyścig zaczął. Każdy co z ambitniejszych chłopów z sali choć był chudym bykiem informatyko-grafikiem albo posiwiałym już na skroniach średniego szczebla menadżerem z brzuszkiem udawał pana sytuacji i samca alfa próbując przy okazji łapać spojrzenie Kotki. Standardowa bajera pasja sport piłka siatkówka siłka, znajomi crazy spontan life i obycie w świecie.

Wstając i mówiąc o sobie lakonicznie imię skille i cel bycia tutaj, lekka napinka by lepiej było widać umięśnienie(tak lata się i robi wolne ciężary, tworzy się przewagi i się z nich korzysta)Janusze złapali w moment gdzie stoi barykada a w kotkę wyjebane. Spotkanie trwa w najlepsze burza mózgów potem robota każdy swoje.

Gdy nagle wpada CEO rdzenia miejscowych. Niebieskie mokasyny białe stopki, spodnie w khake i rozpięta o dwa guziki bawełniana koszula warta więcej niż to co miałem na sobie.
Pomyślałem co to kurwa Miami Vice?
Wszedł i naturalnie rozjebał. Ci mało znaczący dupka cicho, menago każdego kalibru orgazm i odrazu podbitka granie kolegi lizanie dupki. Po chwili walnął swoje kwestie , motywacyjna mowa i wtopił się w "tłum". Pech czy szczęście chciało że trafiłem do grupki z chutliwym Krzyśkiem menago, jakąś cichociemną Basią i oczywiście...Naszą bohaterką Aleksandrą. Widać było że nie ogarniała tematu dobrze ale nadrabiała chęciami, Krzysiu świnia tylko obrabiał ją wzrokiem i cieszył michę że robota idzie a wszystko za niego robi Basia.

CEO zjawił się nagle jak wąż w trawie. Czy z względu na Olę czy może to że dobrze znał Krzyśka. Pytanie jak praca. Krzysio jak na gestapo śpiewka co i jak projekt detale, Basia kiwa posłusznie głową z potwierdzeniem. Przywitanie odrazu do Oli, ta widać że podjarana, chwila gadki szmatki. Po czym został ostatni rodzynek tej ekipy.
Przeniósł na mnie swoje spojrzenie i rzekł:
-A ciebie kolego nie kojarzę, jesteś tu nowy?
Mówiąc to położył rękę na stole w geście niczym rewolwerowiec celując na mnie, na nadgarstku miał zegarek Omegi za kilkadziesiąt kafli.
Pokerowa twarz również ręce na stół i kontra z tego co mam. A mam umowę B2B i totalnie w dupie status typa, jego hajs i sprawczość.
-Tak kolego, jestem tu nowy.
Odparłem spokojnie patrząc się mu prosto w oczy.
Przy słowie kolega, zrobił lekko zdziwioną minę.
-Tak myślałem, pod kim pracujesz ?
W jego głosie było czuć nutkę urazy i przekonanie że jestem jego pracownikiem i z łatwością mógł by mnie pocisnąć.
-Pod sobą, współpracujemy nad tym projektem, szukali państwo osoby z odpowiednimi umiejętnościami, to ja.
Odparłem spokojnie, końcówkę zaznaczając jak rasowy wyjadacz co by mógł sprzedać wodę pieprzonemu delfinowi, uśmiechając się szeroko. Cisza i przedłużające się spojrzenie, badanie siebie.
Nagle balonik pękł, uniósł brwi a na twarzy pojawił się uśmiech.
-Takich ludzi nam trzeba!
Chciał wydymać Freda, ale mu się nie udało. Obroniony status i wartość w oczach grupy.

Lecz panowie życie to nie bajka. Od słowa do słowa do luźnej bajerki między CEO a Olką. On nabity hajsem, podróże luksusy anegdotki z hotelu w Florencji. Kupiony temat, ćwierkają ptaszki jak w siódmym niebie, kontakt wzięty oczywiście na przykrywkę "nagłej" sytuacji. Choć bitwa wygrana wydawało by się że wojna nie poszła tak pomyślnie. Pod koniec spotkania chciał odwieść Olkę ale ta sprytnie odmówiła, ale rzuciła przynętę zaznaczając że kiedyś skorzysta z okazji. Ładnie rozegrane...

Na kolejnym spotkaniu CEO był zbyt grubą rybą by pływać z nami w akwarium i pracować. Został ostatni skład. Miała się odbyć prezentacja okładki do produktu, Olka wysunęła pierwsza swój pomysł grafiki..... który opierał się na jej własnym zdjęciu w ujęciu w biurze i odpowiednią obróbką ramek. Spodziewałem się wysokiego ego i ambicji ale to rozjebało mnie na łopatki.
Padło pytanie jak się podoba.
Oczywiście Krzysztof spuszczał się nad zdjęciem, a Basia widząc to podążyła za jego opinią.
Tylko ja zimno głowy, a raczej bardzo przyziemny, bo była to moja robota postanowiłem powiedzieć wprost.
Że mi nie pasuje bo nie wpisuje się wgl w target projektu i produktu, był by spoko na coś innego i zalecam zmianę koncepcji.
Oburzona Olka zrobiła minę obrażonego dziecka i z wyrzutem spytała czy mam lepszy pomysł.
Proste kurwa że mam, patrz i ucz się pomyślałem.
Wysłuchała z kwaśną miną kwitując z łaską na końcu:
-Dobrze, dobrze zastanowię się nad tym.
-Tu się nie ma nad czym zastanawiać - skwitowałem.
Foch.

Na kolejnym spotkaniu sama podbiła po radę. A na jeszcze kolejnym zaczeła small talk ale próbując zagiąć mnie rzucała sheat teksty co zbijałem. Nie zamierzałem spinać się i grać na przebicie wszystkich.

Cały projekt zakończył się z moim udziałem, i już kierowałem się na parking, gdy usłyszałem za sobą stukot obcasów. Dodreptała do mnie zagadując banałem, dobra robota wyszedł fajny projekt i takie tam pierdoły. Przeciągając się potwierdziłem jej słowa z uśmiechem.
-Podrzucić cię do domu ? Wypaliłem sam z siebie.
-Pewnie. Odparła z entuzjamem.
W trakcie drogi zaczeliśmy sobie gadać już bez sprawdzania i farmazonów, od słowa do słowa pojawił się flirt, na końcu drogi pod jej domem szybka eskalacja i kino, czekałem za zaproszenie do domu, co jednak się nie zdarzyło. Czując że ten moment jest decydujący i ostatnią szansą zaproponowałem jeszcze żeby się gdzieś przejechać. Zgodziła się.
Klasyk, sprawdzona miejscówka, ponowienie flirtu eskalacja kino, wszystko poszło. Sex maraton na tylnym siedzeniu.
Gdy odwiozłem ją ponownie na odchodne spojrzała na mnie tym dziwnym spojrzeniem jak na mijającą przygodę która już się nie powtórzy. Już miała coś powiedzieć gdy jej przerwałem:
-Jestem już dużym chłopcem, jest okej.
-Wiem
Odpowiedziała z uśmiechem, dała mi buziaka w policzek, wysiadła z auta i poszła swoją drogą. Nigdy już jej nie widziałem.

Prawdziwa wartość to ta w nas a nie na nas. Nie wolno dawać się zgnoić. I choć pewnych rzeczy nie przeskoczysz i nie rozbijesz banku, to jednak coś zgarniesz i wyjdziesz bez szwanku