Cześć,

bardzo długo zabierałem się, żeby napisać ten temat. Sam mam 30 lat, więc już coś powinienem wiedzieć o życiu, na koncie mam kilka dłuższych związków, miałem też okazję, żeby nauczyć się podstaw zarówno na własnym przykładzie, jak i szukając darmowych informacji w sieci.

Nim zostało aktywowane mi konto, a ja sam pisałem entą wersję tego tematu, przeglądałem sobie podobne opisy problemu. Nie napisze nic odkrywczego, ale mój nie jest wyjątkowy. Ot, czteroletni związek, były plany ślubu, była dziewczyna swego czasu dostała od mojej rodziny sporą pomoc finansową, dzięki której uniknęła poważnych problemów. Później pojawił się problem z oddaniem tej kasy, nowi znajomi w jej życiu, u mnie pandemia zrujnowała mi biznes (i skutecznie rozwaliła na starcie jej projekty), do tego doszła śmierć członka mojej rodziny, choroba psychiczna jednego z moich rodziców i kilka innych mało przyjemnych rzeczy, w tym padłem ofiarą oszustwa na "słupa". Związek sypał się już wcześniej, ale w momencie, kiedy było spore gówno dowiedziałem się, że w kimś się zakochała. Dla mnie to był koniec. Nie pomogły tłumaczenia, że nic wyjdzie, bo ma dziewczynę, że mieliśmy kryzys, że to, że tamto. Nie zgodziłem się na próby naprawienia, ani na namówienie mnie do utrzymania kontaktu. Dla mnie to był koniec i koniec, oznacza, że ona znika z mojego życia. Znam swoją wartość i mam swoją godność i honor mężczyzny. A powrotu nigdy nie będzie.

Powrotu nie było. Pojawił się problem z oddaniem kasy, gdzie dzięki jej koledze (w sposób subtelny mi zagroził) prawie sam złożyłem pozew do sądu i organów ścigania, (podpisaliśmy umowę u notariusza, bo to była jednak spora suma) ale finalnie wzięła kolejny kredyt pod zastaw mieszkania, żeby wszystko spłacić. Ostatni raz widzieliśmy się około 3 tygodni temu, a rozstaliśmy się w październiku.

Od momentu rozstania, miałem w głowie trzy słowa "nie być pizdą". Uznałem, że jak życie mi dopierdala, to wstaje, otrzepuje się i biorę swoje problemy za mordę. W tym czasie:
- przespałem się z jedną koleżanką. Było to w dzień, w którym dowiedziałem się, że się w kimś zakochała. To był błąd, a ja (i pewnie ta dziewczyna) mieliśmy najgorszy seks w swoim życiu.
- dobiłem swój biznes do końca, żeby nie iść w niepotrzebne koszty.
- pojechałem remontować dom, który dostałem w spadku.
- w między czasie zacząłem romansować z dwiema innymi koleżankami. A jeszcze dwie inne odrzuciłem.
- zaliczyłem sesje (przed pandemią zacząłem drugi fakultet, żeby wyjść do ludzi, plus jest związany z moim hobby).
- wróciłem na sprawę karną idioty, który chciał mnie wrobić w kredyt, czy co tam sobie umyślał.
- przy okazji odebrałem kasę od swojej byłej i z poirytowaniem patrzyłem, jak flirtuje z gościem w banku i nasłuchuje się, kiedy rozmawiałem przez telefon z koleżanką.

i... na tym koniec. Planów mam sporo, ale... do jednej z koleżanek miałem jechać jutro. Odległość dość spora, bo koronawirus wymusił na niej powrót do swojej rodzinnej miejscowości i odmówiłem. Sam wróciłem do mieszkania rodziców, po tym, jak zrobiłem sobie przerwę w remoncie domu i nie mogę się otrząsnąć. Pewnie to spotkanie z byłą było niepotrzebne. Łączyły i łączą nas dalej pewne formalności, ale uznałem, że ona sama jest dorosłą osobą i nie będę ogarniał jej spraw. Oficjalnie przed wszystkimi udaje, że mam to w dupie. Usnąłem wszystko co z nią związane, poza rzeczami, które są w moim interesie. Poblokowałem ją na portalach społecznościowych, pozbyłem się jej numeru, ale nadziei na powrót niestety nie.

Ostatnie tygodnie, to był etap jakiejś chujni, ogarniam jedną sprawę dziennie. Nie mam apetytu, mam problemy ze snem, odpisywanie koleżankom, które z początku mnie kręciły, teraz stały się dla mnie przykrym obowiązkiem. Tłumaczę to sobie, że przecież muszę mieć kiedyś jakiś stabilny dochód. Chciałbym mieć rodzinę i ustabilizowane życie. A skoro decyzje w tych kwestiach będę musiał podjąć w przyszłości, to czemu nie zacząć działać teraz? Z drugiej strony czuje, że zbyt szybko ruszyłem na podryw i trochę się tym zachłysnąłem. Zainstalowałem takie barachło, jak tinder czy konto na sympatii, patrzyłem na te dziewczyny. Widziałem w nich potencjalne partnerki, widziałem, że niektóre nadają się na krótkotrwały romans, a inne na długoletnie związki. No ale... kurwa nie mam siły. Nie mam siły budować kolejnego biznesu, nie mam siły budować kolejnego związku. Problemy, które mam staram się rozwiązywać kolejno, jeden po drugim. Nie załamywać się, ale z drugiej strony jestem psychicznie i fizycznie wycieńczony.

Dlatego proszę Was o pomoc. Bo jest mi kurewsko wstyd, że nie umiem wstać z kolan. Uważam, że trzy dychy na karku wymuszają na mnie pewne ogarnięcie się życiowe, a pierwsze rozstania uodporniły mnie psychicznie i faktycznie tak było. Przed tą dziewczyną była inna, a przed nią, jeszcze inna. Po rozstaniach żyłem normalnie, byłem pochłonięty swoimi sprawami i cieszyłem się byciem singlem, to bardzo przyjemny okres na zajęcie się samym sobą. Nie wiem, czy to przez tą pandemię wariuję, ale na pewno moja psychika to odczuwa.

Wiem, że temat, który poruszyłem jest stary jak świat i nie chce do niej wracać. Wiem, że teoretycznie bym mógł. Wiem, że dałem dupy i że zostawiła innego mnie, niż tego z którym była na początku relacji. Oboje to zjebaliśmy, mam świadomość swoich błędów i tego, że momentami naprawdę sobie nie radziłem. Wiem, że są różne szkoły podrywu na odzyskiwanie byłych itd. Ale nie wyobrażam sobie powrotu. Ja jedynie desperacko próbuje zacząć żyć normalnie.

Dlatego też, jestem otwarty na wszystkie rady, nawet te komentarze, które w dość dosadny sposób dają motywującego kopa w dupę. I z góry dzięki, za przeczytanie do końca. Pozdrawiam.