Witajcie, 2 lata temu poznałam faceta, on wówczas miał 38 lat, ja 35. Byłam po swoich przeżyciach, chorobie, poznawaliśmy się, spędzaliśmy ciekawie czas. Szybko zaczęły wychodzić dziwne tematy jakby żył przeszłością, wspominał o koloniach, wyjazdach, zabawach z kumplami na osiedlu. Zresztą, ta ekipa osiedlowa po latach miała się świetnie i on był nierozerwalną jej częścią. Jak większość kolegów, nie wyprowadził się z domu. A tam sytuacja była trudna ojciec alkoholik, wcześniej chyba jak zaczął pić całkowice wykastrowany, wyeliminowany z życia, matka sama zajmowała się 3 dzieci, żyjąc w dziwnie bliskiej relacji ze swoimi rodzicami. Dzieci chowane na zasadzie robota co chceta, wynianczone, rozpieszczone. Mój partner jest od matki uzależniony, bardzo liczy się z jej zdaniem, opowiada jej wszystko, nie czuje się skompromitowany jak nianczy go jak 3 latka, pierze majtki, gotuje obiadki, kupuje ciuchy, jego ulubione słodycze (!!!) w prezencie. Wychowany na księcia, o nic nie zadbał. Szkole zawalał, pracę znalazła matka, sam o sobie mówił, że nie poradzi sobie sam więc albo musiał grać z nią i godzić się na kontrolę, decydowanie o swoim życiu i jej apodyktyczne zapędy albo chętnie uciekłby do mnie, ale na zasadzie, że miałabym być jego drugą mamusia, na co nie pozwoliłam. Z jego matka nie miałam dobrej relacji, nie miała autorytetu, wtrącała się, szczyciła, że ten mąż jej się boi, wtrącała w nasze sprawy. Siostry nie lepsze jedna poszła w ślady Matki, 4 nieudane związki, w końcu znalazła 10 lat młodszego gościa, którego zepchnęła na margines, on gra w gry, ona wychowuje 2 ich dzieci, które w zasadzie są tylko jej i w ich wychowaniu bierze oczywiście czynny udział babcia. Ten mąż w ogóle nie kmini, że coś jest nie tak, nie upokarza go, że żona zamiast z nim konsultuje wszystko z matką, a ona ma to czego nie dawali jej tamci faceci - spokój, wolna rękę, podrzuca te dzieci jak kukułcze jaja i lata do koleżanek. Druga siostra za to nie ma kasy, wynajmuje drogie mieszkanie, dokłada jej do wszystkiego matka, jest zblazowana, nie chce dorosnąć i ma 15 lat młodsze psiapsie, bo wszystkie inne się poogarnialy. Ten mój partner mówił mi, że chce tego samego co ja - wspólnej przyszłości i stabilizacji ale palcem do niczego nie chciał dotknąć. Kasy nie miał, robotę to tylko byle dziś, wszystko ty zrób, a jak zaczęły się moje pretensje - to i zaczęły się mega awantury, odwracanie kota ogonem, wylewanie pomyj na mnie, także przez jego mamusie. Pokazałam im gdzie ich miejsce i odeszłam. Stwierdziłam, zostań sobie z mamusią. Trochę kontaktu było, latał po kumplach, spotkaliśmy się na jego prośbę po 6 mcach, to przyszedł jak po swoje. Wcześniej mi pisał, że myślał, żeby wrócić, ale czy miał gdzie? No właśnie. Nie miał. Szybko go wystawiłam ponownie za drzwi, tym bardziej, że wniosków nie było, za to znów było picie, koledzy, mamusia, wyprowadzić się nie wyprowadził, znów tylko się usprawiedliwiał a mnie obwiniał. Puściły mi nerwy, chyba takiej wściekłej sama siebie nie widziałam. Za długo to trwało. Ja też mam tendencje do starania się, patrzenia na słowa a nie na czyny, gonienia króliczka a króliczek brał, brał. Chciał tylko więcej, rób więcej, ciągnęłam nosem, a było musisz wrócic do tego stanu ci był (stres, jeszcze zmiana pracy, kłopoty z nim i sporo przytyłam). Wsparcia zero. Nie rozumiał, że miałam kłopoty w pracy. Tylko wszystko było na mojej głowie, on z siebie nic. Przestań truć innych, mówił tak jakby to była moja wina, że kiepsko w nowej robocie trafiłam. Ja jestem z życia zadowolony, a ty będziesz w psychiatryku. Moja mamusia jak sobie założy to realizuję, nie to co ty. Wiedziałam, że nie jest dobrze i długo nie potrafiłam odejść. Przemyślałam wszystko przez te 6 m-cy i zaczęłam się szanować. Nie rozmieniać na drobne, nie poświęcać, nie dać wykorzystywać, a miałam tak na wszystkich polach i w domu, w pracy i z nim. W tym wieku dopiero nauczyłam się stawiać granice ludziom. Straszne. Miałam w domu nadopiekuńczych rodziców, wychowali mnie w dyscyplinie, nakazach, zakazach, wykształciłam się, pracuję, kupiłam własne m, do którego były chciał się szybko wscisnac a jego matka kazała mu się szybko oświadczać (!!!) a sprawy związkowe idą jak idą. Długo byłam sama, bo kiedyś mój ojciec wtrącił się do jednej z moich relacji i w ogóle o tym nie myślałam. Wiem co napiszecie, tyle lat gdzieś ty się uchowała, jak się szanowała, że dałaś pomiatać sobą gościowi co chciał tylko żerować na tobie. Ciągle o nim myślę. Mimo, że bardzo mnie skrzywdził. Wyzwalam go od niedojrzałych gnojów, ale czy sama jestem dojrzała, skoro tyle czasu tolerowalam dziecinne kłótnie i zachowania, skoro nie umiem emocjonalnie odciąć się od rodziny mimo, że zrozumiałam co się wydarzyło, że marnuje swój cenny czas na glopoty, że w nowej robocie nazywają mnie per królewna. Umiem pracować, wydawało mi się, że jestem życiowa, przyziemna, niezmanierowana i tak jest, ale chyba jednak nie wszystko jest ok. Strasznie dziwna ta rodzina, matkę tego mojego partnera wychował ojciec wieki arystokrata, ona ma się za nie wiadomo kogo, z nikim i niczym się nie liczy, żyje egoistycznie i cholera wie co to jeszcze jest, dzieci mają ją za królową, sypnie $$, wychowała je na książęta, co się bawią w życie za pieniądze mamusi, na dzieci, już nawet wnuki, bo ich ojciec nie pracował, dopiero teściowa znalazła mu jakaś robocinę. Od niej ciągle wymagano, a ona od swoich dzieci nie wymagała niczego przez co są niewychowane i rozpuszczone. I tylko więzy krwi się liczą, dobrze tylko z rodziną, inni to debile. Jakaś totalna masakra. Nie wiem jak to wytrzymałam, inna szanująca się uciekłaby z krzykiem. Najgorsze jest to, że mamy podobne w sumie problemy, ale sama nie mogłam stawić im czoła, a jego pomocy nie było, on nie chce dorosnąć, nie myśli o przyszłosci, on się szczyci tym, że jest ulubionym wnukiem ponad 90 letniego dziadka i po nim odziedziczy spadek. Może żyć jak niebieski ptak, popatrzeć w niebo, cieszyć się życiem, słońcem, zapalić trawkę i życie płynie. To była w sumie jego wielką zaletą, że umiał się cieszyć życiem i czerpać z niego, czego ja nie umiem. Wiem jak to brzmi, ani w tym przyszłości ani nic. Koszmar.