Tak, brałem to pod uwagę, ale w zupełnie innym kontekście.
To, co wypisałem tutaj, nie kwalifikuje się na leczenie na terapii.

Zacznę od tego, że w większości wypunktowałaś celnie.

Nie zgodzę się jedynie z tym:

Zastanów się, czy nie jest tak, że gdzieś tam bardzo głęboko w sobie nie myślisz w kategoriach: "nie jestem tak wartościowy jak powinienem być, więc nie zasługuję na to zainteresowanie, które dostaję od kobiet. Widocznie one są jakieś tępe, skoro podoba im się ktoś taki jak ja".

Mam po prostu swój gust, swój typ (ok, kilka typów, które lubię) i żadna z tamtych po prostu się w to nie wpasowuje.

Co do tych z "wyższej ligi" znowu masz rację.

Wydaje mi się też, że za dużo się porównywałem (i porównuję nadal) z innymi ludźmi.

Napisz coś trochę więcej o poprzednich związkach. Byłeś z kimś dłużej? Kto skończył temat i czemu? Co Ci nie odpowiadało wtedy?

Nigdy dłużej niż rok.

Pierwszy to było studenckie bycie z kimś byle być, fajny seks, fajny związek - lajtowy, ale się wziął i sypnął jak się zaczęły ferie.
Za mało też doświadczenia z innymi, i trochę mnie ciekawiło jak to z innymi będzie. Może to odczuła, może sama chciała przygód - tego się nigdy nie dowiemy.

Drugi - laska sama mnie zaczepiła, wtedy jeszcze miałem elementarną pewność siebie, ale w miarę postępu czasu próbowała mnie zrzucić do roli simpa i po części się jej udało. Zerwała bo przestałem być atrakcyjny dla niej chwilę potem widzi mnie w klubie z inną, krzywi ryj i zaciąga do łóżka, powrót na chwilę, zerwanie, widzi mnie z inną, krzywi ryj i zaciąga do łóżka... i tak kilka razy, aż postanowiłem tym pierdolnąć.
Pewność siebie nigdy nie wróciła do tego samego poziomu już.

Nie odpowiadało mi, że była strasznie egocentryczna. Rządziła się, nigdy jej nic nie pasowało, manipulowała. Dopiero po latach udało mi się to dostrzec (niestety, w innym wypadku ta historia byłaby znacznie krótsza).

Trzeci - mieszkanie z nią bardzo szybko, na totalnym obrzeżu miasta, bliżej już do Wieliczki było, dojazd do pracy godzinę, po pracy trening - powrót na chatę tuż przed północą, ta nadal w piżamie i w łóżku z laptopem.
Libido spadło, odechciało mi się seksu z nią, ta dostała jakiejś manii że pewnie się spotykam z kim innym (tinder na telefonie, ale khurwha, nigdzie nie wychodziłem oprócz pracy i treningów), więc uprzedziła fakty i sama zaczęła się z kimś spotykać.
Po jakimś roku niby przypadkiem trafiła na mnie w pubie, romans, ale oprzytomniałem. Chwilę później napisała że wychodzi za mąż i znowu niby przypadkiem panieński w tym samym klubie co ja byłem.

Nie podobało mi się, że nic nie robiła ze sobą. Próbowała coś ze studiami artystycznymi robić, coś w kierunku malunku - ale średnio jej to wychodziło. Nie była głupia, ale też próbowała mnie zatrzymać w klatce i była przesadnie zazdrosna.
Za dużo też "słodziakowania". Do dziś mam do tego awersję.

W każdym razie - nie umiem związku utrzymać po prostu, i dochodzę do wniosku że nie muszę / nie chcę.

I wiesz co co? To tak na prawdę to nie ma znaczenia ani moja wewnętrzna wartośc, ani moje bogate życie, ani moje hobby. Mam zwyczajną pracę, po prostu sobie żyje i tak czas leci. Co z kobietami? Wyjebane. Robie i mówię co uważam za słuszne. Chodzi o to, że jak nie mam oczekiwań, tylko po prostu robię, a później słyszę od znajmoych, że jestem popierdolony. To jakoś się to kręci i nie myślę za bardzo o kobietach, bo je ciągnie do mnie.

Brzmi to trochę jak życie w bańce obok rzeczywistości, co generalnie robię od dawna i właśnie zderzenie z tą rzeczywistością po pryśnięciu tej banki skutkuje tym tematem.

Raz, że nie mam bliskich znajomych, a dalsi całe g o mnie wiedzą, dwa - nie potrafię przeprocesować w głowie sytuacji, w której wartościowa kobieta sama robiąca tonę rzeczy zainteresuje się takim wolnym strzelcem. Doświadczenie i obserwacja mówią mi, że raczej będzie chciała co najmniej kogoś na równi ze sobą, również w tym kontekście. Mogę się jednak mylić.

Inna sprawa, że inspiracją do tematu jest to, że takich od dłuższego czasu nie widuję w ogóle, a co gorsza - nie wiem gdzie szukać.

Jak wspominałem - jest jakaś grupa kobiet, które do mnie ciągnie, ale to nie są kobiety, które ja chcę.

Ja nie mam oczekiwań, a ty jakie masz oczekiwania do kobiet? Jaki miała być mieć charakter? Czy masz to zdefiniowane na kartce?

Nie mam tego na kartce, ale wiem, co mi się podoba i czego szukam.
Samej fizyczności mam kilka typów, ale usposobienie, charakter, mentalność raczej sprowadza się do z grubsza tego samego w każdym z nich.

Tu chodzi o pewne przemodelowanie tego co robię, bo cokolwiek robię teraz nie daje mi zadowalających mnie rezultatów.

Bardzo mnie to cieszy, ale w takim wypadku od czego (i jak) zacząć?

Tak, to by się zgadzało - faktycznie zastanawiałem się swego czasu nad tym, potem mi kolega "uświadomił" że impostor syndrome tyczy się ludzi, którzy coś już osiągnęli.
Ostatnio z kolei zwróciłem uwagę że ten kolega strasznie mi podcina skrzydła.

Problem zaczyna się wtedy, gdy sam zaczynasz sabotować siebie i stopować w działaniu, żeby nie czuć tego niepokoju. Być na swoim miejscu. Żeby było chujowo ale stabilnie.

W pewien sposób tak, bo często widząc kogoś, kto mnie faktycznie interesował miałem myśl, że nie jestem wystarczająco wartościowy i ogarnięty czy dojrzały i po prostu olewałem. Z drugiej strony widząc te, które mi się nie podobały / średnio podobały też je olewałem, zostając z niczym.

1. Jaką masz definicję szczęścia?

O cholera, to jest trudne pytanie, bo nie czułem się szczęśliwy na dłuższą metę już od dawna.
Myślę, że to brak stresu, poczucie spełnienia i antycypacja nadchodzących nowych wyzwań, ale bez napinki.
Poczucie, że mogę wszystko, nie mam zmartwień, że mogę się zrelaksować chwilę i nie będą mnie goniły wyrzuty sumienia, że nic nie robię.
Świadomość tego że mogę na kimś polegać, i samemu bycie jakąś opoką czy autorytetem, robienie tego co lubię, bycie w tym dobrym i w najlepszym wypadku dostawanie jeszcze za to hajsu.
Ogółem ciekawość jutra, zamiast wyczekiwania co tu znowu się spierdoli, wdzięczność za dzisiaj i luz w gaciach.

2. co sprawia, że czujesz pożądanie do danej kobiety?

Nie będę ściemniał - wygląd ma znaczenie, ogromne, ale nie jest wszystkim.

Zacznijmy od wyglądu jednak, bo to pierwsze co się widzi - ciężko jednoznacznie określić, bo mam wiele typów urody, ale załóżmy, że najbardziej mnie kręcą wysokie, o szczupłej talii, szerokich biodrach i większych tyłkach.
Podoba mi się trochę bardziej wyzywający makijaż, ale nie plastik, podobają mi się głębokie dekolty, koronki, i ten nowy trend z uprzężami.

Co do charakteru, usposobienia - nie znoszę, kiedy kobieta zasypuje mnie wiadomościami, w których płaczliwie skarży się na coś. Moja FWB tak robi notorycznie, a mnie to zwyczajnie męczy, aż przestałem odpisywać na takie wiadomości.
Nie lubię, kiedy jest opryskliwa, nieporadna lub też głośna, YOLO i te sprawy.
Miałem swoje doświadczenia z księżniczkującymi egoistkami i wiem że to nie dla mnie, a bipolarów wolę unikać.
To czego szukam, to kobiety których nie trzeba prowadzić za rękę przez wszystko co robią, pewne siebie, otwarte. Nie wstydzące się.
Ktoś, z kim można nawiązać relacje partnerskie, być na równi, ktoś, kogo zdanie będę szanował i kto będzie szanował moje.
Jak wspominałem wcześniej, nie lubię kiedy kobieta uznaje że jej wystarczy leżeć i ładnie pachnieć, przejadło mi się takie coś w ostatnim związku - z tym, że tamtej nie chciało się nawet przebrać z tej piżamy.

Musi mieć swoje hobby, swoje życie, i jak do czegoś na stałe, to oczekiwałbym (wzajemnego) wsparcia w osiąganiu naszych celów.

Z drugiej strony ktoś, z kim można raz na jakiś czas po prostu jebnąć się na wyro i nie robić nic, oglądać serial czy coś, bo chillout w życiu też jest potrzebny.

Brzmi to pewnie jak cliche, no ale bez jaj, to chyba jest coś o czym należy mówić i oczekiwać.

3. co sprawia, że czujesz podniecenie do danej kobiety?

Z pewnością podniecało mnie, kiedy sama inicjowała coś, próbowała dominować i następowała taka swego rodzaju walka o pozycję. Nie wiem jak to dookreślić dokładniej.
Stawiam bardziej na drapieżność, niż robienie z siebie słodkiej/niewinnej idiotki.

Nie wiem co tu jeszcze mogę dodać względem poprzedniego punktu, bo jak dla mnie pokrywają się.
Jeśli faktycznie jest różnica, to obawiam się że muszę mieć to trochę bardziej doprecyzowane.

4. czy wychowywałeś się w szczęśliwym domu, gdzie zbudowało to w Tobie definicje szczęścia?

nope.

W pełni zdaję sobie sprawę, że moi rodzice się poślubili tylko z powodu wpadki.
Potem może coś się między nimi pojawiło głębszego, może było wcześniej już - nie wiem, nie chcę wiedzieć.

Fakt jest taki, że z początku mieszkaliśmy w suterenie z dziadkami, budynek był opanowany przez jakichś gangusów, generalnie klepaliśmy biedę.
Ojca w domu prawie nie było bo zapierdalał za śmieszny grosz u własnego ojca żeby nas utrzymać, matkę w tamtym czasie pamiętam jako wiecznie sfrustrowaną. Po latach się okazało, że ma Hashimoto, więc poniekąd to się wyjaśniło.

W szkole presja na ciągłe osiągnięcia, ocena poniżej 5 to natychmiastowa awantura.
W tamtym czasie byłem też mniejszy i słabszy niż inni, także ten, pośmiewisko lekkie ze mnie było.
Ogółem trauma.

5. czy nie czujesz się wypalony (życiowo lub zawodowo)?

A żebyś wiedział, że czuję.
Pracę zaczynam nową od marca, ale to znowu tylko przejściowe, bo w ogóle nie chcę robić w korpo. Przynajmniej będę zarabiał nieco lepiej.
Mam epizody, gdzie czuję się lekko zdołowany, większość czasu jednak wpadam taki stan, gdzie nic kompletnie mnie nie rusza, takie zblazowanie.
Większość czasu nawet rzeczy, które mi sprawiały przyjemność, stają się nijakie - czy to gitara, czy to rysunek, czy to nawet seks.

Dunno.
Ogółem możliwe, że mam w jakiś sposób upośledzone emocje - widziałem kiedyś na airshow jak dwa samoloty się zderzyły i ich piloci zginęli na miejscu, i w ogóle mnie to nie poruszyło.
Wpierdalałem hot-doga jakby nigdy nic.

Wydaje mi się, że ta nijakość staje się dużym problemem, i przyczyną dla której nie widzę własnej wartości - w przełożeniu "mój dzień jest nudny i moje hobby są dla mnie nijakie, więc sam też jestem nudny i nijaki".

Z doświadczenia Ci powiem, że im mniej akceptowałem siebie, tym bardziej doszukiwałem się wad w innych. To właśnie szukanie ideału, żeby poczuć spełnienie. Ta pogoń za tym uczuciem harmonii, wypełnienia luk, spokoju. Byleby nie myśleć o sobie, o tym ile mam w życiu do zrobienia, czy jak fizycznie odstaję od swojego ideału.

Z tym, że ja całkiem sporo myślę o tym, ile mam do osiągnięcia i ile mi brakuje.
Na tyle obiektywnie na ile mogę stwierdzić, to faktycznie wydaje mi się, że kobiety w moim otoczeniu są po prostu przeciętne, gdzie ja staram się ponad tę przeciętność wybić, nie tylko pod kątem tego z kim pójdę do łóżka, ale też co ze swoim życiem próbuję robić.