Bonjour.

Blog zacznę od podziękowania, tak zgadza się od podziękowania. Kilka miesięcy temu jeden z użytkowników tej strony o pseudonimie Karaś napisał blog pod tytułem 'Dyskrecja jest cnotą'. Początkowo jego treść do mnie nie trafiła. Ba! Kłóciła się trochę z moją dotychczasową metodą, gdyż mi bardziej pasowała gra w otwarte karty. Jednak teraz widzę, że w słowach Karasia było wiele racji i dzięki temu moje oczy otworzyły się na pewne rzeczy, za co dziękuję.

Zanim przejdę do głównego tematu mojej wypowiedzi zacznę od kilku słów wstępu.

Parę miesięcy temu poznałem pewną damę, dosyć ciekawą, powiem nawet intrygującą. Początkowo nasze relacje wyglądały na zasadzie kolega - koleżanka, nie miałem zamiaru jej podrywać ale przy niej czułem spokój. Rzekłbym upragniony spokój. W nieustającej życiowej pogoni za określonym celem trochę się pogubiłem, czułem niepokój, dreszcz, a przy niej tego nie było. Zastanawiałem się czy może jest to moja dama pik, która byłaby odpowiednią parą nie tyle dla króla co dla pikowego asa. Dziwnym zrządzeniem nieobliczalny los popchnął nas ku sobie i początkowo czułem się jakbym 'swoje ugrał'. Odłożyłem więc karty na bok i zacząłem cieszyć się błogim spokojem, harmonią, idealnym ładem. Było mi dobrze ale po pewnym czasie zacząłem czuć się ograniczany. Dookoła mnie ludzie grali partie, w których nie brałem udziału, ktoś inny zgarniał pule i cieszył się wygraną, ja za to tkwiłem w przekonaniu, że 'swoje ugrałem' i nie muszę grać dalej lecz to ograniczanie nie wpływało na mnie dobrze. Czułem się tak jakby ktoś zrzucił na mnie ogromny kawał marmuru przygwożdżający mnie do podłogi i nie pozwalający rozwinąć skrzydeł, ale tak to już jest w związkach - idzie się na ustępstwa. Jednak pewnego dnia obudziłem się, spojrzałem w lustro i powiedziałem koniec. Nie mogę tak dalej żyć.

Jestem przecież człowiekiem wolnym i mam prawo to tego aby robić to na co mam ochotę!

Kilka godzin po tym stwierdzeniu rozstałem się z moją damą, bo nie mogę być przecież z kimś kto nie akceptuje mnie w pełni - moich wad i zalet, z kimś kto mnie ogranicza. Nie chodzi mi tutaj o poznawanie nowych kobiet ale o inne aspekty mojego dotychczasowego życia.

Głęboki wdech powietrza po rozstaniu i ta ulga, że w końcu ten wielki betonowy kloc spadł z moich ramion. Dobrałem nowe karty i ruszyłem w poszukiwaniu kolejnych partii, w których mogę wziąć udział.
Kilka pierwszych podejść, uczucie tak zwanych 'motylków w brzuchu', którego mi brakowało i moment gdy widzę szczery uśmiech kobiety wpatrzonej w moje zielone oczy, poczucie tego, że właśnie mogę dokonać niezwykłego odkrycia, zbliżam się i... odmowa dostępu, spasowała. Hmmm... W głowie pojawia się kłąb myśli, co zrobiłem nie tak? Gdzieś popełniłem błąd, a może po prostu działałem zbyt szybko. Ciężko to przyznać ale przez związek wyszedłem z wprawy, prowadzenie rozgrywki nie wychodziło mi tak jak tego chciałem, tak jak było kiedyś. Przeglądając wpisy na stronie głównej przypadkiem natknąłem się na blog 'Dyskrecja jest cnotą'.

Heh, miało być kilka słów wstępu, a tutaj nagle zrobił się kawał tekstu.

Po wnikliwym przeczytaniu treści owego wpisu i głębokim zamyśleniu zacząłem analizować zdanie 'Dyskrecja jest cnotą' brzmi to dziwnie ale słowu 'dyskrecja' poświęciłem kilka godzin spacerując, mając chwilę wolnego czasu, rozkładałem je na czynniki pierwsze, szukałem synonimów tego słowa, tworząc przykłady sytuacji, w których można zastosować to słowo, do momentu aż znalazłem rozwiązanie.

Po prostu w pewnych sytuacjach gra w otwarte karty szkodzi, prowokacje nie przynoszą pożądanego efektu, tak bardzo chciałem odkrywać karty przeciwnika, że zapomniałem o najważniejszym - to osoba siedząca po drugiej stronie stołu ma zrobić wszystko aby odkryć to co trzymamy w ręku. No tak! Byłem tak zaślepiony wizją wolności, że zapomniałem o tym, że czasem trzeba samemu spasować aby później zgarnąć całą pulę.

Dzięki wyciągniętym wnioskom zmieniłem swoje nastawienie. Zacząłem na nowo cieszyć się rozdaniami, partiami czy całymi rozgrywkami w zupełnie inny sposób.

Idąc ulicą często spotykam kobiety, z którymi zasiadałem do stolika aby rozgrywać partie (uroki małego miasta), mimo tego, że coś między nami było to właśnie dzięki dyskrecji nadajemy temu co się wydarzyło niezwykłe piękno. Nasza bliższa znajomość nie staje się zwykłą wygraną, a prawdziwym diamentem, rozmawiamy, cieszymy się swoją obecnością, a gdy zostajemy sami w cichym i spokojnym miejscu możemy w pełni odkrywać siebie nawzajem. Spojrzenia tych kobiet, ich uśmiechy kierowane w moją stronę, gesty dają mi coś niezwykłego, coś czego nie było wcześniej w moim życiu, coś co mogę opisać jako uczucie spełnienia. Pamiętam jak raz widziałem moją koleżankę, która siedziała na ławce w parku z jakimś facetem, może to była wina moich rozwianych na wietrze włosów, czy nieogolonej twarzy ale na kilkanaście sekund, nie mogła oderwać ode mnie wzroku, zupełnie tak jakby czas się dla niej zatrzymał, tak jakby w ciągłym zabieganiu istniał wymiar, w którym byliśmy sami - ja i ona. Na nieszczęście faceta, który z nią siedział, przestała go słuchać i będąc w oddali usłyszałem z jego ust 'Czy Ty w ogóle mnie słuchasz?' czy coś w ten deseń.
Nie piszę tego aby się pochwalić ale po to żeby zwrócić uwagę na korzyści płynące z intymności, delikatności, zwykłego wyczucia i umiarkowania.

Gra w otwarte karty nie zawsze może przynosić oczekiwany skutek, bp prawdziwe piękno tkwi w drobnych rzeczach, które mogą ujawnić się dzięki dyskretnemu działaniu, a naszą powinnością jest cieszyć się nimi w pełni.

Czytając po raz pierwszy blog Karasia nie sądziłem, że można doprowadzić do sytuacji przedstawionych w tekście. Zwyczajnie nie doceniłem zawartości tego wpisu. Dostałem lekcję pokory oraz potwierdzenie słów, że na naukę i otwarcie się na nowe rzeczy nigdy nie jest za późno, za co jeszcze raz dziękuję.

Pozdrawiam.

Gambit.