Normalny, nudny dzień w szkole, mając okienko i czekając na następną lekcję postanowiłem urozmaicić sobie te 45 minut, hmmm pójdę się przejść. Po drodze zauważam dwie osoby z mojej klasy, kleją się do jakiejś panny z klasy maturalnej, nawet ładna- myślę sobie, idę zobaczyć co słuchać na sali gimnastycznej, kocham sport, może właśnie grają w jakąś z moich ulubionych dyscyplin.

Na sali nic się nie dzieje, powoli zaczynam wracać, wchodzę na piętro wyżej widzę tą samą dziewczynę do której nieudolnie zalecali się kolesie z mojej klasy, widzę ją, patrzy się na mnie, lubię ten moment, gdy wiem, że za chwilę poznam kogoś nowego, że zrobię to na co jeszcze rok temu bym się nie odważył że zrobię to o czym większość kolesi może tylko pomarzyć, o czym ja jeszcze jakiś czas temu też marzyłem...

Podchodzę, niebanalny otwieracz, uśmiech, szybciutko siadam bardzo blisko niej, kino, trochę rutyny.I tak po raz kolejny udowodniłem sobie, że się zmieniłem, że ciągle się zmieniam.

W sumie fajna dziewczyna z niej, włoski ciemne, wysoka, ma wszystko czego potrzeba, było kilka spotkań w gronie wspólnych znajomych, ostatnio było tez tylko we dwoje ale myślicie pewnie ,, ale koleś przynudza'', heh już mówię o co mi chodzi.

Bo lepszym poznaniu owej dziewczyny okazało się, za miesiąc opuszcza nasz kraj i jedzie do Szwecji na stałe, dopiero niedawno zdała sobie sprawę, że wszystko zostawi, jej motto do wyjazdu ,, Carpe Diem'', wcześniej żyła sobie normalnie, teraz wszystko jest przyśpieszone. Chcę ona jak najlepiej spędzić czas, każdy dzień jest dla niej cenny, każda rozmowa z kimś jej bliskim jest na wagę złota, po nie wiadomo kiedy po raz kolejny będzie miała okazje się spotkać. I tak żyje ona każdym dniem, wie, że zaraz wszystko zostawi i to ją boli, zacznie nowe życie w nowym miejscu z nowymi ludźmi.

Zastanawiałem się jak by to było ze mną, co bym robił gdyby okazało się, że za miesiąc mam wszystko zostawić ale jeszcze bardziej zastanawiałem się nad tym dlaczego człowiek docenia to co ma dopiero jak wie, że to straci.

Ja też wszystko kiedyś stracę, nic mi nie zostanie, ale nie odlatuje gdzieś do USA czy Iraku w ramach jakiejś misji, ja po prostu kiedyś umrę, nie wiem kiedy, jak i dlaczego ale po prostu umrę więc dlaczego każdego dnie nie mogę żyć na 100%?

Żyjemy z wyrokiem, przyjaciele, każdy z nas z nim żyje, stań któregoś dnia przed lustrem i uświadom sobie ze nic 2 razy się nie zdarzy, że czas przemija, ale nie powinniśmy się tym smucić, życie jest piękne, ciesz się, że je masz.

Owa dziewczyna o której pisałem wcześniej, na naszym pierwszym jak i nie ostatnim spotkaniu dała mi monetę, była to jedna korona szwedzka, ta mała moneta będzie mi zawsze przypominała, że wszystko ma swój koniec.

Żyjemy w zwariowanym świecie, gdzie każdy za czymś goni, więc zatrzymaj się na chwile, przestań za czymś gonić i powoli łap wszystko co da ci los, a jeśli Ci czegoś nie da, to mu to wydrzyj.

I teraz oczywiście to co słyszałeś już nie raz
Carpe Diem
Przyjacielu

Pozdrawiam was z mojego świata, gdzie niemożliwe nie istnieje. I niech ,,normalny, nudny dzień'' zawsze będzie wyjątkowy.