Drodzy użytkownicy,

Chciałbym na wstępnie zaznaczyć, iż poniższy tekst będzie przedstawiał mój prawdziwy problem, z którym nie potrafię poradzić sobie od lat. Dlatego jeśli masz w komentarzu pisać stwierdzenia typu: "jesteś frajerem", "jesteś pizdą", "skąd się takie typy jak Ty biorą?", "zero męskości", "gdybyś był na wyciągnięcie ręki to bym Ci zajebał", "skąd się biorą takie pizdy jak Ty, pewnie rurki, w których chodzisz zmiażdżyły Ci jaja i to dlatego", to lepiej wyjdź stąd i nie trać czasu. Chciałbym, żebyście pomogli znaleźć mi źródło i rozwiązanie tej udręki.

Zacznę od sprawy, który chyba będzie w tej sprawie bardzo kluczowa. Otóż pochodzę z patologicznej rodziny. Kiedy byłem maluchem mój ojciec pił tak bardzo, że w pewnym momencie nie miał prawie wątroby. Przy tym wszystkim dochodziła tragedia mojej mamy, która była przez niego maltretowana. Kiedy miałem 8 lat on zmarł. Mimo, że nie pamiętam zbyt wiele z tego czasu to jednak kilka przykrych sytuacji zostało mi w pamięci. Przed śmiercią ojca zmarła moja babcia, a po ojcu zmarł dziadek. Z 6 osobowej rodziny zostałem tylko ja, mama i starszy o 4 lata brat. Kolejne lata jakoś mijały w sumie bez większych problemów, jeśli mielibyśmy je porównać do tych wcześniejszych. Horror alkoholu jednak znów wrócił. Tym razem w nałóg alkoholowy wpadł brat. Zaczął pić chyba w wieku 20 lat i pił do 28 roku życia. Dziś mija już ponad rok odkąd jest trzeźwy. W każdym razie to 9 lat jego picia przypadło akurat w czasie mojego dorastania i w momencie kiedy kształtowała się moja osobowość. To były straszne lata. Życie w ciągłym napięciu, strach przed tym jaki wróci, kłótnie i bójki z nim. Mama znów przeżywała koszmar. Nie jednokrotnie słyszałem, że ona się zabije itp. Te sytuacje sprawiły, że dziś jestem bardzo nerwowym człowiekiem. Do tych nerwów dochodzi praktycznie zupełny brak wiary w siebie oraz brak wzorca mężczyzny w rodzinie. Często jestem nieporadny w bardzo prostych sytuacjach. W chwilach kiedy trzeba ogarnąć wiele spraw na raz, bądź sytuacja wymaga natychmiastowego działania ja dostaje zawrotów głowy, łapie mnie panika i racjonalne myślenie znika. Jest to okropna rzecz, z którą nie potrafię sobie poradzić. W jednym zdaniu: NIE POTRAFIĘ ZACHOWAĆ SPOKOJU.

Wyobraźcie sobie, że jakieś pół roku temu poznałem kobietę, która na moje życzenie jeszcze bardziej mnie zrujnowała. A sytuacja wyglądała następująco:

W wakacje 2017 skończył się mój czteroletni związek. Skończył się dlatego, że jestem osobą jaką wyżej opisałem, tak na prawdę nigdy tej dziewczyny nie kochałem i po prostu coś się wypaliło. Nie przeżywałem tego rozstania praktycznie w ogolę, bo może dwa tygodnie po rozstaniu miałem już w łóżku inną. Była to koleżanka z pracy. Przepiękna i sympatyczna. Jeśli chodzi o wygląd to nie widziałem piękniejszej. Co tu dużo mówić, zakochałem się w niej praktycznie od pierwszego wejrzenia. Od razu wspomnę o tym, że ona była w związku i mieszkała z tym chłopakiem. Ja jednak nie widziałem w tym problemu. Cieliśmy się jak króliki, miłość kwitła z dnia na dzień, życie jak w bajce. Z czasem jednak Kasia zaczęła pokazywać rogi. Robiła jazdy z byle powodów. Początkowo jakoś sobie z tym radziłem ale później już wymknęło mi się wszystko spod kontroli. Byłem tak bardzo w niej zakochany, że tłumaczyłem sobie jej wszelkie manipulacje. Nie chciałem widzieć w jej zachowaniu złych zamiarów. Do tego zacząłem naciskać na nią, żeby się od niego wyprowadziła. Ona oczywiście nigdy tego nie zrobiła, choć zarzekała się, że to zrobi. Obiecywała mi niestworzone rzeczy, chciała robić sobie ze mną tatuaż na palcu, żebyśmy już byli połączeni ze sobą na zawsze. Widziała we mnie, ojca swoich dzieci, mówiła mi, że jestem jej ostatnim partnerem seksualnym. Obiecywała, że niedługo kupi mieszkanie i będzie nasze. Jeszcze pewnie jakieś obietnice były ale w tym momencie mi się nic nie przypomina więcej. Muszę też wspomnieć o seksie, który rzeczywiście był doskonały. Rżnięcie jak w pornosach, spełniała wszystkie moje zachcianki. Za każdym razem, kiedy u mnie nocowała po przebudzeniu pierwsze co robiliśmy to znów ostry seks, ewentualnie jak miała okres robiła laskę. Wspomnę też o wspólnym wyjeździe na weekend do Budapesztu, gdzie też było na prawdę cudownie. Widziałem, w jej oczach miłość. Teraz wiem, że tej miłości z jej strony nigdy nie było. Manipulowała mną cały czas, oczywiście za pomocą messengera bo ona nie potrafiła rozmawiać przez telefon. Ja mimo tego, że praktycznie z tego komunikatora w ogóle nie korzystam to z nią spędzałem godziny na konwersacji, które głównie były kłótniami. W to wszystko zamieszana była także jej matka. Kilkakrotnie kiedy się z nią widziałem, jej matka do niej dzwoniła i prosiła o to, żeby dać mnie do telefonu. Podczas rozmowy mówiła, mi jaki to ja nie jestem super miły, przystojny, że chce takiego zięcia jak ja i jestem o wiele lepszy niż obecny chłopak Kasi - Kamil.
I tak mijały miesiące, a Kasia z dnia na dzień miała nade mną większą kontrolę. W pewnym momencie zerwała ze mną z byle powodu, a ja poszedłem się zwolnić z pracy, żeby z nią nie pracować. To miał być oczywiście koniec tej relacji jednak ja po tygodniu milczenia znów odezwałem się do niej i prosiłem, żeby mnie nie zostawiała. Ona oczywiście napisała, że też nie może beze mnie żyć i że chce żebym wrócił do pracy, ona już się tym zajmie. I tak było. Wróciłem do tej pracy, ona jeszcze raz się ze mną bzyknęła po tym wszystkim i nagle ni z gruchy ni z pietruchy traci mną jakiekolwiek zainteresowanie. Ja tego oczywiście nie rozumiałem ale dziś już wiem, że jest trzeci typ i dla niego mnie zostawiła. A więc żeby usystematyzować tą pojebaną historię. Kasia mieszka ze swoim chłopakiem (który podobno już nim nie jest ale nadal z nim mieszka), ze mną się podczas tego okresu ostro cięła, ale ja jej się znudziłem i ma trzeciego, nadal mieszkając z pierwszym.

Ja jestem psychicznie zniszczony tym wszystkim, nie sypiam, dosłownie boli mnie serce bo tak bardzo się w niej zakochałem i wierzyłem w te jej wszystkie zapewnienia a ona tnie się już z trzecim. Ma mnie zupełnie w dupie i dobrze się bawi.

Moje zachowanie to najgorsze frajerstwo wiem, ale proszę Was spójrzcie na mnie przez pryzmat tego, jakie miałem dzieciństwo i okres dorastania. Te wszystkie błędy mają swój zalążek już w pierwszych latach mojego życia.

Czy jest w ogóle możliwe, żeby z taką przeszłością i nieumiejętnością radzenia sobie zarówno w samym życiu jak i z kobietami zbudować jeszcze kiedykolwiek wartościowy związek? czy można z takiego syfu wyjść? czy będę potrzebował pomocy psychiatry? Ja już na prawdę nie wiem, co mogę zrobić. Jestem u kresu wytrzymałości.

Pozdrawiam