Jechałem sobie spokojnie autobusem na uczelnie, muzyka w uszach, zajęte dwa miejsca, głowa buja się w rytmie rapu. Patrze przed siebie, widzę różne dziewczyny. Ładne, brzydkie, średnie, wesołe, smutne, złe. Na przeciwko mnie, kilka rzędów siedzeń dalej siada jedna z nich, w sumie nic specjalnego, no ale przecież jestem już innym człowiekiem. Wyrobiłem sobie zwyczaj uśmiechania się do ludzi (chociaż to ostatnio nie bezpieczne bo może się nie podobać miłośnikom pewnego rodzaju odzieży). Uśmiecham się więc do niej kiedy na mnie patrzy. Ona się peszy, ale odpowiada pokazując zęby. Tak się składa, że wysiadamy na tym samym przystanku. Podchodzę do niej stojącej przy drzwiach i zaczynam gadkę. Jak sobie teraz to przypominam, to nie wiem czy mam się śmiać czy płakać. Jestem tak masakrycznie spięty, (chuj wie czemu), pytam czy mam coś na twarzy, że się ze mnie śmieje. Potem, durne pytania typowego jełopa, gdzie studiujesz, co studiujesz, no tragedia. Przy tym wszystkim język plącze mi się jak po Komandosie. Wychodzimy, ona w prawo, a ja w lewo. Myślę sobie trudno nic sie nie stało, w sumie nie była zbyt ciekawa. Czuje tylko złość. Dlaczego tak frajersko panikuje ? 

Mija kilka dni, ten sam autobus, wysiadam idę w swoją stronę, dogania mnie ktoś i woła po imieniu. Moja niedoszła znajoma... pyta czy pamiętam. Jasne, że tak i znowu nudna gadka szmatka. Tym razem idziemy jakiś czas w tą samą strone, a kiedy muszę zmienić kurs, ona pyta czy się jeszcze zobaczymy. Mówie, że pewnie kiedyś tak, skoro jezdzimy tym samym autobusem, ale ona prosi zebym zapisał jej numer . Dziwne, po tym popisie jaki dałem za pierwszym razem. Zapisuje, smsujemy (sic!) dwa dni,kończę to, bo mnie nie interesuje, nie kręci. Teraz trochę żałuje, mogłem mieć poligon doświadczalny. 

No i zastanawia mnie jedna myśl.... czy to była desperatka ? 

Pzdr.