Przyjaciół i znajomych nie masz bo nie chcesz, czy tak po prostu wyszło? Ja np. regularnie odzywam się dosłownie do kilku osób, które na prawdę lubię i to też rzadko, a tak to lubię być sam ze sobą, bo nikt mi nie przeszkadza, nie wtrąca się, mogę robić to na co JA mam ochote. Taki to ze mnie chuj, egoista.

Masz jakieś marzenia? Jak nie to jakie miałeś marzenia w dzieciństwie. Co lubisz, albo co czaiłbyś robić. Nie pytam o sprawy zawodowe, tylko ogólnie.

Popieram poprzednika w całości, jak dla mnie powinieneś się bardziej otworzyć. Nie można przecież każdej gadki z nimi sprowadzać wyłącznie do wykonywanej pracy. Wyjdź z inicjatywą, ludzie to docenią, zainteresuj ich sobą

Co Ty pierdolisz. Nie po to 13 miliardów lat Wszechświat ewoluował po Wielkim Wybuchu, żeby stworzyć coś takiego jak człowiek i jego świat hedonistycznych zachcianek i możliwości, żebyś takie głupoty pierdolił. Nie jesteś 4 letnim chłopcem z Ugandy, zarażonym AIDS i umierającym z głodu w jakimś obozie dla uchodźców.

Lekarz zdiagnozował jakąś chorobę? Dwubiegunowa afektywna? Depresja? Hmm?

W dupie byłem, gówno widziałem.

Lecz...

Próbowałeś nowych rzeczy?
Zrobić coś czego nigdy nie robiłeś...
Udawać kogoś kim nigdy nie byłeś...
Spróbować innych stylów życia?

Idź do psychiatry, a nie żadnego konowała po Uniwerku z mgr. psychologii, weź receptę wykup leki i zacznij je brać. Jak jest na prawde źle to doraźnie Ci pomoże. Chodzi o to, że jak masz rozchwianą chemię w mózgu, a to da sie naprostować, chociaż to tylko wierzchołek góry lodowej.

Po drugie, znajdź kogoś kto się zajmuje psychoterapią z użyciem hipnozy i się tam udaj. Trzeba Ci naprostować podświadome schematy, które sprawiają, że cierpisz i nie jesteś w stanie odczuwać przyjemności. Poza tym, warto byłoby żebyś się zainteresował NLP i samemu podziałał. To na prawde pomaga.

Z każdym postem zaczynam utwierdzać się w przekonaniu, że to prowokacja, a Ty nas tu robisz w chuja.

Przyszedłeś zapytać o pomoc, czy swoje wiesz i w chuju masz, co ktoś Ci radzi. Bo jak to drugie to sobie daruj, bo są ludzie którzy mają gorzej i którym nie można pomóc, choćby skały srały.

Tak, Twoje życie dla Wszechświata jest tyle samo warte, co życie mrówki. Moje też. Rób co Ci się podoba. Możesz spróbować sobie pomóc, albo pozwolić komuś to zrobić, albo się poddać. Nie Ty pierwszy i nie ostatni.

Gdyby życie było tak chujowe jak twierdzisz, to mając pętle na szyi zszedł byś z taboretu czy z czegokolwiek na czym stałeś. Użalać się każdy potrafi, teraz wypadałoby jednak coś zrobić. I nie pierdol, że nie ma sensu. Sens jest, tylko trzeba go kurwa poznać.

Idź do psychiatry, od tego zacznij. Weź leki i wtedy zacznij powoli to układać.

Zajmij się sztuką, muzyką, pisaniem, malowaniem. Pomaga. Miałem dwa razy w życiu depresję i do dzisiaj zostało mi kilka skrzywień, które powinienem leczyć, ale daje radę, bo mam w życiu kilka marzeń, które sprawiają, że mam rano ochotę wstawać i robić ze swoim życiem to co przybliża mnie do ich spełnienia.

To tyle. Weź się w garść.

Tak wiem, życie jest nic nie warte. Ja też nie wierze w niebo, wiem, że umrę i to będzie dla mnie ostateczny koniec, ale kocham wszechświat za to, że mogłem go zobaczyć oczami i umysłem człowieka, bo jest cudowny i doskonały w swojej niedoskonałości.

wez lsd