Podchodzenie do dziewczyn na ulicy - zapewne każdy ma to już za sobą, a ci nowsi będą robić to już niedługo. Podryw powinien być jedynie częścią życia, a nie jego główną częścią, jednak trzeba jakoś zacząć, więc mój pierwszy dzień był jedynie pod hasłem "Pytaj dziewczyny o godzinę".

Dzień pierwszy - sobota. Chodziłem przez 3 godziny po mieście, nie podszedłem do żadnej. Na początku jest wiele wymówek - "bo za szybko idzie", "bo rozmawia z przyjaciółką" i tak dalej. Jednak pierwszego dnia obadałem teren i wiedziałem już gdzie chodzić w przyszłości. Podczas tego obchodu miałem sytuację, gdy 2 dziewczyny przechodząc obok mnie, powiedziały mi "cześć". Nie znałem ich i dobrze wiedziałem, że chcą mnie poznać, jednak zupełnie nie spodziewałem się takiej sytuacji i poszedłem dalej bez słowa nie odwracając się. Teraz myślę, że powinienem stanąć i zapytać się, czy się nie znamy. Człowiek uczy się na błędach. Jednak nie zdziwiła mnie do końca ta sytuacja, ponieważ nie jestem najbrzydszy, a gdy gdzieś wychodzę, ubieram się najlepiej jak mogę, przez co przyciągam wzrok kobiet. Na koniec tego dnia przeklinałem siebie dlaczego do żadnej nie podszedłem, w końcu to tylko pytanie o godzinę, a nie podryw directem. Powiedziałem sobie, że następnego dnia podejdę przynajmniej do trzech dziewczyn, i może to był mój błąd, wywierałem na sobie presję.

Dzień drugi - niedziela. Chodziłem przez 4 godziny po mieście, nie podszedłem do żadnej, złamałem przysięgę z poprzedniego dnia. Żadna też nie podeszła do mnie, tak jak to było dzień wcześniej. Jednak tego dnia już poprawiałem swój kontakt wzrokowy z dziewczynami - patrzyłem w oczy każdej osobie, którą mijałem. Zauważyłem też, że kobiety wpatrują się we mnie, zanim ja na nie spojrzę.

Dzień trzeci - czwartek. Chodziłem przez 3 godziny po mieście, nie podszedłem do żadnej. Nie miałem pojęcia, że tak trudno jest na początku zapytać o godzinę. Wyzywałem sam siebie od cip. Jednak nie do końca traciłem czas, wciąż poprawiałem kontakt wzrokowy.

Dzień czwarty - poniedziałek. Jak zwykle założyłem słuchawki na uszy i słuchałem muzyki, będąc gotowy je zdjąć jeśli na horyzoncie pojawią się jakieś dziewczyny. Szedłem i przerzucałem piosenki w odtwarzaczu mp3, kiedy kilkanaście metrów przede mną podjechał autobus i wyszły z niej dwie dziewczyny. Szły normalnie, przede mną, więc okazja idealna. Nie zastanawiając się prawie wcale, podszedłem.

- Hej, macie może zegarek?
- Tak... - we dwie wyciągają komórki - Jest 15:25.
- Dzięki.

I odszedłem na przystanek, niby czytając rozkład jazdy autobusów. To już? Po to się tak skradałem przez trzy dni? Pierwsze podejście nie było takie złe, dziewczyny nie pogryzły mnie, ani nie uciekły z krzykiem. Naładowany energią pochodziłem tak po mieście, jednak po dwóch godzinach znowu do żadnej nie podszedłem, nie było jak, wszystkie dziewczyny zawsze idą, nigdy nie stoją. Poszedłem coś zjeść i znowu wyszedłem na ulicę. Zrozumiałem, że najlepiej podejść do dziewczyn, które na coś czekają, bo wtedy stoją. A gdzie można na coś czekać? Na przystankach autobusowych, lub tramwajowych. Po drodze oczywiście był jeden z nich i od razu zobaczyłem na nim dwie dziewczyny. Podjąłem decyzję w mniej niż 3 sekundy, podszedłem pod rozkład jazdy, poklepałem się po kieszeniach w poszukiwaniu telefonu, który spoczywał spokojnie w prawej kieszeni i po chwili skierowałem się do nich.

- Wiecie może, która godzina?
- Jasne - jedna wyciąga komórkę - Jest 37 po.
- Dzięki.

I znowu podszedłem pod rozkład jazdy, udałem że chwilę czytam i że nie znalazłem nic interesującego i odszedłem. Było to drugie podejście. Po tym pochodziłem jeszcze trochę i wróciłem do domu.

Dzień piąty - wtorek. Przez pierwsze dwie godziny - nic. Postanowiłem znowu zaatakować przystanek. Gdy widziałem tylko jakąś grupkę osób, od razu tam szedłem, a jak nie widziałem żadnych dziewczyn, to szedłem dalej. Tym razem zobaczyłem, znowu dwie. Podszedłem pod plan, czytałem rozkład jazdy i po chwili skierowałem się do nich.

- Macie może zegarek?
- Tak - jedna patrzy na komórkę - Jest 17:31.
- Która? - nie dosłyszałem.
- 17:31 - śmieją się.
- Ok - patrzę na rozkład tramwaji.
- Pamiętaj, 17:31 - jedna mówi i się śmieje - Czwórka właśnie podjechała - odezwała się druga. Tramwaj rzeczywiście podjechał, jednak ja nigdzie nie chciałem jechać.
- No to możecie jechać.
- Niee, my czekamy na 17stke.

Dziewczyny ewidentnie same rozkręcały rozmowę, jednak byłem nastawiony tylko na pytanie o godzinę. Wolnym krokiem odszedłem od nich, a mogłem dalej pociągnąć rozmowę. I tego dnia podszedłem tylko do nich, mimo, że dalej chodziłem po mieście po odejściu z tego przystanku. Niby powinienem iść do przodu, za każdym razem pytać więcej kobiet, a tutaj sie cofam.

Już niedługo planuję dzień szósty, bo czuję, że coraz bardziej się przełamuję. Trzeba to robić po woli, krok po kroku, wyprostowując to, co jest krzywe. Mieszkam w mieście, gdzie prawie na każdym większym budynku jest wielki zegar z godziną, więc wychodziłbym na idiotę pytając o nią pod takim budynkiem, więc często się wstrzymuję - zastanawiam się już nad pytaniem o drogę. Po tych pięciu dniach moje umiejętności utrzymywania kontaktu wzrokowego są już o wiele lepsze, niż na początku i przynajmniej to są jakieś plusy pierwszych trzech dni, podczas których nie podszedłem do nikogo. Nie wiem, czy tylko ja mam tak duże problemy z tym, czy inni ludzie podchodzili bez zastanowienia i od razu pierwszego dnia do 10 dziewczyn.

Na koniec trochę o mnie - jestem na pierwszym roku studiów, może i nie mam jakiegoś dużego powodzenia, ale podrywało mnie kilka dziewczyn w przeciągu ostatnich kilku miesięcy. Mimo tego nie miałem nigdy dziewczyny, nigdy się nie całowałem. Stronę czytam od kwietnia 2009, będzie już 9 miesięcy. Wszystkie lekcje i artykuły przeczytałem już wiele miesięcy temu i myślę, że powoli trzeba będzie je sobie znowu przypominać, tak dla siebie. Jeśli chodzi o wiedzę teoretyczną w podrywaniu, to mam jej bardzo dużo - pozostało sprawdzić to w praktyce.

Koniec wpisu pierwszego.