Cześć,

Mam dla Was gruby temat i proszę o poradę w sprawie rozstania bo po prostu sobie nie radzę. Grubość tego tematu nie polega jednak na problemie z samą laską ale i z moim zdrowiem. Nie proszę o porady też w stylu "jak do niej wrócić" tylko bardziej jak dać sobie z tym wszystkim radę i żyć dalej, bez niej.

W skrócie. Byliśmy razem 3,5 roku. Mieszaliśmy razem 5 miechów, były jakieś plany dotyczące zaręczyn. I nagle bach. Koniec października wielka kłótnia o rzecz prozaiczną - niepozmywane naczynia. Następnego dnia wyszedłem do pracy o 6 rano, wróciłem z pracy o 18:00 jej rzeczy już w mieszkaniu nie było. Zerwaliśmy. To był ostatni tydzień października.
Po tym wszystkim przyjechała do mnie jeszcze dwa razy po resztę swoich rzeczy w listopadzie. Skończyło się dwa razy seksem... Od połowy listopada i po tych dwóch razach zerwałem kontakt. I tutaj zaczyna się sedno sprawy.

Pod koniec listopada (czyli miesiąc po rozstaniu)pogorszył się stan moich nerek. Wylądowałem w szpitalu. Okazało się, że mam onkocytomę nerki (czyli guz nerki - ale nie rakowy) a początkowe podejrzenie brzmiało nawet rak. W połowie grudnia mnie wypuścili ze szpitala. Nie powiem, w trakcie pobytu tam sporo myślałem o swojej już byłej. 4 dni po wyjściu ze szpitala i leżeniu w mieszkaniu złamałem się i do niej zadzwoniłem. Powiedziałem jej o chorobie. Rozpłakała się i następnego dnia przyjechała do mnie. Wtedy pierwszy mentalny plaskacz w mordę od niej dostałem. Siedzimy sobie, pijemy herbatę. Nagle dzwoni jej telefon. Ona odbiera a ja słyszę co mówi druga strona. Umawia się ona przy mnie na ten sam dzień na wieczór i jakieś spotkanie z dwoma gościnami i jedną koleżanką (podwójna randka). Wstałem, poszedłem do kuchni, nie chciałem tego słuchać... Stwierdziłem, że telefon do niej był błędem. Ja leżę chory i to jest już tylko mój problem natomiast ona spotyka się już z innymi facetami więc postanowiłem zerwać kontakt. Później w sylwestra zadzwoniła do mnie po północy jedna z jej najbliższych przyjaciółek nakręcając mi makaron na uszy, że liczy że prawdziwa miłość wygra i ta moja zmądrzeje i do mnie wróci po czym dała ją do słuchawki. Pogadaliśmy dwie minuty i zakończyłem rozmowę. Ale po sylwestrze kontakt wznowiliśmy. Owocem tego było jedno spotkanie na mieście i jedno u mnie w domu w połowie stycznia, zakończone seksem (dość dziwnym i nie specjalnym, ze względu na mój stan zdrowia). Jednak cóż... 3 dni po tym spotkaniu u mnie ona mi pisze, że bardzo jest jej szkoda i robi to z ciężkim sercem ale chce bym wiedział, że ona nie wróci i raczej nie powinniśmy nawet kontaktu utrzymywać. Od razu wiedziałem, że władowała się w nowy już związek. Jakby tego było mało w minioną sobotę, gdy pierwszy raz od wyjścia ze szpitala wyszedłem trochę na miasto z myślą jakiegoś piwa w barze z kumplem oraz jakieś poprawy humoru, idę główną ulicą miasta i co widzę? Face to face ona z nowym fagasem za rękę idzie. Ja jej powiedziałem "cześć" ona nie odpowiedziała nic. W niedziele rano pisze do mnie, że mnie przeprasza, że nie powiedziała cześć i że zdaje sobie sprawę, że mogło mnie to boleć oraz nie chciała bym ich spotkał itd itd. Po kilku kurtuazyjnych jednak wiadomościach w której jedno drugiemu życzyło jak najlepiej zaczął się festiwal żalu i obrzucania gównem gdzie wyładowałem wszystkie swoje nerwy na nią, m.in. że uważam że 3,5 roku z nią spędzone to dla mnie czas zmarnowany, stracony. Po prostu już chciałem tylko jej dowalić bez zastanowienia kim będę w jej oczach, nie zależy mi. Powiecie, że nie potrzebnie. Może... Mam w dupie to jak ona mnie widzi i kim jestem w jej oczach. Jej powrotu nie chcę i już chodziło tylko o to by wyładować swoją frustrację. Rozmowa zakończona a we mnie zostało rozpierdalające uczucie frustracji. Ona chodzi zadowolona ze swoim nowym fagasem po mieście utwierdzona jeszcze po ostatniej awanturze w słuszności wyboru a ja zostałem sam w mieszkaniu w którym kiedyś z nią mieszkałem.
Wiem... rady typowe, definitywnie urwać kontakt. Poznawać nowe kobiety... Super... Tylko jak to zrobić kiedy ja ledwo chodzę, poruszam się o kuli i mogę wypić maks jedno piwo na mieście. Dwa miechy po operacji dalej źle się czuję (mówię o kwestiach fizycznych). Do klubu raczej przez kilka ładnych jeszcze dni nie pójdę. Nie pójdę też generalnie za długo na miasto. Problemem jest wyjść z domu na dłużej... Straszne to uczucie. 3 miesiące po rozstaniu, ona szczęśliwa z nowym gachem na mieście, ja załamany, sfrustrowany i bez nerki siedzący w domu...

Panowie... Jak żyć?