Cześć
to już drugi taki temat w którym postanowiłem wyleć troche z siebie głębokich myśli które nie dają mi spokoju, wręcz są dla mnie ogromną przeszkodą w samodoskonaleniu się owocujac brakiem wyników. Kieruje się więc do was o jakieś rady, niekoniecznie sprawdzone - po prostu moją kreatywność ostanio bardzo podupada.

Zaczne może od tego, jestem strasznie słaby psychicznie z tego co zauważyłem. Nie radze sobie z zyciem codziennym, i choć kocham swoją matke, to przyczyniła się ona do wychowania leniwego, bez ambicji na życie frajera który pozornie (nieakceptując siebie) chce być fajny i to mu się niestety nie udaje, czasami zabłysne zdolnościami przywódczymi których pragne.

Jestem po uszy zakochany w kobiecie którą znam już około 8 miesiecy, od samego początku "bajerując" z nią, zgrywając twardziela, chama i szablonowego Badboya nie wiedziałem co chce uzyskać. Ona w tym czasie rzuciła chłopaka, związała się z jego przyjacielem, dziś chce wrócić do swojego ex i rozwiązać z obecnym choć tamten ewidentnie ją zlewa. Nie jestem prawiczkiem, a mimo to zakochałem sie w kobiecie z którą się nigdy nie kochałem, raz na 10 spotkań kończy się całowaniem mimo że jest w związku. Wielka, ogromna suka - zdaje sobie z tego sprawę, jednak.. podziwiam ją jako kobiete, charakter, cechy którymi zwabia do siebie ludzi, nawet jej wady są dla mnie ślepymi zaletami. Została wyidealizowana...

Ostatnio wpadłem w stwierdzoną swoim własnym okiem chuśtawke nastroju, rzekłbym, że było tak od zawsze, jednak niepamiętam kim byłem, jaki byłem i co mną kierowało od kiedy zacząłem się samodoskonalić. Tak jakbym w 2012 w swoim ciele stworzył swoją drugą osobowość która potrafi surowo ocenić każdą sytuację i przemawia mi co robie źle niszcząc mi samoocene, zaprzeczając samooakceptacji.

Już od dziecka miałem strasznie bujną wyobraźnie, wychowałem się praktycznie na bajkach, anime, grach. W szczególności na tym ostatnim, jednak do tego wrócę później. Anime(bajki) były dla mnie wyznacznikiem zajebistości od małego szkraba, uwielbiałem utożsamiać się z postaciami które mi imponowały, zazwyczaj były to osoby odbiegające od mojego.. stylu "bycia". Mam niespełna 19 lat, i nadal potrafie sobie latać fantazjami jakby to było gdybym był kimś takim.
Gry? Oklepany temat, zżarły mi życie do tak... 17 roku życia, byłem nikim, śmieciem. Ludzie jeździli po mnie jak po psie, drwili, poniżali. Zaakceptowałem to.

Uratował mnie brat który umówił mnie z koleżanką. Nie uwierzyłem, to była pierwsza kobieta z którą sms'owalem. Ostatnia taka była w 6 klasie i skończyło się na przyjaźni (to nie tak, że się zawiodłem, nie myslalem o niczym wiecej, nie wiem, moze gejem bylem - nadmienie tez, że nie chodzi mi o seks w 6 klasie raczej o te pseudo małolaty-pary). Oczywiście jeden wielki piesek, biegałem jej po coś słodkiego na drugą strone miasta żeby 5 minut na nią popatrzec i pójśc do domu.

Rodzina? Matka zarabiająca najniższą krajową, jedna wielka chodząca nerwica. Ojcicec? Ma nową rodzine, nigdy nie miałem ojca co spotęgowało moje zniewieściałe cechy. Brat, siostra? Sztuczne wymiany poglądów, rozmowa raz na tydzień. Powiem szczerze, że na dzień dzisiejszy jest troche lepiej, jednak to jeszcze nie to.,

Trafiłem na tą strone i zaczeły sie schody. Zacząłem walczyć z samym sobą, kluby, SZTUCZNA pewność siebie, chęć bycia zaakceptowanym w szkole. DUPA. Owszem, moja strefa komfortu stworzyła coś na wzór siatki złudzeń i pozorów które pozwalają mi funkcjonowac jak największy Bos w szkole - ale to tylko złudzenia, nie jestem raczej lubiany przez innych, szanowany. Jestem raczej coś ala "aakceptowany"/"tolerowany".

Ostatnio brak mi ochoty na nauke, nie potrafie rozmawiac praktycznie z żadną kobietą, matką, siostrą, przyjaciółką, dziewczyną która siedzi mi w głowie.. stałem się strasznie leniwy, mało kreatywny, nie mam żadnych zainteresowan, ambicji, chęci, z dnia na dzień co raz bardziej sie poniżam w oczach innych. tak jakbym od środka umierał. Jestem zniewieściały - byle gowno robi mi w mozgu emocjonalną sieczke, jakbym miał wieczny okres.

--
Co zrobiłem źle? Co mam teraz zrobić? Non toper śrendio 2 razy w miesiącu szukamy tysięcy motywacji w postaci ciekawych artykułów(chocby ten temat), muzyki, filmików, ale to chwilowe paliwo. Wciąz i wciąz mówie sobie, że zaczne od nowa, dam rade, dam. Ale.. nie czuje tego powoli. Robie się pusty.

jedynym moim asem w rękawie jest moja przemiana fizyczna, która nieukrywam, nie jest jeszcze taka jaką chcialem - ale uzyskałem bardzo dobry efekt, na tyle dobry, że dziewczyny się za mną oglądają, co w prównaniu do dziecinstwa było dla mnie czyms niezakosztowanym.

Pisząc to wszystko brakuje mi emocji, ani nie jestem smutny, ani nie ciesze się. Depresja?

Głupio sie kurna z tym czuje pisząc to wszystko mimo, że was nie znam. To tez mnie wkur***