Podoba jej się pewien "redaktor"
Krząta się po parku ze swoim psem by spotkać go w określonych godzinach. Zawsze spotyka, zawsze rozmawiają jedynie na tematy psów i tego co dzieje się w okół.
Wtedy zawsze wraca szczęśliwsza do domu.

Mijają miesiące, a on wciąż nie chodzi do parku z nią tylko ze swoim pupilem i spotykają się "przypadkiem".

Przychodzi dzień, że prosi go o pomoc. W końcu znają się dosyć długo, są już "parkowymi znajomymi".Godzi się i przygarnia jej psa na 1 dzień.
Wychodzi z nim i ze swoim, po czym gubi obydwa
Wraca ona. Dowiaduje się o tym.
Postanowili ich razem szukać, znaleźli, ale tylko jego psa.

I chyba ruszyło go poczucie winy

Dziś ją spotykam idąc popatrzeć na manifestujących czubków.
Idzie z nowym psem, takim samym jak poprzedni.
Dostała go od niego. Mówi, że teraz zaczęli się częściej widywać, rzadziej przypadkowo. Uśmiech na jej twarzy dosłownie od ucha do ucha. Rozmawiamy jeszcze chwile i się rozmijamy, bo idzie na spotkanie ze swoim "wybrankiem".
Rozmijamy się i tak się zastanawiam idąc i paląc papierosa.
Czy on spotyka się z nią dlatego, bo mu się podoba czy dlatego, że ma poczucie winy, że przez niego jej pies zaginął i prawdopodobnie zmarł.
Zastanawiam się i nie wiem.

Podobno nikt nie rozumie kobiet, nawet one same siebie i tu się zgadzam. Jedno myśli, drugie mówi, trzecie robi.
Ale jednak mężczyzn też zdarza mi się w ogóle nie rozumieć.