Jestem na swojego rodzaju rozdrozu. Okolo 2 lat temu poznalem dziewczyne (obecnie ma 18 lat, ja 22) (poznalem ja przez kuzynke)Wtedy nie zwracalem na nia az tak wielkiej uwagi, od tak uznalem ze to fajna dziewczyna. Wymienilismy sie numerami gg, okazalo sie ze dziewczyna mieszka bardzo daleko mnie (okolo 200 km) To byl okres w ktorym przechodzilem zalamanie nerwowe, powody nie sa tutaj istotne w mojej opowiesci, ale czesto sie bilem, pilem za duzo, a co najwazniejsze zawalilem klase maturalna. Z poznana dziewczyna pisalem sobie dlugi czas na gg, nagle ktoregos dnia ona wypalila z tym ze strasznie jej sie podobalem jak pierwszy raz mnie widziala, a na gg tylko utwierdzila sie w przekonaniu ze jestem wyjatkowy i nikogo takiego jak ja nie spotkala. Mialem wczesniej juz dziewczyne, mialem tez pare niezobowiazujacych przygod, ale ta dziewczyna miala cos w sobie. Potrafila jak zadna inna dac mi motywacje do tego zebym jednak nie rzucil szkoly tylko ja powtorzyl i napisal mature, nie chciala sluchac tego ze zle lokuje uczucia bo odleglosc, bo przechodze trudny okres, od tak interesowala sie mna i starala sie mi jakos pomoc. Mature zdalem spiewajaco, wyszedlem na prosta, z ciekawosci pojechalem do niej, pospacerowac, podziekowac jej, skonczylo sie calowaniem i dojsciem do wspolnego wniosku ze jestesmy dla siebie bardzo wazni. w czym moj problem? Problem w tym ze od tego momentu ustalilismy ze jesli tylko sie uda to bede studiowal w jej miescie, studiowanie z przyczyn finansowych przesunelo mi sie o rok i decyzje o miesice w ktorym bede studiowal musze podjac teraz. Problematyka jest taka ze "na odleglosc" jestesmy juz razem okolo roku, pierwsze kilka miesiecy bylo bajkowych, jednak teraz powoli kiedy pierwszy kurz opadl widze tez jej wady. Ja jestem raczej spokojnym domatorem, ona typem energicznej imprezowiczki. W dodatku jesli mialbym podac jej wade ktorej najbardziej sie boje to "suczy charakter". Jest wierna, kochana i tak dalej, ale przychodza czesto dni w ktore strzela fochy, probuje wyprowadzic mnie z rownowagi, zachowuje sie niespojnie i nielogicznie, trudno cokolwiek jej przepowiedziec, w takich nerwach potrafi mi nawet powiedziec cos w stylu ze mam sobie studiowac blisko siebie, ze tak mi bedzie wygodniej (oczywiscie ma nadzieje ze zaprzecze)Blisko swojego miasta (okolo 50 km) mam przyjaciela ktory rowniez studiuje, to moj najlepszy kumpel i znam go od dzieciaka. Mowi ze jak cos ma nawet dla mnie miejsce w pokoju. Krotko mowiac moj wybor polega na studiowaniu daleko od domu i byciu blisko dziewczyny, lub studiowaniu dosc blisko domu i mieszkaniu sobie z najlepszym ziomkiem. Chcialbym byc blisko tej dziewczyny, ale "pierwsze jaskolki" tego ze tez ma swoj charakterek i potrafi w nerwach robic wszystko zeby mnie pognebic i zasmucic, oraz roznice miedzy nami i takie najzwyklejsze obawy ze to sie moze kiedys wypalic powoduja ze nie wiem co robic. Co jesli zdecyduje sie studiowac daleko, byc przy niej, a jednak te pare procent szansy na to ze sie nie uda nam wypali i zostane tam sam, gdzie kazdy zakatek bedzie mi o niej przypominal? Nigdy nie kochalem nikogo tak jak jej, ale to rodzi tez wlasnie te negatywne mysli i obawe. Byliscie moze w podobnej sytuacji? Albo mozecie cokolwiek mi doradzic? Wiadomo ze jak wybiore miasto blisko siebie to pewnie predzej czy pozniej odleglosc zabije nam zwiazek, lub pojawi sie ktos blisko niej kto mi ja odbije. Czy to waszym zdaniem duze ryzyko? I czy waszym zdaniem warto?