Cześć.

Na wstępie chciałem podziękować wszystkim forumowiczom - gdyby nie Wy, nie rozpoczął bym przygody z samorozwojem, i nie ogarnął bym się w relacjach damsko-męskich.

Wstrzymajcie się proszę z oceną do końca tekstu.

Może zacznę od backgroundu. Zawsze byłem cichy i "nieśmiały". Bałem się spotkań towarzyskich, bałem się wspólnych wyjść a tym bardziej zagadywania do kobiet. Jak ślepej kurze ziarno trafiło mi się kilka związków, ale to raczej one zaczynały. Ostatni skończył się w 2015. Wtedy taki stan i moja samotność utrzymały się do 2018, aż postanowiłem coś zmienić.

Zacząłem wychodzić częściej ze znajomymi. Odkryłem "grę". Zacząłem odkrywać siebie samego. Podchodzić do kobiet, co (szok!) podobało im się i przynosiło mi prawie za każdym razem rezultaty w postaci uśmiechów, numerów, randek. Więcej nic nie było, bo miałem jeszcze jeden nierozwiązany problem sam ze sobą, o którym dowiedziałem się trochę później, natomiast kobiety reagowały na mnie zawsze bardzo dobrze, ale 3 randki raczej już nie było. Nie raz usłyszałem również "poobracasz mnie na zapleczu? ;)" pracując jako barman, ale oczywiście moje wewnętrzne ja i strach przed wszystkim nie pozwoliło mi zarejestrować sytuacji a tym bardziej rozegrać

1.5 roku temu przez znajomych poznałem "A". "A" nie była może 10/10, ale charakterem bardzo się zgraliśmy. Rok związku minął... było ok.

Wtedy nastąpił przełom. W związku ze swoimi problemami z niepokojem wewnętrznym, niemożnością skupienia się, itd poszedłem do specjalisty. Dostałem diagnozę ADHD i leki, które całkowicie wszystkie moje problemy wewnętrzne rozwiązały. Od tego momentu czuję się ŚWIETNIE. Idąc przez miasto każdego dnia czuję się po prostu dobrze. Czuję, że ground work który zrobiłem wcześniej teraz dopiero daje o sobie znać. Nie mam problemu z zagadaniem do nikogo, zawsze mam śmieszną anegdotkę do opowiedzenia, fajną odpowiedź na zaczepkę.

Tutaj pojawia się problem. Ostatnio poznałem w sklepie dziewczynę. Po prostu porozmawialiśmy, ale ponieważ pracuje obok mnie, a rozmawiało się bardzo sympatycznie, wziąłem kontakt żebyśmy kiedyś w pracy zrobili sobie wspólną przerwę na kawę. Sama ta rozmowa z nową koleżanką sprawiła, że poczułem wielkie "motyle" w brzuchu czego nie czułem od dawna. Jest bardzo seksowna, z charakteru w kontraście do mojej dziewczyny, intryguje mnie, rozmawia nam się bardzo dobrze...

Wstyd mi jest, że aż tak dobrze się czułem poznając nową kobietę. Zacząłem się przez to zastanawiać, czy jest sens pozostawać w obecnym związku. Zawsze się kieruję zasadą aby nie ranić kobiet. Kocham moją obecną partnerkę i nie chciałbym być w związku którego nie jestem pewien. Cczy to miłość czy już tylko przywiązanie? Przed nią byłem 6 lat sam. Nie czuję już chyba tego aż tak jak na początku. Poza tym, ciągle siedzi mi w głowie fakt, że teraz dzięki temu, że ogarnąłem sobie życie i rozwiązałem w końcu swoje problemy, mógłbym mieć "kogoś lepszego". Kogoś, kto będzie mnie bardziej pociągał fizycznie. Obecnie jest z tym trochę problem.

Dziś spotkałem koleżankę na kawce w przerwie w pracy i znów motyle, znów pożądanie tak silne, że ciężko myśleć o czymś innym.

Czy jestem złym człowiekiem? Czy powinienem to skończyć i zranić ją, czy żyć z tymi wątpliwościami, zdusić je w sobie i ryzykować robienie czegoś wbrew sobie, i skrzywdzenie samego siebie? A może to minie? Może tak jest w każdym związku?

Mam zasadę szczerości w związku, więc gdy przez 2 tygodnie miałem mega mętlik w głowie porozmawiałem ze swoją dziewczyną o tym. Oczywiście pominąłem fakt poznania nowej osoby, bo w gruncie rzeczy nie o nią konkretnie tutaj chodzi. Oczywiście zraniłem ją bardzo, przez co oboje płakaliśmy, ale poczułem jak ogromny ciężar spadł mi z barków. Odbyliśmy kilka długich szczerych rozmów. Ostatecznie zdecydowaliśmy, że spróbujemy dalej, ale wątpliwości wciąż mnie gryzą.

Nie wiem co zrobić dalej. Dajcie znać, co myślicie o sytuacji. Dzięki.