Gen, Guest, Pandy -

Sprawa tylko dla wyjadaczy!

Pytanie o to jak poderwać.

Mam 30, kobieta 6 lat młodsza.

Wiosna 2008.

Poznaliśmy się 2 lata temu w polsce, i zaiskrzyło. Urodziwa, delikatna, kobieca. Wspólna pasja, patrzenie na świat. Mieszkałem wtedy za granicą, i po kilku dniach musiałem wyjechać. Pisanie i dzwonienie przez miesiąc, przyjechałem i spotykaliśmy się praktycznie codziennie. Obydwoje chcieliśmy. Po kilku dniach rozpłakała się – że musi być szczera - jest w toksycznym związku. Nie pytałem o nic; powiedziałem, że nic nie chcę wiedzieć. Kolejnego dnia namiętność, pieszczoty, a wiem, że bardzo siebie ceni. Wyjechałem znowu. Poszedłem w konkrety – że chcę czegoś trwałego, że trzeba by się starać – żadnych gierek. A u niej zaczęły się rozterki – no bo przecież tamtego kocha (później się domyśliłem kto – żonaty itp., choć też szczerze w niej zakochany).

Takie spotykanie się po kilka dni i znowu miesiąc niewidzenia trwał przez pół roku. Ona też często sama się odzywała, a cały czas miała rozterki – tamtego kochała, ale nie mogła wiązać przyszłości, do mnie „nie wiedziała co czuje”.

Jesień 2008 – Nacisnąłem – wóz albo przewóz. Spotkaliśmy się po 3 tyg, i wolała „zachować dystans”. Powiedziałem konkretnie czego chcę. I tak w zawieszeniu zostało. Ja wróciłem do Polski, ona pojechała za granicę. Zamieniliśmy się miejscami. Kiedy przyjeżdżała – spotykaliśmy się, ale praktycznie nie było dotyku.

Marzec 2009 – powiedziałem, że jeśli to będzie tak wyglądać, to odchodzę. Była zdruzgotana. Po kilku dniach się odezwała. I byliśmy razem, szybko wszystko poszło. Znowu jej wyjazd, widywanie się przez tydzień 24 h/ dobę potem miesiąc odległości i tylko skype. I tak przez 3 miesiące. A w jej głowie dalej tamten.

Lato – chciała przerwy. Z tego co wiem, tamten przestał się odzywać, wybrał dobro rodziny. Załamało ją to, chciała być sama. Chciałem pokazać, że może na mnie liczyć, że „jestem”. Wbrew niej pojechałem do niej. Jednego dnia usłyszałem że „nic z tego nie będzie”, następnego płacz żebym nie odchodził. Wyjechałem i przestałem się odzywać, żeby poczuła co straciła. Ale o dziwo tym razem sama się nie odezwała. W sumie to było zawieszone. Spotkaliśmy się dopiero we wrześniu. I koniec.

Trochę się kontaktowałem, potem przestałem. Po miesiącu nieznacznie dała znać o sobie. Potem ja napisałem na urodziny. W grudniu się przypadkiem (choć „nie ma przypadków”) spotkaliśmy, była dwa dni w moim mieście. Zaprosiła na kawę. Było fantastycznie. Liczyłem, że sama wykaże inicjatywę, a tu przez tydzień nic. Po tygodniu napisała bardzo ładne życzenia na święta. A ja chłodno odpisałem. W sumie nieszczery chłód. Po 3 tygodniach wyszedłem z inicjatywą umówienia się na skype. Było „pewnie, choć może kilka minut później”. 30 minut po umówionej godzinie sms że przeprasza, może kiedy indziej, dzisiaj nie da rady. Odpisałem, że inaczej się umawialiśmy. Potem przepraszała, a ja niestety pociągnąłem dalej, że takie odwoływanie wirtualnego spotkania 30 minut po umówionej godzinie nie jest w porządku. No i pojechała ostro stwierdzając że „nadal ją pouczam”. Potem kilka kontaktów, już takich w porządku.

W marcu przyjechała – wyszedłem z inicjatywą spotkania. Wahała się, potem odmówiła. Kilka dni później poszedłem na całość – przyszła na moją wyraźną prośbę. Powiedziałem kilka słów, czego chcę. Oczy miała załzawione ale „nasz czas minął”. Powiedziałem „rozumiem” i odszedłem. Odezwała się po 2 tygodniach, w sprawie swoich rzeczy, i że bardzo chętnie spotka się na kawę. Kiepsko to wyszło – oboje byliśmy bardzo zmęczeni, niewyspani, w kiepskich humorach.

Potem nic, po kilka słów co 2, 3 tygodnie, z mojej inicjatywy. Ale czuć było, że jest chęć wymiany zdań.

Jakiś miesiąc temu postanowiłem ponownie „uderzać”. Wiadomość 2, 3 razy w tygodniu, ze reguły jakaś odpowiedź z zapytaniem. Wysłała ładne życzenia na moje urodziny.

Doszło do mnie, że będzie w Polsce. Zaproponowałem spotkanie, ale nie będzie w moim mieście, że „może następnym razem”. Miała stresującą sytuację – postanowiłem ją mentalnie wesprzeć. Po prostu „być”. Napisałem coś w rodzaju odważnie itp, że będę trzymał kciuki. Odpowiedź, że takie smsy jeszcze bardziej ją stresują. Później na „jak poszło?” „Może być bla bla ale nic z tego. Daj mi proszę na razie spokój.” Odpisałem później „nie załamuj się, tylko próbuj dalej” czyli tak jak ona jakiś rok temu mi po mojej porażce, a na to: „nie załamuję się bla bla. Proszę, przestań mnie pouczać”. Zdębiałem. Odpisałem później, że cieszę się, iż w miarę dobrze poszło. Po prostu zero negatywnych emocji. Następnego dnia postanowiłem szczerze jednak napisać, że to ostatnie zdanie (o pouczaniu) było po prostu przykre, ale nie dbam o to. Kilka godzin później ona, że może powinna w ogóle nie odpisywać skoro odbieram to tak jak chcę i że bardzo ją to denerwuje. Szok był to dla mnie. Nie spodziewałem się. Milczę teraz.

Panowie. Trudno mówić o byłej, bo kiedy spróbowaliśmy razem, to miała głowę jeszcze kimś innym zajętą. Dlatego ciągle traktuję to w kategoriach podrywu. Kiedy się starała, to bardzo mi odpowiadała. Teraz klaruje się zupełnie inny obraz.

Jaką taktykę zastosować? Chcę, by przyjrzeć się sobie i bym to ja zdecydował.