Siadam na taborecie. Patrzę przez okno. Śnieg ogarnął okolicę białą płachtą. Wiatr rozrzuca puch po zamarzniętych chodnikach. Jest piątkowy wieczór. Miasto jakby wymarłe. Siedzę tak sobie, tępo patrząc przed siebie. Różne myśli biegają mi po głowie. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość... Wszystko się splata tworząc chaos i pobudzając wkurwienie. Z letargu wyrywa mnie dzwonek telefonu komórkowego. Wyświetlacz razi mnie po gałach. Rudzielec dzwoni. Mówi coś o wieczorze w pobliskiej knajpie. Mam ochotę odpocząć.
Kilka godzin później jestem na miejscu. Rudzielca nie ma. Wchodzę do lokalu. Jest jeszcze czysto i względnie cicho. Siadam przy stoliku. Kulturalnie zamawiam Colę z lodem. Bez przesadnych uprzejmości. Bez wymuszonych uśmiechów.
Szklankę opróżniam do połowy. Spoglądam na zegarek. Wyświetlacz telefonu ponownie razi mnie po gałach. Rudzielec dzwoni. Mówi, że kończy fajkę przed wejściem. Czekam.

Tematów nie brakuje. Wieczór mija spokojnie. Moją uwagę przykuwają dwie dziewczyny. Nie znam ich osobiście. Jedynie z widzenia. One mnie również. Udają, że mnie nie widzą. Dumnym krokiem idą dalej. Zażenowany tym zachowaniem, ruszam do kibla. Po drodze ktoś łapie mnie za rękaw.
- Możemy się do was przysiąść? - pyta jedna z Dziewczyn Znanych z Widzenia
- Jasne. Nie wstydźcie się - uśmiecham się życzliwie i kończę swoją wędrówkę do rozpadającego się klopa.
Po chwili wracam. Dziewczyny Znane z Widzenia wygodnie się rozsiadły. Popijają piwo z sokiem malinowym. Gawędzą o bzdurach i tępo się śmieją. Zwracają na siebie uwagę. Nie dbam o to.
Rozmowa się rozkręca. Dziewczyna jest zafascynowana moją osobą. Jestem sobą. Nikim więcej. Jestem sobą. Normalnym facetem. Pewnym siebie facetem, mającym własne zdanie... Mającym charakter. Dziewczyna Znana z Widzenia zadaje mi osobiste pytania. Nie na wszystkie odpowiadam. Nie ze względu na strach, czy wstyd. Nie odpowiadam ze względu na prywatność. Pewne rzeczy zachowuję dla siebie. Dziewczyna Znana z Widzenia nakręca się.
- Tajemniczy, pewny siebie, inteligentny... - zaczyna - myślałam, że takich nie ma
- Bo ja, romantyk jestem - żartobliwie odpowiadam, po czym zaczynam się śmiać.
- Nie śmiej się ze mnie. Nie jestem głupia - zmieszała się
Przykładam dłoń do jej ucha, poprawiając włosy.
- Daj spokój - patrzę prosto w oczy - kiedyś zrozumiesz
Odsuwam dłoń i sięgam po szklankę z resztką Coli.
- Napij się ze mną - proponuje Dziewczyna Znana z Widzenia
- Przykro mi, ale nie mam pieniędzy - odpowiadam obojętnie. Jakby to miało wszystko załatwić
- Postawię ci - uśmiecha się - nie bądź taki
Odstawiam Colę. Ponownie opieram się o sofę
- No, to leć - kiwam głową w stronę baru.
Nie kończy się na jednym. Kończę trzecie. Druga Dziewczyna Znana z Widzenia dawno zniknęła z Rudzielcem. Śmieję się w duchu na tę myśl. Jesteśmy sami. Dwa stoły dalej ktoś bełkocze. Jakiś najebany typ. Patrzymy sobie w oczy.
- A gdybym tak z nią był - myśli przeszywają mój umysł - i miał gromadkę dzieci. Mieszkał gdzieś na wiosce z dala od problemów i pośpiechu. Bylibyśmy tylko my. Tylko rodzina. Codzienne obiadki gotowane z domieszką czystej miłości - pijackie anegdoty wpadają i wypadają jedna po drugiej - kobieta wierna i pomocna.
Te i inne filmy krążą w mojej wyobraźni. Perfekcjonistyczne wkręty, które nie chcą się odczepić.

Zamykają lokal. Wychodzimy. Najebany typ czołga się pod stołem mamrocząc coś przez sen.
- Mogę? - zanim zdążyłem odpowiedzieć Dziewczyna Znana z Widzenia łapie mnie pod rękę.
Idziemy. Idziemy w stronę jej domu. Jak stare małżeństwo spacerujące po miejskim bruku w XIX w.
Droga powrotna mija w atmosferze miłych wspomnień, doświadczeń, własnych wniosków. Każda z uliczek, każdy z budynków opisuje czyjąś historię. Przyjemną. Tragiczną. Indywidualną.
Nie całujemy się. Nie rżniemy na środku ulicy. Mimo to w powietrzu wisi ekstaza namiętnych uczuć. Erotyzm, który wzrasta na sile. Mam ochotę ją zerżnąć. Cierpliwość jednak popłaca. Jesteśmy coraz bliżej celu.

Wchodzimy do windy. Dziewczyna Znana z Widzenia mocniej ściska moją dłoń. Cóż za subtelność, symbolika, pierdolony erotyczny etos. Kurwa Mać.

Dziewczyna Znana z Widzenia staje przed drzwiami. Ściska mnie za tyłek. Po chwili odwraca się i przekręca zamek. Wchodzę.
- Tylko cicho. Mój chłopak śpi - męska postać leży niczym zwłoki niedbale przykryte kołdrą - Chodź - ujmuje moją dłoń i prowadzi przez korytarz do łazienki.
Puszczam jej delikatną dłoń. Bez słowa obracam się na pięcie. Wychodzę.

Nie ma we mnie gniewu. Nie ma szczęścia. Nie ma zażenowania. Jestem w szoku. Staram się nie myśleć. Staram się ogarnąć. Wciskam przycisk windy.
- Przepraszam, może... - Dziewczyna Znana z Widzenia nie dokończyła. Przerywam jej.
- Nie gniewam się. Wiesz, rozumiem cię. Ale istnieją jeszcze pewne granice i zasady... Chociaż... Ja staroświecki jestem. Nie słuchaj mnie.