Nie wiem od czego zacząć. Mam rodziców i brata. Moi rodzice często byli nadopiekuńczy i dominujący oraz wymagający (dominowała matka). Uwielbiali wpływać na moje życie, jak nie robiłeś to co oni chcieli to kończyło się to źle. Jak w podstawówce, gimnazjum czy liceum dostawałem ocenę niższą niż 5 to matka była niezadowolona. Oni mocno decydowali na jakie kursy, pasje powinienem wybierać. Dobiję niedługo do 30tki. Moje relacje z kobietami były słabe. Zdarzało mi się kilka razy, że jakieś kobiety same coś inicjowały, ale rezygnowałem z tego (zaproszenie na obiad, wyjścia w większym gronie). Byłem strasznie bierny. Rodzice wtłaczali, że nauka jest najważniejsza i obawiałem się reakcji rodziców na to, że mam dziewczynę. Do tego od dzieciństwa miałem astmę i doznałem trochę przemocy ze strony rówieśników. Czułem się słabszy i to też spowodowało, że stałem się bardziej wycofany. Mam zaburzenia lękowe i 3 fobie specyficzne. Wyjechałem na studia około 100 km od domu, rodzice pomagali mi finansowo (pracowałem w wakacje i pomagałem im przy rodzinnym biznesie). Za pieniądze z rodzinnego biznesu umówiliśmy się, że pomogą mi kupić mieszkanie (dołożyli mi jakieś 130k z rodzinnego biznesu, ja od siebie dałem z 30-40k, mała kawalerka). Pomagałem im i wracałem co weekend przez 7 lat studiów (przez 7 lat studiów tylko w jeden weekend zostałem na studiach, a tak to co każdy weekend wracałem i pomagałem i też przez okres liceum i wcześniej jak trzeba było), gdy dzieliłem pokój to dlatego wracałem, bo miałem ogromne trudności z zasypianiem, a gdy już miałem swój własny to i ten problem zniknął to i tak wracałem, żeby rodzice nie byli źli. 5 lat magisterki i 2 lata doktoratu tak wracałem. Dzięki pandemii przestałem ich odwiedzać, po prostu wcześniej bałem się, że jak nie przyjadę do nich na weekend to będą mieli o to do mnie żal, a teraz byłem trochę przymuszony i od tego czasu rzadko ich odwiedzam.

Moje życie towarzyskie było słabe, bo ciągle się uczyłem, a w weekendy wracałem do domu i uczyłem się albo jak było wolne to siedziałem w domu w Internecie lub pomagałem rodzicom. Teraz jak byłem we własnym mieszkaniu to zdarzało się rodzicom, że przyjechali kilka razy do niego pod moją nieobecność (mają do niego klucze). Chcą wpływać na jego wystrój itd. Mieszkanie jest prawnie moje. Pokłóciłem się z nimi i już nie przyjeżdżają pod moją nieobecność. Czasem chcą coś mi kupić do mieszkania, ale ja chyba tego nie chcę, np. ostatnio jakieś dywany. Myślę, że chcą znów wiedzieć jak żyję, wpływać na to jak wygląda moje mieszkanie itd. Nie chcę, żeby w ogóle do mnie przyjeżdżali, bo panicznie boję się tego, że zaczną znów się wtrącać jeszcze bardziej. Jak im pozwolę na coś to będą brali jeszcze więcej. Nie jestem pewien czy da się ustalić zdrowe granice. Odwiedzam ich raz w roku na święta. Boję się częściej, bo potem przyzwyczają się i będą tego wymagać jeszcze częściej. Nie chcę, żeby moje życie było pod dyktando rodziców, żebym pracował w takiej, a nie innej pracy czy spotykałem się z tym i z tym i spędzał wolny czas w określony sposób. Nie raz zastanawiałem się jak zareagują jeśli będę pracował w tej czy innej firmie, jeśli poznam taką, a nie inną dziewczyną, jeśli wyjadę itd. Czasem czuję się jak niewolnik.

Mam stałą pracę i oszczędności, z których utrzymam się może nawet 2 lata jeśli bym mocno oszczędzał, z 1,5 roku to tak na luzie. Musiałem się uniezależnić finansowo. Taki był mój plan.

Poznałem dziewczynę. Z inicjatywą wyszedłem ja. Zapraszałem ją na spotkania. Inicjowałem dotyk itd. Ona jest trochę nieśmiała i nie mówi specjalnie dużo. Pochodzi z innego kraju i wraca za miesiąc. Piszemy codziennie i widujemy się na videorozmowie co tydzień. Wraca za miesiąc. Mieliśmy trochę niewiele czasu przed jej wyjazdem. Nie uprawialiśmy seksu itd. (w sumie to nigdy go nie uprawiałem). Sama zaproponowała związek po jakichś trzech tygodniach spotkań (wcześniej coś tam pisaliśmy). Bardzo lubię z nią spędzać czas, flirtować, przytulać się itd. itp. (wiem, że to brzmi jak jakiś wpis gimnazjalisty, który pierwszy raz trzyma za rękę, ale ja po prostu jestem w tym niedoświadczony to moja pierwsza dziewczyna, gdy trochę poczytałem różne fora i zacząłem działać trochę więcej niż Tinder, na którym w sumie odniosłem porażkę, no może miałem kilka okazję w ciągu kilku lat, ale było tego strasznie mało). Tak bardzo potrzebowałem czułości i bliskości.

Mój brat miał to samo. Wcześniej nauka (pamiętam jak matka raz w niego rzuciła kartkami, z których go odpytywała przed maturą w liceum, bo słabo się nauczył, jak walił we framugę drzwi pięścią ze złości) i kontrolowanie (raz mój brat tak się zdenerwował, że rodzice ciągle wchodzili do jego pokoju, że wyjął drzwi z zawiasów i postawił obok, skoro i tak ciągle wchodzili). Dostał się na trudne studia, które ledwo ukończył, gdy nie zdawał to rodzice po nim jechali i chłop w pewnym momencie się załamał. Studia ledwo skończył, miał tego dość. Odseparował się od rodziców, brał byle jakie prace. Nie miał dziewczyny chyba do podobnego momentu co ja nawet, czyli 27-28 lat. Potem zaczął poznawać i się otworzył, gdy ograniczył kontakt z rodzicami. Był z jedną ponad rok i mieszkali razem, ale odeszła do innego. Brat zostawił jej samochód i wyniósł się z mieszkania i znalazł jakąś słabą robotę, aż skończył nie mając nic oprócz innego starego samochodu. W pewnym momencie stał się w sumie bezdomnym i wrócił do rodziców, aż zacznie mu się znów układać, ale gdy znów tam był to było tak samo jak wcześniej. Jak wypłynął finansowo do góry to wyprowadził się, bo znów go kontrolowali, pomimo ponad 30 lat na karku, pytali się co robi, gdzie wychodzi itd. Gdy zerwał z nimi kontakt to plotkowali o nim, że jest psychiczny, że jest upośledzony itd. Zastanawiam się czasem co mówią na mój temat. Mój brat też chodzi na terapię i ma problemy.

Jestem 3 rok na terapii i jest trochę lepiej. Czasem brałem też jakieś psychotropy. Mam znajomych. Spotykałem się z dziewczynami (niewiele tego było) itd. Nie mówię im o moich znajomych, o tym jakie mam pasję (uczę się zagranicznego języka i jeszcze uprawiałem różne sporty, bo nie chcę słyszeć komentarzy, że marnuje czas lub a po co ci to itd.). Tak samo nie chcę zbytnio mówić o dziewczynie itp., bo kto wie czy nie będzie jakiś komentarzy albo będą chcieli na nią jakoś wpływać itd. i się zniechęci przez to do mnie.

Teraz mam pytanie do was. Nie wiem co mam robić. Rodzice coś tam chcą przyjechać za miesiąc czy coś i coś mi dać do mieszkania. Odmówiłem. Przyjadę do nich na święta.
1. Czy dobrze zrobiłem?
Nie chcę żeby przyjeżdżali do mojego mieszkania. Kiedyś zastanawiałem się nad wymianą zamków w drzwiach, bo czasami boję się, że przyjadą do mnie do mieszkania bez zapowiedzi albo gdy mnie nie będzie.
2. Czy to dobry ruch?

3.Mam ogromne kompleksy spowodowane brakiem doświadczenia. Czasami sam nie wiem jak się zachować i zdaje się na instynkt i czasami obawiam się zaryzykować, choć próbuję. Nie chce być zbyt natarczywy, ale też nie chce być kolegą, więc inicjowałem jakiś tam dotyk flirt, ale inicjowanie czegoś więcej - tu mam obawy, ale w sumie najwyżej mi odmówi, a spróbować chyba zawsze warto. Po prostu może będę działał instynktownie i samo jakoś to wyjdzie bez nadmiernego analizowania, więcej działania, a mniej myślenia. Uwielbiam towarzystwo kobiet, nawet nie sądziłem, że to może być tak przyjemne. Kiedyś przez brak doświadczenia myślałem o tym by iść na jakiś seks masaż czy prostytutki, ale nie wiem czy to jest dobry pomysł.

4. Obawiam się, że ją stracę i nigdy żadnej dziewczyny nie poznam. Niby doświadczenie mam większe niż wcześniej, bo już jakąś poznałem i byłem na randkach (więc teoretycznie powinno być lepiej), ale jeden związek w ciągu tak długiego okresu czasu nie napawa optymistycznie i mam obawy, że ją stracę i będę cały czas sam i nikogo nie poznam. Tak świetnie jest mieć dziewczynę i tak źle jest jej nie mieć. Nie wiem czy sobie poradzę będąc sam np. przez kolejne kilka lat albo co jeśli żadna mnie nie zechcę, zbrzydnę itd. i w końcu strzelę sobie w łeb ehh... Chciałbym nie mieć potrzeb i być szczęśliwy sam ze sobą, wtedy nawet jakby nie wyszło to nie byłbym załamany.

Jeśli ktokolwiek dotrwał do końca tego wpisu to dziękuję za przeczytanie i za poświęcony czas. Ogólnie mam nieraz doła, że przez najlepsze lata mojego życia nikogo nie poznałem, tyle czasu zmarnowałem i nie poznawałem kobiet i tak mało zrobiłem, byłem tak bierny. Chciałbym to wszystko jak najszybciej nadrobić. Nie chcę być wyrodnym synem, ale nie chcę być niewolnikiem. Mam tylko jedno życie i nie chcę go zmarnować, tylko jedną szansę by żyć tak jak chcę, poznać jakąś miłość itd., tak bardzo nie chcę jej zmarnować ehh....

Potrzebuję jakieś opinii z zewnątrz, żeby ktoś na to spojrzał chłodnym okiem, tak obiektywnie.