Jest to kolejny, krótki artykuł z mojego blogaska. Nie wiem czemu już dawno go tu nie wrzuciłem bo natchnienie do jego napisania uzyskałem właśnie na stronie;)

„Kocham cię, jesteś dla mnie tym, czym Ściana Płaczu dla żyda. Tylko przy tobie ogarnia mnie pełnia szczęścia”

„Chcę z tobą wziąć ślub i mieć dzieci, albo psa... albo chociaż wspólne słitaśne konto na fejsbuku”

„Nigdy cię nie zdradzę. Nikt oprócz ciebie się dla mnie nie liczy”

Ilu z Was słyszało takie słowa? Ilu z Was takie słowa wypowiadało? A ilu z Was udało się dotrzymać wypowiedzianych słów, albo doświadczyć, że były prawdziwe?

Nie ważne. Gupi jest ten, kto wierzy w to co słyszy. Dojdzie do uszu takiej osoby komunikat o wiecznej miłości, o wspólnej przyszłości, o tym jak gołębie, łabędzie i wilki łączą się w pary na całe życie i już człek ten żywi przekonanie, że i jego taki błogostan czeka aż po grobową deskę (też byłem naiwny, ale niedawno temu to zrozumiałem, dojrzałem, wyszedłem z przedszkola i już nie dam się nabrać iluzji wyznań).

Słowa „kocham cię” z założenia obligują do wielkich czynów i wielkich wyrzeczeń. Niosą ze sobą chęć współegzystowania, bycia oparciem i partnerskiego inwestowania w związek. Dają poczucie bezpieczeństwa, gwarantują wierność, szczerość i szacunek... ale tak nie jest.

„Kocham cię” wypowiadane jest zazwyczaj automatycznie w przypływie chwilowych emocji płynących z zauoroczenia czy uzależnienia, lecz z miłością ma to tyle wspólnego, ile Don Kichot z Don Juanem. Parę dni po tym jakże wielkim wyznaniu już inne emocje biorą górę, a wtedy można usłyszeć „jednak cię nie kocham” albo „nie wiem czego chcę”.

Warto obiektywnie spojrzeć na siebie oraz tę drugą istotę w momencie, gdy poziom endorfin nie zaburza naszego postrzegania rzeczywistości. To pozwoliłoby uniknąć rozczarowań i składania obietnic bez pokrycia, a człowiekowi dojrzałemu i odpowiedzialnemu nie powinno przyjść do głowy, by wykręcać się impulsem chwili.
Porzuceni mają potem pretensje „przecież wczoraj mówiłeś, że mnie kochasz”, a w odpowiedzi słyszą „wczoraj cię kochałem”. Uczucie przeminęło. Było zwykłym produkującym brzuszne motyle zakochaniem, a nie miłością.

Wyrażanie uczuć jest ważne -przede wszystkim czynami. Słowa niech będą tylko ich potwierdzeniem, ale zastanówmy się, czy pewne werbalne demonstracje emocji nie przyniosą z czasem więcej goryczy niż radości drugiej osobie.