Mój pierwszy wpis. Miałem napisać o tym, jak często mężczyźni zastanawiają się nad cechami, które podobają się kobietom. I jakie jest to nieproduktywne i destrukcyjne zajęcie. Miałem też opisać sytuację, którą zaobserwowałem jakiś czas temu. O tym, jak mężczyźni zamieniają się w mięczaków, a kobiety coraz intensywniej przejmują miano tej „silniejszej płci”. Miałem, ale natchniony dzisiejszym dniem napiszę o czymś innym. O sukcesie i dążeniu do jego osiągnięcia.

Od nowego roku zacząłem proces, jak to nazwałem, „poznawania siebie”. Dlaczego to zacząłem? Jaki mam w tym cel? W końcu zrozumiałem, że w tamtym życiu nie czuję się w pełni szczęśliwy. Co oznacza w pełni? To, że stając przed lustrem, kiedy jestem sam na sam ze sobą, nie potrafiłem szczerze powiedzieć, że „Jestem szczęśliwy”. Nie mogłem powiedzieć, że jestem szczęśliwy z mojej pracy, z mojego statusu społecznego, z tego co robiłem każdego dnia itp. Za każdym razem kiedy próbowałem to zrobić (czyt. oszukać samego siebie) pewien głos wewnątrz mówił mi, że „bracie to nieprawda”, „stary stać Cię na więcej”. Nie potrafiłem go uciszyć. I mimo to, że w ciągu paru lat poczyniłem duże postępy w pracy nad sobą, on ciągle mi nie odpuszcza. To dziwne, bo gdy patrzę na tę drogę, jestem wdzięczny sobie za wiele sytuacji w których zachowałem się z jajami, rzeczy które zrobiłem, moją ciągłą progresję działań. Wydawałoby się, że w takiej sytuacji jestem na dobrej drodze. A jednak mogłem to powiedzieć jedynie nie widząc swojego odbicia. Wiem, może wydać się to dziwne, ktoś powie, że mi odbiło. Ale to jest raczej nie choroba psychiczna, ale to, że w końcu zacząłem słuchać mojego najlepszego kumpla, czyli siebie. Własnego ja. I od pewnego czasu zacząłem żyć z nim w zgodzie.

Co mogę Wam o nim powiedzieć? A to, że ma niekiedy gorsze wahania nastrojów i częściej zmienia zdanie, niż kobiety. W jednej chwili mówi do mnie: „musisz iść tu i tu”, „zadziałaj tu i tu”, „podejdź do niej, jest piękna!”. A po paru sekundach potrafi zmienić zdanie i podpowiadać: „a jak się nie uda? Tylko się ośmieszysz”, ”Jesteś za słaby”, „nie nadajesz się do tego”. Teoretycznie, bo w praktyce to dwa inne głosy. Jeden jest z aureolą, a drugi z rogami. Fakt chciałem poznać tego z aureolą, ale po co wpieprza się ten z rogami? Porównać go można do takiego kujona ze szkolnej ławki z samego przodu, który od razu opowiada, kiedy nauczyciel zadaje pytanie, a chce zapytać kogoś innego niż tego kujona. I co gorsza, zawsze odpowiada negatywnie, demotywująco. Nigdy nie poprze tego z aureolą, NIGDY! I najgorsza rzecz, często mu wierzę.

A kiedy mu nie zaufam, to przeważnie w 100% nie miał racji. Po prostu kłamał. Chętnie przywaliłbym mu w pysk, gdyby był widzialny. Nie jest fizyczny, nie mogę go złapać za fraki i powiedzieć mu, żeby wypierdalał z mojego życia i mi nie przeszkadzał. Jest bardziej wirtualny. Wcześniej myślałem, że to jego przewaga nade mną, ale się myliłem.. bo przecież on jest wirtualny, stworzony tylko przeze mnie. Nikt inny go nie słyszy tylko ja. I nikt na niego nie zwraca uwagi, tylko ja. Chyba podpowiedział mi to ten z aureolą.

Więc zacząłem go ignorować. Za każdym razem, gdy podpowiadał mi negatywnie, rozłączałem się czerwoną słuchawką z obydwoma. Zostawałem sam. Liczyłem tylko na siebie. To pomaga. Często, gdy szedłem na ważne spotkanie, podchodziłem do pięknej kobiety, robiłem coś czego się z góry obawiałem, nieświadomie pytałem ich jak to może się skończyć .Otrzymywałem zatem pozytywne i negatywne przykłady przyszłości. I cholernie bałem się tych negatywnych, które mnie odcinały. Przez nie, nie robiłem czegoś, czego bardzo chciałem, bojąc się porażki. Tak wtedy je postrzegałem, jako coś negatywnego. Ze one mnie gnoją, że staję się śmieciem. Dopiero po tym, jak ten z aureolą wyjaśnił mi w końcu, jak mam je postrzegać. Powiedział mi, że porażka ma uczynić mnie mocniejszym, że mam na nich się uczyć i wyciągać wnioski, aby stawać się lepszym. Kolejny przykład, że koleś z rogami kłamie. Więc postanowiłem go ignorować. Jest to ciężkie i nie zawsze się udaje, ale gdy się tego nauczyłem, mogę stwierdzić, że życie jest piękne.

Ok, nie do końca tak jest. Mówiąc, że życie jest piękne wcale nie stwierdzam, że jestem szczęśliwy. Szczęście dopiero da mi osiągnięcie celów, które sobie założyłem. Jest ich kilka więc nie mogę narzekać na brak zajęcia. I co najważniejsze, na pierwszym miejscu nie uwzględniam kobiet. To jest tak, że w pewnym momencie zrozumiałem, że to jest niezdrowe takie gonienie za kobietami. Oczywiście trudno mi sobie wyobrazić życia bez kontaktu z płcią przeciwną, ale nie robię z tego priorytetu. Ponad to stawiam własny rozwój. To ze sobą spędzam najwięcej czasu. To siebie powinienem darzyć szacunkiem. I najważniejsze. Cele mają nam pomóc przybliżyć się do szczęścia lub nam je osiągnąć. Często właśnie mężczyzna oznacza kobietę, jako swój cel, później gromadzi w niej swoje pokłady szczęścia. I gdy ona odchodzi, czuje że stracił wszystko. Zdaje sobie sprawę, że uzależnił swoje szczęście od drugiej osoby, która może mu to wszystko zabrać. I owszem zabrała…

Więc ZeusS radzi, żeby odnieść sukces trzeba „pokochać siebie”. W zasadzie tak. Tylko, że nie jest to takie proste. Aby czuć się ze sobą w pełni dobrze, musisz niestety żyć ze sobą w zgodzie. Jeśli coś wewnętrznie do Ciebie krzyczy, że nie jesteś tu gdzie naprawdę byś chciał i pora, abyś ogarnął dupę i wziął się za dążenie , to musisz go słuchać. Inaczej będziesz codziennie kładł się do łóżka i wypominał sobie sytuacje, w których zachowałeś się jak mięczak. Taaaaak, to można nazwać sukcesem. Nie wiem jak Wy, ale ja w to wierzę. Wierzę w to, że każdy dzień jest nowym dniem, każdy moment jest nowym momentem w życiu i każda taka chwila jest odpowiednia do zmiany swego nastawienia. I jeśli wykorzystujesz nawet ten moment, który trwa chwilę, dzięki któremu kładąc się do łóżka mówisz sobie, że ten dzień był lepszy od poprzedniego, to to jest sukces. Okazujesz sobie wdzięczność za to. Pamiętasz kiedy ostatnio okazałeś sobie wdzięczność? Pogratulowałeś sobie czegoś czego niełatwo dokonałeś?

Podsumowując, to co do tej pory napisałem: Celem każdego człowieka w życiu powinno być poszukiwanie szczęścia, ale tego prawdziwego, pochodzącego z samego środka. W tym celu musimy poznać siebie i własne, szczere potrzeby. Wtedy poznasz swoich dwóch kumpli, tego z aureolą i tego z rogami. Naucz się słuchać tylko tego pierwszego, a drugiego pokonaj albo ucisz swoją siła psychiki odporną na jego negatywne wizualizacje niedalekiej przyszłości. Po prostu skup się na celu. Będziesz pod wrażeniem, że mimo to, iż jego osiągnięcie trochę się wydłuża, to będziesz miał przyjemność z samego podróżowania.

Jeśli będziesz chciał osiągnąć sukces, na swojej drodze na pewno spotkasz ludzi, którzy będą chcieli Ci za wszelką cenę wyjaśnić dlaczego myślisz błędnie i go nie osiągniesz. Ci ludzie też są potrzebni, dlatego że nawet na tym forum łatwo można zauważyć jak wiele przyjemności i satysfakcji sprawia udowodnienie komuś, że nie mieli racji. To taka wojna mentalna. Ktoś ma takie myślenie i zaprzecza to myśleniu innej osoby. Wtedy rozpoczyna się bitwa „na słowa”. I mimo to, że możesz ją przegrać, bo z reguły ludzie sukcesu nie myślą racjonalnie i to może utrudniać znajdowanie argumentów, które zrozumie atakujący i jego otoczenie. Nie przejmuj się przegraną bitwą. Osiągając sukces wygrywasz wojnę mentalną.

Okej, ale ciężko jest jednak iść samodzielnie w przekonaniu, że osiągniesz sukces, gdy masz dookoła ludzi, którzy twierdzą, że go nie osiągniesz. Często dosięgają chwile zwątpienia i przez nie zadajesz pytania, czy aby na pewno ta ścieżka, którą krocze jest właściwa? No jasne nie wiesz tego. Przecież wybrałeś tę mniej uczęszczaną. Nie idą nią Twoi znajomi, Twoje otoczenie… Więc pora znaleźć swoje nowe otoczenie ludzi, którymi się będziesz inspirował. Oni będą mówić, że jak najbardziej ukończysz tę ścieżkę, na końcu której będzie znajdowała się Twoja nagroda, ale musisz uważać na boczne ścieżki. A oni pomogą Ci je ominąć. Skąd wiem, ze mówią prawdę? Proste, bo już ją przebyli.

Kolejną przeszkodą, która może Ci przeszkodzić, wróć… mi przeszkadzała to ta cholerna… hmm… energia nerwowa? Nie wiem, jak to nazwać. Jest to taki głos, który w przeciwieństwie do gościa z rogami nie stwarza negatywnej przyszłości, a koloryzuje teraźniejszość. Mówi: „taaa mógłbyś wyjść na zewnątrz, poznać świetną kobietę, ale jesteś zajebisty w siedzeniu przed kompem i waleniu konia! Twoja ręka jest Ci za to wdzięczna!” Nie ma skutecznej metody na zwalczenie tej energii. Ale zamiast zajmowania się zwalczaniem jej, zamień ją na pozytywną, która będzie Ci mówiła, jak jesteś zajebisty w tym co przyniesie Ci sukces. W czymś produktywnym. Do tego na pewno musi obudzić się w każdym z nas taki rycerz, który stanie, a nawet cofnie się parę kroków i powie: „Dosyć, teraz będzie jak chcę tego ja!”.

Będzie to już ostatni punkt, czyli nasze obawy, ale nie te gdy zaczynasz swoją drogę do sukcesu. To te obawy, które pojawiają się wtedy, gdy sukces masz na wyciągnięcie ręki. Przyznaj się ile razy widząc od siebie parę kroków niezwykle seksowną brunetkę zaczynałeś wyobrażać sobie negatywną przyszłość. Że nie wiem zgnoi Cię przy wszystkich, poniży, a najłagodniej że Cię oleje? Taaa wiem coś o tym…

Wiecie skąd się to bierze. Zrozumiałem, że nie są to obawy takie z mojego niedowartościowania. Być może niektórzy się z tym nie zgodzą, ale dla mnie są one tym, że obawiamy się tego, że jesteśmy potężni ponad miarę. Ponad to co osiągnęliśmy. Nasza słaba psychika jest z natury pesymistyczna. Mówi: „ZeusS, stary to nie Twoja liga, może gdybyś było Johny`m Deep`em albo Tomem Hardym to może…..”. Jeśli masz silną psychikę to mówisz mu: „Wątpisz we mnie?? No to patrz!”. Z drugiej strony jeśli Twoja psychika jest zbyt uległa i łatwowierna, polecam przeniesienie się z właśnie tą panną, na np. Ibizę. Wyobraź sobie, jak fajnie czujesz się gdy ona leży obok na leżaku, ubrana tylko w skromne bikini i co najważniejsze, patrzy się na Ciebie ponętnym wzrokiem popijając drinka. Uwierz w to, że ona czuje się przy Tobie dobrze, że nie jest negatywnie nastawiona. Podsumowując polecam przeniesienie się w miejsce, które odpręży i rozluźni.

Myślę, że wystarczy jak na mój pisarski debiut