...budzę się, patrzę na zegarek... już południe. Środowisko panujące w moich ustach określił bym jednym słowem - Saharokapeć. Kolejna impreza za mną. Znowu wstaje skacowany i mam za sobą już połowę soboty. Myślę sobie: „Jarmid! Cofasz się w rozwoju. Od ponad 4 miesięcy czytasz podrywaj.org, a ostatnie osiągnięcia sięgają 2 miesięcy wstecz. Co jest grane?!...”. Dobra, dość tego opierdalania się, idę do galerii na zakupy, przy okazji może będą jakieś ciekawe laski. Muszę się wreszcie przełamać…, nie mogę zachowywać się jak ostatnia cipa.

Wchodzę do galerii. Nic ciekawego, idę do jednego, drugiego sklepu. Ufff, mniam, widzę zajebistą laskę. Śliczna twarz, czarne spodnie opinające jej kształtny tyłeczek, którego widok sprawia, że w mojej głowie robi się taki zamęt, że zapomniałem, że jestem facetem (nie mówiąc już o główce). Idę obok niej, przez chwile boję się nawet spojrzeć. Zwolniłem, wole trzymać się tyłów. Mam bardzo dobry widoczek na jej boski tyłeczek. Skręciła w prawo do sklepu ze szminkami itp. (nie znam się). Ok. trzeba się gdzieś przyczaić i coś zrobić. Ale co… przecież nie podejdę tak po prostu. Szybkość tworzenia wymówek przez moją głowę sięgała prędkości światła…

Tego dnia nie dałem radę, poległem z kretesem. Wróciłem do domu wkurwiony na siebie. „Znowu zachowałeś się jak cipa. Co Cię powstrzymało? Co sprawiło, że oglądając swoje zachowanie z boku pomyślałbyś, że zachowujesz się jak świr? Tego już za wiele. Cofasz się w rozwoju. Musisz wrócić do źródła.” Resztę wieczoru poświęciłem na gruntowne przeanalizowanie początkowych wpisów Admina. Bo to one parę miesięcy temu pozwoliły mi popatrzeć z nadzieją na świat. One dodały mi otuchy i wiary że może być inaczej. I tym razem się sprawdziły. Zapisałem na kartce wszystkie motywujące mnie teksty (…) , wszystkie pozytywne reakcje kobiet, z którymi do tej pory się spotkałem (…). Znowu poczułem wewnętrzną siłę.

Następny dzień. Wstaje rano ok. 10. Tym razem nie przestawiam 103 razy budzika i nie przedłużam sobie drzemki o kolejne 2 godziny. Tym razem wstaje zdecydowanie. Słyszę impuls do wstania i zrywam się z łóżka. Bez zastanawiania się czy może mam czas na jeszcze 5 minut drzemki. Nie kurwa nie. Jak człowiek się rozleniwi z pierdółkami życia codziennego to potem to się przenosi na wszystkie aspekty naszej ziemskiej egzystencji. Z podrywaniem lasek włącznie. Wstaje więc, jem porządne niedzielne śniadanie.

Syty wyspany i pewny siebie ruszam na miasto. Wsiadam do tramwaju. Zająłem miejsce, a naprzeciwko mnie zauważyłem całkiem ładną kobietę. Bardzo sympatyczna twarz, szczupła. Siedzi i słucha muzyki. Myślę sobie: To bardzo dobra okazja, musze to zrobić tu i teraz, żadnych kurwa wymówek. Ok, więc przystępuję do działania. Patrzę się na nią. Ona na początku trochę speszona odwraca wzrok to w jedną to w drugą stronę. W końcu popatrzyła na mnie. Ja się uśmiechnąłem, ona odwzajemniła lecz zawstydziła się trochę i odwróciła wzrok. Nachyliłem się. Pokazując rękami na uszy poprosiłem by zdjęła na chwilę słuchawki. Mówię więc:

-Cześć, podobasz mi się –pauza - chciałbym Cię poznać.

Widzę jak na jej twarzy zarysowało się ogromne zaskoczenie. Nie zdołała wykrzesać nawet słowa.

- Może się spotkamy kiedyś i pogadamy? - kontynuuję
- Chętnie – odparła szybko.

Wciągam telefon, kieruję go w jej stronę:

-Zapisz mi swój numer to się do Ciebie odezwę i się umówimy.

Bez żadnego wahania szybko chwyta moją komórkę i wpisuje numer.

- Jak masz na imię? – pytam

- Magda –odparła

- Bardzo mi miło, jestem Jarmid – powiedziałem podając jej dłoń – za chwilę jest mój przystanek, wysiadasz na nim czy jedziesz dalej? 

- Jadę dalej – odparła niepewnie

- Ok, więc tu się rozstaniemy. Powiedz mi tylko kiedy masz czas na spotkanie?

- Zawsze – odpowiedziała, chyba w myśl zasady: „pierwsze mówię potem myślę”. Pomyślałem tylko, że to całe zdarzenie musiało zrobić na niej wielkie wrażenie. Pożegnałem się więc i wysiadłem z tramwaju ze zdobyczą (numerkiem). Ucieszony idę pewnym krokiem w swoim kierunku.  

Dwa dni później. Wtorek. Siedzę sobie z kumplami na stołówce uczelnianej. Jemy obiad. Gdzieś na mojej godzinie 3. dostrzegam ładną laskę. Skończyliśmy jeść obiad. Siedzimy sobie i gadamy przy stoliku. Ona też już kończy po czym razem z koleżankami wstaje i wychodzi ze stołówki. Mówię do kumpli:

- Sorki ale musze na chwile wyjść coś załatwić – kumple nie wiedzieli o co chodzi, tylko domyślali się co chcę zrobić.

Doganiam laskę. Ona zauważyła, że za nią podążam. Mówię więc dość głośno: 

- Poczekaj chwilkę!

Ona zaskoczona zupełnie. Nie ma pojęcia co chciałby jej powiedzieć jakiś facet, którego przecież w ogóle nie zna.

- Słuchaj, podobasz mi się i chciałbym Cię poznać
- Ale ja mam chłopaka – jak zwykle zaskoczona odpowiada chyba z automatu

- Hmm, no to trudno – odpowiadam z uśmiechem. Odwracam się i odchodzę.

Nic sobie z tego nie robię, że mnie olała bo przecież nie straciłem ręki na wojnie, laska mnie nie zjadła, nie było mi w ogóle wstyd. Wręcz przeciwnie, byłem dumny ze swojej odwagi. Bo widziałem jak ona, jej dwie koleżanki oraz grupa kolesi, która stała obok wpadli w osłupienie gdy usłyszeli co powiedziałem. Wracam do kumpli. Zapytali co jej powiedziałem. Zrelacjonowałem, więc wszystko dokładnie. Zszokowani przyznali mi, że mam jaja mówić to tak wprost.  

Mając świadomość, że to nie było wszystko co powinienem zrobić w tamtej sytuacji, nauczony doświadczeniami użytkowników podrywaj.org postanowiłem zanalizować wszystko dokładnie. Nie powinienem się tak szybko się poddawać. Miałem jej powiedzieć: „Czemu myślisz, że chciałbym być Twoim chłopakiem?, dopiero co się poznaliśmy, nie wiem kim jesteś, nie znam nawet Twojego imienia, a wygląd zewnętrzny to dla mnie nie wszystko”. Ale to nic, człowiek najszybciej uczy się gdy się potyka. Następnym razem już będę gotowy na taką odpowiedź… Tymczasem