Generalnie nie przepadam za żaleniem się, na dłuższą metę sam takich osób nie mogę znieść, ale teraz jestem w takim punkcie, że totalnie nie potrafię ułożyć swojej, rozsypanej układanki. Swoich puzzli, pierwszy raz nie mogę znaleźć punktu wyjścia - a takich momentów było już sporo, ale każdy jest gorszy od poprzedniego. Równia pochyła, prowadząca do unicestwienia, tak myślę - w dłuższej, ale niedługiej perspektywie czasu.

Pomimo młodego wieku - dwadzieścia z małym hakiem, czuje się jak zastały emeryt na światłach opierając się na kawałku kija. Mam wrażenie jakbym najlepszy okres miał już za sobą, a dalej nie było nic fajnego - chociaż to na pewno chora iluzja, dostrzegam ją. Moje życie kiedyś było barwne - na wielu płaszczyznach. Od kilku lat tylko pikuję. Rozwijałem się, miałem coraz więcej znajomych - chociaż zawsze z tego słynąłem, że łatwo nawiązuję relację, miałem kobiety, zarabiałem pieniądze, trenowałem - czułem wtedy, że się spełniam. Nadal nie wiedziałem co chcę w życiu robić, ale robiłem wiele rzeczy. Żyłem beztrosko. Później był krach, wielkie BUM, którego nie pamiętam, nie pamiętam dokładnie tego momentu, kiedy wydarto mi szalę z rąk i użyto jej przeciwko mnie. Znajomi po weryfikacji i przyjaciele, za których ich miałem, a oni mnie..., no cóż, rzeczywistość wszystko zweryfikowała. Okazali się nimi nie być. Później mi już został dystans do ludzi. Dystans, który jest zdrowy, BO POTRAFIĘ BYĆ LOJALNYM CZŁOWIEKIEM - jak mało kto, ale muszę dostać w zamian to samo, tu muszę być dwa pasa, nie jednostronny teatrzyk. Dzisiaj znajomi, których mam, ale z którymi w ogóle nie spędzam czasu - tzn. spędzam, ale raz na kilka miesięcy po kilkadziesiąt minut, śmieję im się w twarz, jak próbują mi wcisnąć kit, jakby mieli dziecko z zespołem downa na przeciwko siebie. Tak, jestem kumatym człowiekiem, a intuicję do ludzi mam zabójczą - teraz i wtedy - wiedziałem, że nimi nie są - przyjaciółmi, ale tak ich nazywałem, bo było wygodniej ze świadomością, że ktoś taki jest, chociaż z tego miał tylko nazwę. W każdym razie, mam intuicję do ludzi i różnych wydarzeń, co się sprawdza.

Nie chcę kobiety na stałe - bo moje życie aktualnie to jedno, wielkie, śmierdzące gówno. Tyle. Sam się czuje z nim fatalnie, nie jestem w stanie wyobrazić sobie sytuacji, że mógłbym do niego kogoś wpuścić, ba!, nawet nie mam na to ochoty. Mam relacje bez zobowiązań, chociaż niektóre zakończyłem, bo mnie próbowano złapać na 'ojca' - to dopiero ostro popierdolone. Tak, kazałbym je usunąć, bo nie wyobrażam sobie mieć dziecka z kimś, do kogo niczego nie czuję, to byłaby największa kara dla mnie i przyszłego, srającego w pampersy. Ale na wieść o tym, że tego by nie zrobiła, cóż..., to było jednoznaczne. Game over. Na chwilę obecną nie potrafię spojrzeć na kobietę przez pryzmat jej zasobu szarej masy i pofałdowania mózgu, a jedynie przez pryzmat cycków.

Nie pracuję. Nie pytajcie dlaczego. Mam odłożoną jakąś kasę, starcza mi na swoje potrzeby - mogę się ubrać, zabawić, ale to się skończy, więc mam ten aspekt na uwadze i wiem, że będzie trzeba znowu wznowić czynności prowadzące do uzupełniania stanu posiadania - papierów.

Mógłbym tak rozłożyć każdy aspekt, na czynniki pierwsze, ale po pierwsze, nie chcę Was topić w tym gównie, po drugie, myślę, że te pozostałe aspekty nie są teraz tak istotne, bo wisienka znajdzie się za chwilę.

No więc..., zostałem bez przyjaciół, znajomych - mam z nimi kontakt, ale są to fałszywe osoby, ale które nic nie wnoszą do mojego życia. Od dłuższego czasu weekendy spędzam po prostu nudnawo, nie ma w nich żadnych barw, chociaż jestem spontaniczny. Nie mam ochoty za bardzo na obcowanie z ludźmi. Nie mam ochoty na związki. NIE WIEM CO CHCĘ W ŻYCIU ROBIĆ, NIE WIEM KIM CHCĘ BYĆ - to mój największy problem. NIE MAM CELÓW, BO NIE MAM PUNKTU ODNIESIENIA - GDZIE? Moje dni są powtarzalne, spanie do późnych godzin, żarcie, trochę ćwiczeń na siłowni w domu i tyle. CHCĘ to zmienić, ale już nie wiem od czego zacząć. Podjąłem próbę znalezienia osób ambitnych, chcących coś osiągnąć - dałem ogłoszenie na pewnym portalu, ale na razie żądnych konkretów. Czuję się wyalienowany - chociaż zewnątrz pewnie tego nie widać.

ALE nadal nie wiem jak wybrnąć z tej sytuacji, powiem szczerze - to wszystko zaczęło mnie przytłaczać i nie widzę sensownego sposobu na odmienienie tej sytuacji, chociaż wiem, że na pewno jest, ale w obecnej chwili jej po prostu nie dostrzegam. Poniekąd dlatego postanowiłem to napisać, perspektywa drugiej osoby, czasami może być oświecająca.

Konstruktywna krytyka mile widziana.