Dziękuję za odpowiedź.
Co do rodziców, to sytuacja wygląda tak, że kłótnia była z mojego powodu. Bardzo głupiego powodu, bo jak matka miała kredyty, to zamiast płacić za siebie uznałem, że lepiej będzie pomóc jej spłacić kredyt, ale żeby mi te pieniądze później oddała. Wtedy będzie oddawać mniej niż płaci w banku, ja kończąc studia coś będę miał odłożonego. Może dorzucę sobie jakiś certyfikat, albo kurs do magistra, żeby uatrakcyjnić CV itd. Zepsuł mi się komputer, więc zapytałem czy nie wzięłaby mi na raty, skoro nie mam stałej pracy i jest mi dłużna. Ja bym nie mógł wziąć na raty, bo nie mam zdolności kredytowej i musiałbym całą kasę wydać jednorazowo. Sytuacja dla mnie bardzo korzystna, matka się zgodziła, bo też taniej wychodzi, będzie nadmiar gotówki, to się szybciej spłaci. Do sklepu jest kawałek, ale akurat rodzice tam robią zakupy, ja nie mam samochodu, ma go ojciec, zapytała się ojca, czy jak jadą na zakupy, to może zabrać mi ten komputer i się zaczęła kłótnia. Ojciec powiedział, że nie, że mnie nienawidzi, że da mi to nauczkę, że cudzej korespondencji się nie czyta i teraz się nie odzywają do siebie. A te jego zdrady, odkryłem przez przypadek, będąc nastolatkiem. Jeszcze zaczął gadać, że przed magisterką nie opłaci rachunków i widać, że chyba nie jest mu na rękę, że mi się coś w życiu układa. Wyjście z sytuacji jest zawsze jakieś, ale faktu to nie zmienia, że może mi to poważnie utrudnić, jeszcze jak zrobi to w niewłaściwym momencie.
Z dziewczyną fakt, jest bardzo "ślisko". Bo jeżeli chciałaby mi faktycznie pomóc, to nie stawiałaby mi warunków, kiedy ja jestem "pod ścianą" i pod wpływem presji, mógłbym podjąć decyzję, której bym żałował. Albo przenieść się do niej i być z osłabioną pozycją, bo jestem w mieszkaniu, które przepisane jest na nią, ale dostała od rodziców. Ogólnie temat tego mieszkania, to historia na nowym temat, bo ojciec jej robił kłótnie, że ja tam zostałem na noc, jak ona poszła do pracy i że po to mieszkanie mam rąk nie wyciągać.

Dziękuję za odpowiedzi Upewniłem się w swoich przekonaniach. Nadal mam wątpliwości i czuje, że będąc w jej mieszkaniu, na jej warunkach, będę na końcu łańcucha pokarmowego i tak jak jej były nie będę wytrzymywał psychicznie. A jak skończę studia, będę miał prace w zawodzie z możliwością rozwoju, to w relacji Ja i Ona nie zmieni się nic, a w relacji Ja i Jej rodzice zmieni się bardzo dużo. Bo będąc u niej, czyli w mieszkaniu, którego tematu mam już dość będę działał z osłabionej pozycji i w większości przypadków będę musiał schować głowę w piasek.

Trochę przeraża mnie to, że w świeżej relacji z krótkim stażem związku, już poruszane są takie tematy, rozmowy o moim spadku, ile jest warte mieszkanie moich rodziców, a ile dom dziadków itd. Odnoszę też wrażenie, że to mieszkanie dali jej rodzice, żeby ona została w tej mieścinie bez perspektyw, miała prace obojętnie jaką i się nimi zajmowała. Nie wiem też, jak mam z nią o tym rozmawiać, czy może powinienem temat spadków, mieszkań itp. olać do czasu kiedy nie będę poważnie myślał o zaręczynach itp. O ile takie nastąpią?

Dziękuję jeszcze raz za pomoc i cieszy mnie takie zainteresowanie z Waszej strony Pogadałem dziś z dziewczyną, powiedziałem, żeby szczerze porozmawiała z rodzicami i zobaczymy.
Problemem jest fakt, że jej rodzice są tak niekonsekwentnymi ludźmi, że ciężko nadążyć za ich zmianą poglądów. Ciężko mi wyczuć czy mnie akceptują czy nie. Przeprowadzka do niej jest wyjątkowo nieopłacalna i decydując się na dojeżdżanie do siebie na uczelnie nie wyrobiłbym finansowo, na dojazdy, czesne, jedzenie, nie mówiąc o rachunkach, bo za darmo raczej by mnie nie przyjęła.
Dziewczyna powiedziała, że jakby miała dwie pensje, to szybciej spłaciłaby kredyt itd. ale zobaczymy. Do niej najpewniej wybiorę się za dwa tygodnie, bo teraz mam zjazd i myślę, że zobaczymy co ustali z rodzicami, jakie będzie miała podejście do mnie i czy warto jechać. Póki co mówiła mi tylko, że byłby przypał jakbym magisterki nie zdał. Wszystko może się zdarzyć, ale nie oznacza to, że mam się poddać na starcie i zmienić w 100% swoje plany na przyszłość.
Oczywiście dziewczyna wie o mojej sytuacji w rodzinie, o tym, że zdarzało mi się nie spać po 3 noce z rzędu, bo albo był biznes, albo egzaminy na studiach były takie, że musiałem wybrać między spaniem a zdaniem. Według niej, ona oferuje mi pomoc i przysługę.
A co do mojego ojca, tak jak napisał kolega wyżej, jest niesamowicie zawistnym człowiekiem. Po tym co się naoglądałem za dzieciaka wydaje mi się, że nie jest normalnym człowiekiem. Teraz z matką mają "ciche dni", on kupuje sobie jedzenie, matka sobie i pewnie miną miesiące zanim się odezwie. Głupio mi trochę, że o taką bzdurę jaką jest kupno komputera jest taka sytuacja, ale tak jak pisaliście wyżej, muszę myśleć o sobie i jeżeli rodzice mimo zdrad zdecydowali się ze sobą żyć, to był ich świadomy wybór.

Zobaczymy co będzie dalej, od rodziców chciałbym się wyprowadzić mając dyplom, a z dziewczyną jeszcze nie wiem jak się ułoży.

Zbyt wiele czasu nie minęło od mojego ostatniego postu w tym temacie, ale trochę się zmieniło a część została na tym samym miejscu.
Rodzice nadal są skłóceni, wiem, że nie powinienem w to ingerować, ale ojciec robi wszystko, żeby to życie jak najbardziej utrudnić. Zajmowanie toalety jak ja albo matka wychodzimy rano, to norma. Kiedyś kupił suszarkę, to teraz zamyka ją w samochodzie i wyjmuje jak idzie brać prysznic. Niby to absurdalnie głupie rzeczy, ale jednak w jakimś stopniu potrafią utrudnić to życie.
Na studiach, cóż... więcej nauki niż przewidywałem, ale to brałem pod uwagę idąc na te studia.
A co do dziewczyny... to chyba miało datę końcową w momencie mojego założenia tematu o tym, że jej rodzina mnie nie akceptuje. Ostatnio pojawiły się zastrzeżenia, że jak jestem u niej, to dziewczyna robi mi jakiś obiad. A raczej sama robi dla siebie, to nakłada mi porcję. Nie bardzo wiem, jak mam to odebrać? Będąc u dziewczyny mam przywozić ze sobą kotlety w słoiku, czy iść do sklepu nakupować żarcia, sam zrobić jej obiad i jeszcze jej rodziców zaprosić. Nasłuchała się komentarzy, że z jej urodą powinna mieć faceta ze stanowiskiem jakiegoś kierownika, albo dyrektora z jej firmy. Miałaby kasę, zostałaby tam na miejscu i pomogła rodzicom itd. Teraz sytuacja wygląda tak, że jest cisza z jej strony. Napisałem smsa przedwczoraj, zapytałem czy jest ok, ona odpisała, że tak i tyle. Ja jakoś specjalnie nie zabiegam o kontakt, bo nie na tym polega relacja, żeby zmuszać drugą osobę do siebie, ale miałem pojechać do niej w następny weekend i nie wiem czy jadę. Jakby nie jechał, to inaczej bym sobie zaplanował tydzień, a tak to czekam z jedną wielką niewiadomą.
Póki co, planuje skończyć te studia, nawet jakbym musiał się rozstać co jest dla mnie niepojęte. Mam jakiś plan na siebie, na swoją przyszłość i chce go stopniowo realizować. Powoli zaczynam myśleć, że jakiś poważniejszy związek to coś co musi czekać, aż będę miał stabilną sytuację życiową.
Zastanawiam się jakie macie rady dla mnie. Z rodzicami raczej sytuacja będzie trwała, aż do śmierci. Z dziewczyną pewnie się kończy, ale zauważam tendencję, że jak mówię dziewczynom jaką mam sytuację w domu, to mam kilka punktów na minusie. Zwykle nie ma to problemu jeżeli chodzi o samą dziewczynę, ale wśród jej rodziny i ew znajomych jestem spalony. Nie wiem też, jak mam wybrnąć z takich sytuacji, bo nie chce kłamać, zresztą nie wiem co miałbym wymyślać, a jakąś odpowiedź muszę podać na pytanie czemu nie mogę ich zaprosić do siebie. W obecnym "związku" wiem, że jej rodzice dopytywali się czy była u mnie, kiedy będzie, czy poznała moich rodziców i mam wrażenie, że takie coś wpływa na wyrabianie sobie zdania o mnie.