Jedną z rzeczy jaką zrobiłem kiedy zacząłem cały proces "rozwoju osobistego", to ograniczenie czasu dla kumpli. Wieczne napierdalanie z braku laku na gg i browar co drugi dzień twardo trzymał mnie w starej rzeczywistości, krok do przodu dwa kroki do tyłu. Jeśli znajomi próbują cię zatrzymać na dole, to to nie są najlepsi znajomi. Nie trzeba zrywać kontaktu, ale trzeba to zaakceptować - tak, to są ludzie którzy są zamknięci w swoim świecie i za wszelką cenę chcą utrzymać bezpieczne dla siebie status quo. To nie jest złe ani dobre, po prostu ludzie mają taką tendencję, nie można tego oceniać (chociaż ostatecznie chyba nie da się tego uniknąć na początku, ważne żeby nie wprowadzać tego w strukturę swojego ego) trzeba to widzieć i jednocześnie być ponad to. Jeśli myślisz o sobie jako o części grupy, to automatycznie będziesz dostosowywał się do tego, co inni o tobie myślą i akceptował pozycję która jest ci nadana przez dynamikę grupy. A wtedy wybić się wyżej chyba nie da, podświadomie będziesz wierzył, że nie jesteś warty bycia wyżej bo de facto dalej będziesz tylko starał się dorównać zewnętrznym standardom - a w tej grze nie da się wygrać.
Gracjan napisał kiedyś bloga "leć ponad wyścigiem" - właśnie o to chodzi. Kiedy nie identyfikujesz się z grupą tylko z sobą jako indywidualnością, to automatycznie zajmujesz pozycję którą czujesz, że powinieneś mieć (niezależnie od środowiska) i jeśli robisz to spójnie to wszyscy to zaakceptują. Nie spodziewaj się, że od razu będziesz fakin alpha dla wszystkich "o, teraz wiem, że to tak działa, jestem tha man!", ale to jest cel do którego warto dążyć.

"Jak zmienić nastawienie środowiska do nas aby "pozwoliło" nam się rozwijać a przy tym żeby nie uciekli?"

Jak to było, żeby zdobyć laskę musisz być gotowy ją stracić? To działa w wielu sytuacjach międzyludzkich