witam
jakiś rok temu poznałem dziewczynę. Spotykałem się z nią, była we mnie zakochana, nawet się całowaliśmy jednak wszystko zepsułem pijąc za dużo jednego wieczoru. Później powiedziała że ma mętlik w głowie i spotykaliśmy się od czasu do czasu jako przyjaciele. Ja cały czas z nadzieją że uda mi się to naprawić.
Przejebane jest to że od tego czasu nie mogę o niej zapomnieć. Kiedyś mi się śniło że byliśmy razem, po prostu sobie szliśmy itd ale było to zdecydowanie najlepsze uczucie jakiego kiedykolwiek doświadczyłem. Szkoda że we śnie...
Oczywiście próbowałem się z niej wyleczyć, poznawałem nowe osoby, chodziłem po klubach itd ale to nie to. Mam takie okresy że jest spoko, umysł całkowicie czysty. Ale przychodzą takie dni że przypomina mi się ona i mam ochotę wyć do księżyca. Jak mogłem to spierdolić?
Plus jest taki że od tego czasu zacząłem czytać masę książek o tematyce Pua i to forum. Rozwinąłem się. Jestem teraz pewny w prawie każdej sytuacji, kontroluję mowę ciała,rozmowy z dziewczynami idą mi zadowalająco.
Ostatnio nadszedł mnie właśnie ten zły czas. Jako że dawno się z nią nie widziałem (pare miesięcy) postanowiłem się spotkać. Odpowiedź pozytywna więc idziemy.
W barze usiadłem pierwszy (błąd)i ona naprzeciwko mnie, ale to naprawiłem. Poszedłem zamówić coś do jedzenia i wracając usiadłem obok niej. Rozmowa super się kleiła. W końcu to najwspanialsza dziewczyna jaką spotkałem. Było bardzo dużo śmiechu, dotyku. W pewnym momencie zaczęliśmy rozmawiać podtekstami. Niby na żarty ale jednak. Taka rozmowa ciągnęła się bardzo długo. Nie chciałem jej wtedy całować, bo było dużo ludzi i wiecie, mogła czuć się niekomfortowo albo żeby jej nikt nie widział.
Zaproponowałem, żebyśmy wracali. Zmierzaliśmy pod mój dom .Zamierzałem ją odwieźć samochodem o czym ona jeszcze nie wiedziała. Zdziwiło mnie, że chciała wracać przez park mimo że nie było to po drodze.(Czyżby chciała czegoś więcej?) Gdy w nim byliśmy przytuliłem ją (żadnych oporów) i zacząłem coś gadać o gwiazdach a potem się zaśmialiśmy. Za cholerę nie wiedziałem jak się zbliżyć do pocałunku żeby to nie wyglądało dziwnie.
Szliśmy dalej rozmawiając. Musiałem wyjść po klatce do mieszkania po kluczyki, więc zabrałem ją ze sobą. I słuchajcie tu jest najlepsze bo akurat wtedy zepsuło się światło i było zupełnie ciemno. Mówiła, że boi się ciemności. Jestem jebanym idiotą że wtedy się do niej nie zbliżyłem, przycisnąłem do ściany i nie pocałowałem. Byłoby idealnie. Szkoda, że najlepsze rozwiązania sytuacji przychodzą nam do głowy dopiero po fakcie dokonanym.
No więc wziąłem te kluczyki, idziemy do garażu, otwieram go i mówię: podwiozę cię jak dostanę buziaka. A ona zaczęła się wykręcać, że nie, że to szantaż itd. (wtedy się trochę odwróciła-negatywna mowa ciała) Powiedziałem ok mam czas będę czekać. Ona że też. Widząc że nic nie ugram odpaliłem auto i pojechaliśmy. W trakcie jazdy rozmowa była już zupełnie normalna, nie tak jak w barze bardzo seksualna. Gdy zatrzymałem się kawałek od niej domu, ona powiedziała "w policzek" i zrobiła mały dziubek a ja przycisnąłem do jej ust moją dłoń w geście fuck you. Przytuliliśmy się na pożegnanie jak zawsze, ona wysiadła a ja odjechałem. Nie wiecie jak na siebie kląłem wracając. I gdy wróciłem światło na klatce już działało. Ja pierdole. Tak sprzyjające warunki a ja to zjebałem. Znowu.

Słuchajcie mam pytanie: czy jeżeli byłaby mną zainteresowana, to dałaby wtedy tego buziaka przed garażem? Może po usłyszeniu odpowiedzi jakoś się z tym pogodzę...
I wiem, ze mogłem próbować w aucie ale raczej by się odsunęła a tak przynajmniej nie wyszedłem na zdesperowanego i zawsze mogę się z nią zobaczyć jeszcze raz.
Wiem, że były już setki tematów jak zapomnieć o dziewczynie ale ten przypadek jest magiczny. Zawsze jak mi się to uda, żyję normalnie, jestem wesoły. Ale przychodzą momenty że po prostu wracają do mnie myśli że ona jest tą jedyną. Ze może uda mi się to jeszcze naprawić. I choć wiem że już nie wróci moim życiem wciąż szarpie niepewność i zgiełk. Jak mam się z tego wyleczyć?