Buszuję ostatnio po starszych wpisach zapisanych na tej stronie, natrafiając na sporo ciekawych blogów. Zaciekawił mnie wpis koleżanki Meangirl "perspektywa waginalna".

Tekst odwołuje się do problemu zniewieścienia mężczyzn, w żołnierskich słowach zwraca uwagę jakie cechy zdaniem autorki powinny charakteryzować prawdziwych mężczyzn, ociekając jednocześnie wkurwieniem, że nie są to cechy nagminnie występujące w obecnych czasach.

Czytając wpis, miałem momentami wrażenie, że oglądam jakiś program w Animal Planet, co nie zmienia faktu, że w wielu kwestiach zgadzam się z autorką co do treści i stylu - może tak właśnie trzeba mówić. Jednak nie we wszystkim się zgadzam.

Rozczarowuje fragment nawołujący facetów do pracy nad sobą, który nie został odpowiednio rozwinięty, jedna nie ulega wątpliwości, że to nie kobieta powinna pokazywać nam jak podchodzić do pewnych spraw. Ona oczekuje gotowego tworu, ukształtowanego faceta więc pozostawiła w nim jedynie swoje oceny i oczekiwania. Jednak jeden szczególnie wymaga analizy:
„ Ja, osobiście, nie trawię, nieudaczników. Nigdy nie szanowałam, nie szanuję i szanować nie będę przegrańców, którzy czerpią natchnienie z porażek. Mężczyzna powinien mieć naturalny ciąg na sukces. ”

Taki punkt widzenia kobiety, może siać zamęt w głowach czytelników, którzy chcą stać się(np. dla niej)mężczyzną. U takich facetów, którzy jeszcze nie wiedzą, co ze sobą w życiu zrobić, może pojawić się następujący ciąg myślowy „chcę być właśnie takim facetem = nie mogę przegrywać”. Chyba wiem o co chodziło autorce i spróbuję to zinterpretować, żeby zaoszczędzić niektórym myślenia o sobie jako przegrańcach i nieudacznikach.

Zgadzam się, że mężczyzna powinien mieć naturalny ciąg na sukces. Jeżeli coś sobie wymyślił, to powinien dać z siebie 100% żeby to osiągnąć. Ale właśnie, co uważać za sukces ? Dla mnie nie jest nim wyłącznie osiągnięcie zaplanowanego celu. Sukcesem jest trud włożony w jego osiągnięcie i danie z siebie maksimum jakie otrzymaliśmy od natury w momencie próby. Czy można powiedzieć, że srebrny medalista na setkę jest przegrańcem skoro wygrał Bolt? Jeżeli facet pobiegł na swoje 100% pobił życiówkę, ustanowił rekord swojego kraju, a mimo wszystko był drugi, to moim zdaniem nie przegrał w sensie swojego „naturalnego ciągu na sukces”, tym bardziej jeżeli chce się zrewanżować.

W mój schemat męskości wpisane jest jak najbardziej ponoszenia porażek i czerpanie z nich natchnienia. Powiem więcej nawet umiejętność ich odnoszenia !

Zapytacie - jak można „odnieść porażkę”? Ano w taki, że znając swoje ograniczenia (przypomnę - dając z siebie w danym momencie 100%) umieć porażkę przewidzieć i zminimalizować jej rozmiary (np. reprezentując w sądzie stronę, która ewidentnie nie ma szans wygrać), traktując ją jako koniec jakiegoś etapu.

Każda porażka, powinna zapisać się w głowie i przejść do znanego z gier wyścigowych trybu „ghost mode”. Powinna być przeanalizowana, w efekcie czego powinny pojawić się wnioski, które następnie należy przepuścić przez sito oddzielające właściwe od niewłaściwych. W kolejnej próbie „duch” z ghost mode musi być cały czas za naszymi plecami. W innym przypadku nie wykonaliśmy pracy poprawnie i trzeba zacząć jeszcze raz.

Stając na starcie półmaratonu, w którym biegnie 600 osób wiem że będę pod koniec 4 setki, jedyne co mnie interesuje to „ghost mode”, facet którym byłem na ostatnim starcie, ma przybiec kilka kroków za moimi plecami. Jeżeli robiłem coś nie tak w związku, więcej nie będę tego robił, jeżeli dałem się wpuścić w umowę następnym razem ją przeczytam itd.

Przypomnę, Michael Jordan nie dostał się do drużyny licealnej, bo był „za słaby”. Na każdym kroku podkreślał, że dzień, w którym wracał z treningu był dla niego momentem zwrotnym, momentem, w którym zdecydował, że zrobi wszystko, żeby sytuacja nigdy się nie powtórzyła. Przez całe życie czerpał natchnienie z tej porażki. Co było parę lat później wszyscy wiemy, nigdy nie przegrał w 6 finałach, ale pierwszy raz zakosztował tej rywalizacji dopiero po 7 latach kariery zawodowej. Dopiero trzecie starcie pod rząd z odwiecznym rywalem dało Bykom awans do finałów. Dopiero trzecie - tak M.J. przegrywał, i czerpał z tego cholerne natchnienie.

Może być też tak, że wierząc w siebie, dając 100% wiodąc żywot skrajnie podporządkowany jakiemuś celowi, tego celu nie uda się osiągnąć, będzie on czymś, co ewidentnie leży poza naszym zasięgiem.
Świadomość tego, że zrobiło się wszystko, co tylko można, ale są lepsi ode mnie, jest również umiejętnością „odniesienia porażki”, która powinna dać natchnienie do szukania czegoś innego lub pogodzenia się z faktem i czerpania satysfakcji z wkładanego wysiłku i przekraczania granic samego siebie za każdym razem, co jest sukcesem mimo braku osiągnięcia celu.

Nie każdy jest Jordanem, czy Lancem Armstrongiem (przywołuję go, bo wiele lat był moim idolem, a poza tym wg mnie wszyscy w peletonie biorą, więc to w sumie „zdrowa” rywalizacja), ale każdy może włożyć tyle pracy w siebie ile oni włożyli żeby osiągnąć sukces, mimo porażek, z których czerpali natchnienie.

Pozdro