warto dodac ze nie dotyczy to rad matek ale ogolnie kobiet chyba ze tych obeznanych ktore tu przychodza

A propo tego legendarnego pytania matki " a co Ty Jej kupisz na pierwszą randkę? ", odpowiadam ZAWSZE " No wiesz mamusiu, chciałem Jej kupić różę i zabrać do kina ale no wiesz.. z kasą stoję cienko " i ZAWSZE ojciec z matką się zrzucają na moje rendez-vous a ja sobie hajsik przechowuje i mam na fajki i jakieś bronksy dla siebie hehe

Może nie wychowują na leszczy - one po prostu myślą że taką postawą sprawią że będziemy grzeczni mili ułożeni, ożenimy się z jedną dziewczyną, seks po ślubie itp. Po prostu martwią się o swoje dzieci lecz w nieświadomy sposób zamiast im pomagać, ranią je.

Ja też byłem głównie wychowywany przez matkę, pamiętam czasy podstawówki i gimnazjum.. Masakra. Lecz parę lat pracy nad sobą naprawdę zmienia człowieka. I tego życzę każdemu

Taki mały przykład jeszcze na koniec - przed liceum myślałem "Ciekawe czy mnie polubią", "Co muszę zrobić żeby mnie zaakceptowali" itp. Niedługo czekają mnie studia, a moje myślenie wygląda w stylu "Ciekawe, kogo JA zaakceptuje", "Czy ktoś będzie równie zajebisty jak ja" itp. Nie sądziłem że dojdę do tego poziomu... ale udało się i jak pisałem wcześniej, życze każdemu powodzenia ;>

Matki, bajki i seriale, ogólnie TV potrafią zrobić wodę z mózgu. Tez miałem ostatnio sytuacje, gdzie matka się pyta co kupuję dziewczynie na walentynki, ja zapytałem retorycznie "a dlaczego miałbym cokolwiek kupować ?" a ona na to "no dobrze, jak będziesz miał takie podejście to Cię nie będzie chciała żadna" i właśnie przez takie gadki chodzi coraz więcej piesków po naszej planecie.

No cóż....

Jako osoba, która przerobiła wszystko co w tym wpisie jest, w pełni popieram tezy autora.

Moja mama chciała dokładnie tego samego, liczyło się tylko to żebym był grzeczny, kulturalny i szanował bez względu na wszystko swoją rodzinę.

Efekty były katastrofalne.

Nie mówię też że źle chciała dla mnie, ale takie postępowanie przynosi więcej szkód niż realnego pożytku.

Warto nad sobą pracować, a im wcześniej tym lepiej.

Po swoim doświadczeniu wiem, że najbardziej optymalnym do zmiany okresem jest przełom gimnazjum/liceum, najpóźniej druga liceum/technikum.

Gdy zrobi się to później (jak i ja niestety to zrobiłem) to potem trzeba się dodatkowo mordować z otoczeniem.

Czy wam się to podoba czy nie, ludzie jak was zapamiętają jako "słabych, cipowatych, nieśmiałych" to potem już nie dopuszczają możliwości, że człowiek może się bardzo zmienić.

Mimo, że już od długiego czasu jestem zupełnie innym człowiekiem, to osoby co mnie kojarzyć mogą ze starych lat, od razu odwracają głowę, albo jak ich minę to tylko słyszę szyderczy śmiech.

To nie jest łatwe do zniesienia, szczególnie jak to trwa bardzo długi czas. Bo nawet nie ma się szansy na przebicie i zmianę tego starego obrazu.

Dlatego też zaczynajcie wszyscy jak najwcześniej zmiany, bo potem możecie mieć bardzo trudno.

Znam ten problem, jeszcze za nim się urodziłem mój ojciec pracował za granicą. Do niedawna byłem typowym interwertykiem, to że miałbym zagadać do dziewczyny było dla mnie straszniejsze niż wiadomość, że dziś nie będzie dobranocki w dzieciństwie Byłem o tyle nieśmiały/ zamknięty w sobie, że nie potrafiłem często wyrazić swojej opinii, w domu zazwyczaj wpadałem nie gadałem z matką tylko zamykałem się w pokoju i miałem jakieś tam swoje zajęcia. Dopiero jakoś w liceum zacząłem się zmieniać (pomogły w tym imprezy, alkohol i ludzie tam poznani- na początku tylko po alko potrafiłem udzielać się w towarzystwie) w tej szkole zmieniłem też trochę towarzystwo co napewno przyczyniło się do zmiany.

Myślę, że pominołeś tu poczucie własnej wartości takich ludzi (chyba, że tylko ja miałem tem problem). Zawsze myślałem, że jestem gówniany bo siedzę cicho, nikt do mnie sam nie zagaduje a to pewnie dlatego, że nie jestem tego warty. Gdy jakimś cudem jeszcze w gimnazjum spotykałem się z dziewczyną (gdybym teraz był w tamtej sytuacji, pewnie bym się nie chciał z nią spotykać- nie podobała mi się) ale w mojej głowie od razu głos 'ja pierdole, dziewczyna, nie strac tej szansy, rób co możesz... I tak jak pewnie wszyscy teraz pomyśleli tak się stało- w jej oczach zacząłem szczekać, stałem się pieskiem.
Do czego dążę, nie znałem swojego poczucia wartości- myślałem, że jestem brzydki, nudny, że dziewczyny mnie nie zauważają nawet, nic bardziej mylnego po prostu nie potrafiłem im się pokazać.
Ogólnie blog zajebisty, temat mi bliski i skłonił mnie do refleksji.

Dziwne matki macie. Moja zawsze mnie bojowo nastawiała na laski. Ba, rady, które czyta się tutaj w podstawach dostałem właśnie od niej.

Tak nie bylo od zawsze. Wszystko drastycznie zaczelo sie zmieniac od poczatkow poprzedniego stulecia. Ba, w momencie kiedy nastapila emancypacja kobiet role zaczely sie odwracac, a skutki tego widzimy dzis - feministki, organizacje LGBT, kobiety nie chca rodzic dzieci, jak juz to tylko jedno, praca, kariera dla kobiet, a 'faceci' coraz czesciej staja sie kurami domowymi na wlasne zyczenie, choc juz i tak rodzina nie jest tak wazna jak dawniej. Promowane jest pedalstwo, swiat dazy do zlikwidowania roli plci. Juz od najmlodszych lat wpajaja nam papke iluzji najwieksze koncerny medialne. Nawet w bajkach jestesmy zaslepiani bredniami, ze na laski trzeba miec kase (Tom i Jerry), w tasiemcach oglupia sie masy i pokazuje chory model rodziny (rozwody, 20 romansow na jedna osobe w 1 sezonie), juz nie wspomne o programach typu 'dlaczego ja?' albo 'trudne sprawy'. W TV pokazuja nam Bieberow i Kwiatkowskich i mowia, ze to jest spoko - wygladac jak cipa, do tego jak taka, ktora ciagnie 20 drutow dziennie. Moda dazy do ubierania nas w sukienki i pantofle. Coraz wiecej facetow zakupu kosmetykow nie ogranicza jedynie do perfum i zelu pod prysznic. Kupuja jakies kremy, mydelka, toniki inne chuje. Dawniej bylo to nie do pomyslenia.

Matki? Nie wszystkie ale wiekszosc mowi: jak znajdziesz dziewczyne, to badz dla niej dobry, kupuj prezenty, mow codziennie, ze ja kochasz, rob dla niej wszystko [sic!]. Mama, wybacz ale z kutasem sie na lby nie zamienilem, zeby tak robic. Kiedys tak bym nie pomyslal. Ale to wlasnie byly skutki robienia ze mnie introwertyka, outsidera, niesmialego, niepewnego siebie lamusa, ktory odczul to poprzez docinki i gnebienia innych w mlodzienczych latach. Teraz juz tak nie jest. Zmienilem sie. Ksztalcilem dlugie lata swoj charakter i swoje podejscie do innych w tym i kobiet. Mowie to co chce i mam wyjebane w to co inni powiedza. Nie przesadzam, ale tez sie nie ograniczam i to jest piekne. Tego zycze kazdemu. Choc nadal mam jeszcze wiele pracy przed soba, to i tak jestem zadowolony z trasy, ktora przeszedlem do tej pory i to mnie nakreca, zeby brnac dalej, z jeszcze wieksza determinacja.

Blog na + zgadzam sie z kazdym akapitem.