Chciałbym dorzucić swoje trzy grosze do wpisu Cooli.

Zgadzam się z tym, że jesteśmy sami. Że ludzie zawodzą i w ogóle zgadzam się z większością tych pesymistycznych tez.
Ale ... .

Wiadomo czasami każdy ma potrzebę się skryć, odpocząć, odciąć. Zostać sam ze sobą i swoimi myślami. Ale żeby uczyć się być samemu ? Albo jakoś specjalnie uwznioślać te stany.
To nie za bardzo mi pasuje.

Zawsze wydawało mi się i właściwie tak to odczuwam, że ta samotność jest smutna. Jest smutna jak cholera. Ludzie rzucają się w wir pracy, w wir samodoskonalenia, zarabiania, a braki są, gdzie indziej. Zaczyna się wypieranie: "jestem silny / silna", "jestem niezależny / niezależna", a pod skórą leży strach przed negatywną oceną, przed odrzuceniem, chęć udowodnienia, że zasługuje się na akceptację, na miłość drugiego człowieka. Sama świadomość, że są osoby które o Tobie myślą, które życzą Ci dobrze, którym brakuje Twojej obecności, gdy jesteś zajęty / zajęta ta świadomość jest lepsza niż to całe samodoskonalenie w samotności.

Tak sobie ostatnio myślałem. Tutaj dużo ludzi mówi o siłowni. I tak sobie pomyślałem, że ćwiczenie z kumplem i luźna gadka o życiu jest fajniejsze, niż to co widzę często na siłowni. Każdy jest sam. Zamiast wyluzować i pogadać i się motywować, chłopaki konkurują (na serio) kto ma większe mułki. To samo tyczy się biegania. 10 km po lesie samemu, a 10 km po lesie z koleżanką (i nie chodzi tu o podryw) jest 100 razy lepsze ! Oczywiście musi być ku temu odpowiednia osoba.

Po pierwsze, ludzie rozmawiają między sobą, a potem donoszą, obgadują się. Albo szukają wad. No wiadomo to nie są ludzie do tego, żeby usiąść na dachu wieżowca wypić piwo i zapalić skręta patrząc na miasto - szczeniackie ? - podchodzę pod trzydziestkę i coraz bardziej lubię takie chwile.

Szczerość. Ludzie ! Czy my wiemy czego chcemy ? Tego brakuje - szczerości. Szczerości i komunikacji. Słuchania, pytania i nie występowania tylko w roli mentora. Tylko tego nie da się stworzyć zachowując się, jak oblężona twierdza.
Ale to musi być dwoje ludzi. Sytuacja intymna (nie koniecznie podkład pod relacje seksualne). Przecież możemy się spotkać z dziewczyną i z góry ustalić, że to jest kumpelski układ. Wiadomo może się to przerodzić w sposób naturalny w coś więcej, ale to trzeba jasno pogadać i ustalić granice i się tego trzymać.

Sytuacje, gdzie się dało dupy. Wiadomo, jak się dostaje "kosza" to zawsze jest to jak kop w jaja. Nie wierzę, że jest normalny facet, którego to nie rusza. Zawsze w głowie są różne emocje. Co więcej te emocje przeżywa się fizycznie - na przykład charakterystyczny ścisk w klatce piersiowej. I od czasu do czasu można dostać te strzały, człowiek staje się uważniejszy, ostrożniejszy, zawsze boli, gdy zawodzi człowiek, któremu ufaliśmy. Ale to też trzeba spróbować postawić się w roli tej drugiej osoby. Być może za bardzo się wywyższaliśmy, być może on / ona nie czuł się dobrze w naszym towarzystwie, a być może (co się zdarza) traktowaliśmy partnera / partnerkę / kolegę / koleżankę przedmiotowo. Są ludzie, którzy lubią tak robić. Heh. To też jest moja wada. Potrafię tak dopieprzyć czasem ... po prostu wgnieść drugiego człowieka psychicznie w ziemię. Z czego to wynika ? Pewnie z tego, że sam kiedyś byłem tak potraktowany i uprzedzam hipotetyczny cios.

Co do złych emocji które się pojawiają. Wiem, że boli i jest przykro, ale tak naprawdę ja to też ludzie którzy mnie otaczają. Uciec, zamknąć się ? I co ? No niby jest bezpiecznie. Ale tak jakoś pusto, tak jakoś smutno ... .

To też temat na osobną dyskusję, jak dobierać takich ludzi, czy jak podświadomie wybieramy takie osoby. Piszę to z pełną świadomością, że kiedyś tam była sobie fajna paczka znajomych. Ona się podzieliła, potem relacje się porwały, zbanalizowały. Poszło o dziewczyny, o chłopaków, o kompleksy, o kasę (?), o ego (kto fajniejszy, cwańszy), o zazdrość ... i szkoda.

I jeszcze jedna sprawa. Napuszczanie ludzi na siebie. Te wszystkie wyścigi szczurów i redukowanie człowieka do wkładu do garnituru, awanse, stopnie, układy. I ten cynizm którego nienawidzę, "inne też mają", "inni też mają" - niby fakt, ale jeśli chodzi o charakter to zawsze traci się osobowość jedyną w swoim rodzaju. Człowieka niepowtarzalnego. Zresztą jeśli tak traktujesz kobiety / mężczyzn to nie dziw się, że będzie Ci przykro, gdy ktoś Cię tak potraktuje.

Trzeba umieć szukać takich ludzi i budować te relacje, dbać o nie. Kasę można zawsze jakąś ogarnąć, pracę lepszą, gorszą znaleźć, status, pozycję można stracić za pstryknięciem palcem - szczególnie w takich korporacjach. No zawsze można zamknąć się i sfiksować na punkcie rozwoju, kariery, kupowaniu gadżetów ... tylko dlaczego tak często po drugiej stronie widzę tego mirażu widzę smutek, pustkę, samotność, człowieka, który za bardzo zgrał się z rolą, którą wykonuje, którego za bardzo uwiera maska, którą nosi, ale jak to ! Przyznać się do błędu, słabości, niedoskonałości ! Nie ! Nigdy !

https://www.youtube.com/watch?v=...