Witajcie,

Ostatnio zakładałem temat na forum, który dotyczył... a zresztą macie to tutaj.
http://www.podrywaj.org/forum/wy...
No i teraz zgodnie z obietnicą składam raport z akcji.

Nie będę tworzył napięcia jak u Hitchcocka, tylko od razu powiem, że się nie udało.
Powinno mi być teraz smutno, powinienem mieć doła na co najmniej kilka dni, wspominać miłe chwile i takie tam różne rzeczy, ale jak się nad tym chwilę zastanowię, to czuję się niezbyt kopnięty w dupę.

Oczywiście męska duma trochę szczypie między jelitami, a mostkiem, ale nie czuję się zaskoczony.
Pisałem, że ostatnimi czasy nasza relacja była całkiem sympatyczna. Sympatyczna, to dobre słowo, bo to jest synonim... „jest tak miło, że się zaraz porzygam ze szczęścia, ale poza rozmową na miłe – tutaj kolejne słowo – tematy nie zachodzi nic więcej”.
Otwarta na spotkania, sama pytająca „kiedy się widzimy”, zamydliła mi oczy. Było za miło.

Wszystko, co miłe szybko się kończy. No i nie mogło być inaczej.
Widziałem, że miała ostatnio problemy, rozmawialiśmy na te tematy i widziałem, że jej to pomaga.
Teraz widzę, że powodem naszych spotkań z jej strony, było to, że pomagałem jej nie oszaleć. Nie mam czego żałować z tej strony, bo na to zasługuje. Jest wartościową dziewczyną.

Po przeczytaniu waszych opinii spotkałem się z nią, dostała kwiatka z okazji urodzin i dnia kobiet (jeszcze brakuje, żeby miała w tym samym dniu imieniny i gwiazdkę). Na spotkaniu byłem bardziej... jak mężczyzna, a nie czasoumilacz. Mimo, że na spotkaniu nie było KC, to z ręką na sercu mówię, że dałem jej jasne sygnały, czego oczekuję.

Przez ostatnich parę dni miałem dużo zajęć – m.in. pomagałem przy organizacji pokazu teatralnego i jam session. Chcąc ją oderwać od męczącej codzienności otwarcie ją zapraszałem, ale jednego dnia brak odzewu na telefon, drugiego dnia sms, że źle się czuła i cały dzień przeleżała, a później kolejne wymówki, których było kilka.

Odpuściłem więc sobie dzwonienie i wszelki kontakt do czasu kontaktu z jej inicjatywy.
Teraz na ten kontakt nie czekam, a nawet jeśli on nastąpi, to nie mam zamiaru tego dalej ciągnąć.

Otóż ten 175, zakończony długimi, jasnymi włosami zrozumiał wreszcie, że nie ma we mnie kolegi, ani tym bardziej przyjaciela.
Problem w tym, że jak się okazało, dobrze kamuflowała się przede mną przez ten cały czas z ukrywaniem tego, że jest już inny kolega na horyzoncie, który kolegą nie jest.

Żeby przypierdolić sobie w ryj na otrzeźwienie, z ciekawości przejrzałem zdjęcia z jej studniówki. No i się ubawiłem, oj się ubawiłem. Koleś się w tańcu nie pierdolił.

Plan na teraz, to zająć się robotą, którą uwielbiam. Obowiązki wzywają.

To na tyle.

Cytując Hansa Landę „Au revoir, Shosanna!”